çocuk kitabı etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
çocuk kitabı etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
çocuk kitabı etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
çocuk kitabı etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev
Ev hapşırıyor, sahiden de hapşırıyor. Kulaklarımla duydum. Hem küçük okur da duydu, ikimiz de aynı rüyayı duymuş olamayız ya!?
Küçücük, sıcacık, kalabalık ve gürültülü Kargadalışı ailesinin, yıkılmaya yüz tutmuş evinin camlarına sıralanmış, bir evin, kocaman, yalnız ve kasvetli komşu evin nasıl hapşırabildiğini anlamaya çalışıyoruz.
Gizlice gözetliyoruz onlarla beraber...hapşırmamak için tutarak kendimizi.
Çünkü işler karışsın, hikayeler birbirine dolaşsın istemeyiz.
Nefesimizi tutarak; küçük evin eski zemininde, boyası dökülmüş duvarlarında, mutfağında, orada burada, bir fincan ya da sandalyeymiş gibi davranarak tutunuyoruz eve. Özellikle küçük okur bunda çok iyi!
Arada komşu evin annesinin destursuz uzun, örgülü ve delice saçlarına takılıyor usum. Yerde, tezgahın üstünde, perdenin arkasında, orada buradaki rengarenk ve çeşit çeşit keklere takılıp kalıyorum...berbat diyor yazar. Seni temin ederim ki sevgili okur, o keklerden tatmak istemezsin. Çünkü mutsuz bir evde pişirilmiş, dünyanın en berbat kekleri onlar.
Ama merak etmeden edemiyorum.
Küçük okur elimden tutup öbür sayfaya çekmese ...oracıkta kaybolacağım belki.
İnşa edilecekleri yeri kendileri seçen, mutluluktan gıcırdayan, hastalanan ve iyileşen iki ev, iki Sigurd amca, bir kedi arasında kocaman, muhteşem bir hikaye "Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev".
Bir evi yuva yapanın duvarları ve çatısı olduğunu sanan reklam kuşağı müteahhitleri bol bol duvar inşa edip üstlerine çatı kondura dursun; Kargadalışı ailesi iyi biliyor ki, bir evi yuva yapan içindekilerdir.
Siz de benim gibi eşyanın hafızası olduğuna yürekten inanıyorsanız, hapşıran bir evi çok da yabancılamayacağınız muhakkak.
En sevip de altını çizdiklerim şimdilik bende kalsın. Ama siz, resimlemesinden hikayesine tüm büyülü atmosferiyle Kargadalışı ailesi ile muhakkak tanışın.
Hassas filtreliler için peşinen uyarmalıyım ki kaba sözcükler, farklı kültürel öğeler, gençler ve ihtiyarların tatlı aşk hikayeleri de kurguya eşlikçi.
Eserin sahiciliğine katkısı inkar edilemez olsa da, filtrelere saygımız var.
Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev
Yazan, Kari Smeland
Resimleyen, Mona Brekke
Çeviren, Dilek Başak
9+ ve büyümeye dirençlilere!
Bay Tam Tersi
"Tersimden mi kalktım bu sabah yataktan, bilmiyorum. Sanki her şey tepetaklak olmuş, hiçbir işim rast gitmiyor" derken, çağırdığım terslikler cisimleşmiş, yeşil ve sarı bir duman bulutu arasında iki kapağın arasına girivermiş.
Aksiliklerden, hatalardan, tersliklerden sorumlu tuttuğumuz yatağın tersi ya da yazarın önermesiyle Bay Tam Tersi, irili ufaklı hayatlarımızın, zekice kurgulanmış, eğlenceli yansıması.
Nate sabah uyandığında tavanda asılı duran bir Tam Tersi olduğunu söylediğinde yok oluyor Bay Tam Tersi.
Ya da sütü tavana sıçratıp, boyaları etrafa saçtığını söylediğinde de yok oluyor.
Ona isnad ettiği her ne varsa, söylediği anda yok oluveriyor.
Ya her şeyin hatalı olduğuna/olacağına vehmediyor ya da yaptığı hataları, adına "terslik" ya da "Bay Tam Tersi"denilen kişiye isnad ediyor.
