6 yas etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
6 yas etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
6 yas etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
6 yas etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Büyük Sevbeni
Şiirsel Taş'ın toprak kokulu şiirsel dili, Akın Düzakın'ın sıcacık resimlemesiyle "Büyük Sevbeni" insanla tabiatın kucaklaştığı, olağanüstü bir hikaye.
Sanayileşme ve teknolojiyle köksüzleşen, topraksızlaşan insanı yalınayak bırakıp, hafızasını tazeleyen