Öyle değil mi ya?
Şayet hatalarımızı kabul eder ve onlarla barışırsak, zamanla kendiliğinden yok olma gücüne sahipler.
Ama onları uğursuz merdivenlere, kara kedilere, günlere, iklime, bir takım kötücül cümlelere bağlar ve atmosfere salarsak...kendi oksijenimize kastedebiliriz.
"Olağanüstü yaratıcı"demiş guardian, kitap için.
"Sade, zarif ve sıradışı." demiş observer. Telegraph da demiş bir şeyler ama kitaba tersten yazıldığından okumak için çevirmeye üşeniyorum şimdi.
Hem, ne önemi var aslında ne dediklerinin?
Bay Tam Tersi, küçük büyük çocuk edebiyatı meraklılarını eteğinin ucuna takıp peşi sıra kendi aksine çekiyor.
Orada ne bulacağımız ise bize bağlı olsa gerek.
Bay Tam Tersi her sabah bir yarasa gibi tavana asılı bekliyor.
Ya da Bay Tam Tersi aslında hiç var olmadı.
Bay Tam Tersi,
Yazan, Tom MacRae
Resimleyen, Elena Odriozola
Nesin, Çocuk Cenneti Kitaplığı
5+ ve büyümeye dirençlilere!
Bir Fırsatla Ne Yaparsın?
Hiç fırsatlar tarafından kovalandığınızı, bir münzevi gibi köşeye bucağa saklanıp sizi kovalayan fırsatlar yaklaştığında kafanızı kuma gömdüğünüzü düşündünüz mü?
Doğrusu bunu çok azımızın düşündüğünü tahmin ediyorum. Düşündüğünü, evet. Zira aslında nereden baktığımıza bağlı olarak yaşadığımız çoğunlukla bu olsa da, düşündüğümüz bu değil.
İçinde bulunduğumuz yüksek aksiyonlu ve düşük bütçeli filmde, kendimize beğendiğimiz rol her zaman fırsatları kovalayan ama asla bir tane yakalayamayan o bedbahtınki oluyor bazen. Kaybedenlerin hikayesi iyi gişe yapsa da, gerçek kaybedenler başka iklimlerde bırakıp sırtındakileri, orada kucaklıyor kazancın büyüğünü.
Yüksek çabalar gerektiren her güzel şey için, kaçacak başka bir arka kapı buluyor zihnimiz.
O fırsat için çabalamadık ve hatta ondan kaçtık çünkü konforumuz bozulacaktı.
Nasibe rıza göstermediğimiz, hikmete sırtımızı döndüğümüz, tevekkülden bihaber olduğumuz her an, yüzlerce fırsatı ittik elimizle. Ama söylediğimiz, onların fırsatlar olmadığıydı.
Kendimize ve diğerlerine söylediğimiz; bu fırsat benim aradığım fırsat değil. Hatta bu, fırsat bile değil. Çünkü ben bundan daha iyiyim.
Halbuki, değil miydi ki:
"Hoştur bana senden gelen,
Ya gonca gül yahut diken
Ya hilatu, yahut kefen
Lütfun da hoş, kahrın da hoş" (Yunus)
"Öyleyse bazen en iyi fırsat, kapını çalandır "diyor kulağımın kenarından usulca kanat çırpan kelebek.
Kobi Yamada ve Mae Besom işbirliğinden çıkacak yeni kitapları heyecanla beklerken, karşımıza çıkıp kalbimizi taptaze bir heyecanla dolduran " Bir Fırsatla Ne Yaparsın?" , uzun süre görmezden gelindikten sonra, gittikçe soluklaşıp hayatımızdaki varlıkları belirsizleşen fırsatlara dair kocaman bir ışığı ta gözlerimizin içine tutuyor. Tutuyor ki; bu sefer görelim, bilelim ve sözümüzle özümüzü buluşturalım.
Her defasında yeni bir fırsat için, ilk parlak ışığın peşine takılalım.
Cesaretle ardına düşüp birinden diğerine fırsatları kucaklayalım.
Taze keşifler ancak ışıltılı fırsatların kuyruğundan yakalayıp, cesaretle kanat açmakla mümkündür diyor Yamada.
Öyle demiyorsa da şu kulağımım kenarında uçuşup duran kelebek öyle diyor olmalı.
Bir fırsat sahiden de inanılmaz şeylerin başlangıcı olabilir.
Mae Besom'un metne eşlik eden harikulade derinlikteki resimlemesi öyle besliyor ki satır aralarını...
Küçük büyük tüm okurlar için filozofça dokunuşlar bırakıyor fırçasının ucuyla.
Kobi Yamada, her defasında katmerlenen bir heyecanla yeni kitaplarını beklememizi haklı çıkarıyor.
Birbirini takip eden üç harikulade kitabı da dilimize kazandıran Nar Çocuk'a şükranla.
Bir Fırsatla Ne Yaparsın?
Yazan, Kobi Yamada
Resimleyen, Mae Besom
Çeviren, Abdülkerim Enes Esen
Özgün Adı, What Do You Do With a Chance
Nar Çocuk
Nar Çocuk
5+ ve büyümeye dirençlilere!
Dedemin Adası
Bir şeyi apaçık söylemeden, ona isim vermeden, köşesinden bucağından çekiştirip tanımlamadan da onu harikulade biçimde anlatmak mümkün müdür?
Ya o şey ölümse? Ya onu bir çocuğa anlatacaksak? Ya o çocuk aynadaki aksimizde bize gülümseyense?
Anneannem, dedelerim, babaannem ben çok küçükken, henüz beş yaşımı doldurmamış afacan mı afacan bir kız çocuğuyken birer birer ayrılmış hayatımızdan.
Onlarla ilgili annemin hikayelerinden başkaca tek hatıram bir metruk cümlede saklı: "anneannem bu divanda yattı"
Nasıldı o divan bilmem. Yapayalnız kelimelerin etrafına motifler işler ellerim.
Divanın altına saklanmış, büyüklerin küçüklerden saklı kocaman meselelerini gizli gizli dinlerken, aşağıya doğru uzanıp gözcü gözümü gölgeleyen, güllü dallı pazen fırfırları çekerim bir kenara küçük ellerimle.
Kimsecikler farketmez divanın altında soluk alış verişini kontrol ederek, heyecanla gizlenen o küçüğü.
Herkes bir başka odaya dağıldığında, üstüne çıkar, yaylarından yükselen "vıç vıç" çığlıkları anneminkilere karışana dek üzerinde tepinirim.
Trambolin sevdam çok eski. Kuşların uçmayı öğrendiği zamanlardan miras.
"Anneannem bu divanda yattı"... Hikayeler uydurur, yapayalnız bırakmam elbet o cümleyi. Hayalle gerçeğin karıştığı tatlı bir çocukluk anısına dönüşüverir her şey.
İşte benim " sihirli" vedam o divandadır.
Fotoğraflarına bakıp, hikayeler dinlediklerime dair...
Dedemin Adası ölüm demeden ölümü anlatırken, kalpleri pamuklar içinde arşa yükseltip, hafifleten muazzam bir çocuk edebiyatı eseri.
Öyle incelikli ve güzel ki; gözden gönüle köprülerle, ondan şifalanmayacak okur az bulunur.
Bol hünerli, bir o kadar ödüllü İngiliz yazar, çizer ve animasyon yapımcısı Benji Davies'in dedesine atfettiği eseri Dedemin Adası, tüm zor vedalar için terapötik bir köprü hüviyetinde.
Dedesiyle, onun evinde, evinin daha önce hiç keşfetmediği köşesi tavan arasında, gizemli bir kapıdan çıktıkları bir yolculukla vedalaşıyor kahramanımız Sid.
Yolculuklarının sonunda, gidenin bir daha dönmek istemeyeceği harikulade bir adada bırakıyor dedesini. Öyle ki, bir daha asla bastona ihtiyaç duymayağı bir yerde. Cennet gibi bir adada!
Onun orada mutlu olacağını, çok mutlu olacağını bilerek, hoşçakal demeyi başarıyor.
Bu hoşçakal bir lütuf oluyor.
Sonra bu hoşçakal Sid'i büyüten, bilgece bir hediye oluyor.
Sonra bu hoşçakal, küçük büyük tüm okur için kapılar ve köprüler açan, ilham verici, sihirli bir ana dönüşüyor.
Dedemin Adası
Yazan ve Resimleyen, Benji Davies
Çeviren, Oğuzhan Aydın
Özgün Adı, Grandad's Island
Redhouse Kidz
5+ ve büyümeye dirençlilere
Uzun Yeleli Kediçocuk
Bundan birkaç ay önceydi. Elimde Uzun Yeleli Kediçocuk, başka bazı kitaplar ve bilgisarım olduğu halde, oğlumun ardından oturduğumuz sitenin cocuk parkına çıktım. Niyetim bir gözümle onu yoklarken, diğeriyle bir değerlendirme yazmaktı.
Ama birkaç dakika içinde önümdeki teknolojik cihazlar, tablet, telefon ve bilgisayarı ilgi çekici bulmuş olacaklar ki; üçü birden etrafımı sardı.
Arkadaşları ondan birkaç yaş büyükler ve doğrusu ya kitap okumayı pek "cool" bulmuyorlar. Ya da ben öyle zannediyordum.
Bir tanesi hemen Uzun Yeleli'ye uzandı. Diğeri resimlemesini gülünç bulduğunu söylerken "plaza erkeği" kıvamında bir yüz ifadesi takınıp kaşının birini kaldırdı.
"Ne saçma şey, hahaha!"
Diğeri ise, babasıyla sitedeki binaların üstünden paraşüt talimi yaptıklarına tüm çocukları ikna edecek kadar mahir bir hayalperestti. Ikisi arasında kalmış sevgili oğlum, annesinin çektiği ilgiyi sevmeli mi sevmemeli mi, kestirmeye çalışırken arkadaşlarını inceliyordu.
O gün orada onlara Uzun Yeleli Kediçocuk'u okudum. Ciddi ifadesiyle plaza çocuğu, usulca açtığı gözleriyle yavaş yavaş kaşını hizalarken, vücudunu bize doğru çevirip tüm ilgisiyle bankın üzerine abandı.
Bir ara sesimi iyice alçaltıp orada kesecekmişim gibi yapınca, hepsi birden inci gibi dizildi yamacıma. Güldüğümü belli etmemem lazım, dedim. Ciddi insanlar bunlar, hem sonra, kizabilirler de. İçimden güldüm, sarıldım onlara.
Ebeveynleri yoğun bir iş temposu içinde olsa da olmasa da, Kediçocuk'un hikayesine yabancı değil onlar. Çocuk dünyası denilen paralel evrende çogu zaman görünmezler.
Bu görünmezlik beraberinde özgürlük getirse de...iki dünya arasındaki mesafeyi de artırıyor.
...
Kediçocuk'un annesi uyarıyor babasını: Onunla daha çok ilgilenmelisin, yoksa büyüdüğünde bundan dolayı çok pişmanlık duyacaksın.
Elinden geleni yapıyor babası ama, elinden gelenin yeterli olmadığını, küçük büyük tüm okur anlıyor.
Önemli ve çok kazançlı bir iş görüşmesi için Hayvanat Bahçesi'nden ayrılırken, çocuğun cebine taksi için biraz para, kulağına ise kızgın annesini teskin edecek sözcükler fısıldıyor.
Sıkı sıkı tembihlense de, Kediçocuk şimdi sadece kendine emanet.
Yüz boyama standında kediye dönüşüp, kafeslerin arasında dolaşırken, bir yandan da bilgi edinmek için levhaları okuyor.
"Hayvanlar kafeslerde yaşıyordu ama bu kafeslerde yaşamayı sevip sevmedikleri levhalarda yazmıyordu. "
Kendisine dinlenecek bir yer aradığında tüm bankları kaplayan mutlu aileleri görüyor.
Üzgün Kedi Çocuk, kendisine boş bir kafes bulup levhaya "Uzun Yeleli Kedi Çocuk" yazdığında, kafesin içinde, gözlerini bambaşka bir dünyada açtığı bir rüyaya dalıyor.
Rüya dediysem, küçük okurlar rüya mı gerçek mi tartışmasına tutulmuşlardı bile, ben bunları okurken. Aldırmadan, o bambaşka dünyayı okumaya devam ettim onlara.
Gökyüzünde süzülen dev geminin içinde, daha önce hiç kedi çocuk görmemiş olan Habakuk'un merceği altına giriyor küçük kahramanımız.
Habakuk, oldukça nadir görülen bu hayvanı incelerken hayvanat bahçesinden kaçırıp tekrar doğaya saldığı hayvanlar içindeki ilk kedi çocuk olduğunu anlatıyor çocuğa.
Hayvanların neleri sevip, neleri sevmediğini not aldığı özel defterine "Uzun Yeleli Kedi Çocuk" başlığını attığında mırıltılar tekrar yükseliyor. Bir tanesi, "Hepsi rüya yaaa! " diyor külyutmaz edasıyla. Diğeri, "Ya, ne alakası var oğlum! Habakuk kaçırmış ya işte!"
Uzun Yeleli Kediçocuk, Habakuk'un defterine yazabilmesi için sevdiği ve sevmediği şeyleri anlatırken, onlarla en az bir saat oyun oynanmazsa ölebilecekleri bilgisini veriyor. İskambil kartlarıyla oynamayı da seviyor Kediçocuklar, ama dikkatli olunmalı. Oyunları çok kaybederlerse tüyleri dökülmeye başlıyor.
Doğrusu ya, kedi çocuklar hakkındaki defterin bir kopyasını edinip, yazılan her şeyi çerçevelemek isterdim.
"... eğer bir Uzun Yeleli Kediçocuk size bir hikaye anlatıyorsa, işyerinden önemli bir telefon gelse, ya da başka bir şey olsa bile onu sonuna kadar dinlemeliydiniz, yoksa sizi ısırabilirdi.
Ayrıca, sadece çikolatalı süt ve meyve suyu içerlerdi, çünkü su içmek onları kusturabilirdi, hatta gözleri kör bile olabilirdi."
Sabah her nasılsa odasında, Habakuk'un defteri başucundayken uyanan Kediçocuk, annesi ve babasını mutfakta tartışırken buluyor.
Onlara Habakuk'un defterini gösterdiğinde, artık onu doğru yetiştirmek için ihtiyaç duydukları her şeye sahip oluyorlar. Ben "onlara" diyorum ama hikayenin hedefindekiler babalar. Doğrusu ya hiç haksızlık yapasım yok onlara.
Etgar Keret'in yazdığı, Aviel Basil'in resimlediği kitap, büyükler için adeta bir çocuk dünyası kılavuzu; küçükler için ise manifesto.
Dünya kafesindeki çocukları özgür bırakmanın yolunu anlatan, birer yetişkin kılavuzu.
Uzun Yeleli Kediçocuk
Özgün adı: Gur Chatul-Adam Aroch Se'ar
Yazan, Etgar Keret
Resimleyen, Aviel Basil
Çeviren, Mahir Ünsal Eriş
6+
Can Çocuk
Öteki Çocuklar
Birbirinden güçlü 14 öyküden oluşan çok değerli bir kitap tutuyorum elimde.
Binbir çeşit duygunun binbirini de, buruk bir gülümsemeyle karşılayıp, her sayfasında yutkunduğum, beklediğim... Güçlü bir hikayenin, güçlü de bir kalbe ihtiyacı olsa gerek.
"Öteki" çocuklar, hem "Öteki yapanlar" hem de "öteki olanlar", Wölfel'in kaleminde.
Okur iki mahalle arasında yer değiştirerek, yazarın anlamak üzerine devam ettiği ihtisasına katılıyor.
Öyle yüksek bir empati ve öyle duru bir sadelikte anlatıyor ki, anlamamak için dinlemiyor olmak gerek.
Yetişkinlerin siyah-beyaz, kavgacı ve muhteris dünyalarına toprağa daha yakın yerden, bir çocuğun gözünden bakıyor okur öykülerle.
Toprağa, tohuma, başlangıca ve sona en yakın yerden...küçük, bozulmamış insanlığımızdan.
Üzerinde uzun hasbihaller edilesi ondört öykünün ilkinde Durugöl Sokağı ve Rayaltı Sokağı'na konuk oluyoruz. Bambaşka sokakların, bambaşka (!) çocuklarının birbirleriyle atışarak alay ettiği, ardından kahkahalarla güldükleri satırları okurken mahalleme dönüp, kaldırımda oturan çocukların arasına katılıyorum.
Bir yetişkinin çok büyük çoğunlukla farkında bile olamayacağı, iki mahallenin çocukları arasındaki "öteki"yi hatırlıyorum. Kendisine lojman bahşedilmiş memur çocuklarıyla, bahşedilmemiş olanlarından ibaret bir ötekiliğin nasıl da çocukların tüm hikayelerinin zeminini oluşturduğunu.
"Lojmandaki ilkokula gidiyorum ben, oraya herkesi almıyorlar. "
Halbuki, orada okumuştum ben de. Alıyorlardı ya işte. Öyle, bir numarası falan da yoktu. Ama havalarından geçilmezdi lojman çocuklarının yine de. Tren raylarının etrafındaki kulübelerde yaşayan çocuklar ve zengin Durugöl Sokağı çocukları arasındaki ise biraz daha farklı.
Okuru büyük bir kedere ve gözyaşlarına boğmadan, acının pornografisini yapmadan, incelikle ve sadelikle anlatıyor Ursula Wölfel.
Zengin ve fakir çocuklar, eğitimli ve eğitimsiz çocuklar, ailesi olan ve olmayanlar, ailesiyle paylaşacak birazcık olsun vakte sahip olamayanlar, aynı ismi paylaşıp, bambaşka hayatlar yaşayan çocuklar, bir kardeşe sahip olmanın berbat olduğunu düşünerek aldananlar, görünmez çocuklar, unutulmuşlar, konuşamayan, anlatamayan, yaşıtları tarafından hırpalanan çocuklar, yapayalnız hayatlarının sıkıcılığında, başka hayatlara fazlaca merak duyanlar, düşünce suçlularının, mahkumların çocukları, siyah ve beyaz tenli çocuklar, alkolik ebeveynlerine bakmak zorunda olan çocuklar, babasız çocuklar, apartman duvarları arasına hapsolmuş çocukların hikayeleri.
Doğan her çocuk kısa süre içinde öldüğü için adı, "Kaç gün görnüşüm? " anlamındaki Sintaju konulmuş Afrikalı çocuklar.
Yeryüzünün çocukları...
Tüm gerçekliğine ve ince elemine rağmen Ursula Wölfel, yine umut ve neşe dolduruyor satırların arasına. Bu dolgu malzemesi olmaktan çok öte, siyahla beraber var olan beyaza dair olmalı.
Eleştirel okuma becerisini geliştirici faaliyetlerde, okuma grupları ve derslerde ve hatta duvarlı ya da duvarsız her yerde, derin ve anlama dair öğretilerde faydalanılmak üzere muhakkak okunmasını öneririm.
Ursula Wölfel'in Öteki Çocuklar'ı kadar çok sevdiğimiz "Ateşten Ayakkabı, Rüzgardan Sandalet"ini daha evvel bir blog yazısında incelemiştim.
Alman Çocuk Edebiyatı'nın en güçlü ve öyle görünüyor ki duyarlı kalemlerinden Wölfel'in, tüm kitaplarının Türkçe'ye kazandırılmasını dört gözle bekliyorum.
Öteki Çocuklar
Yazan, Ursula Wölfel
Resimleyen, Bettina Wölfel
Çeviren, Murat Aksoy
Özgün Adı: Die Grauen und Die Grünen Felder
Çizmeli Kedi Kitaplığı
117 sh.
10+ ve büyümeye dirençlilere!
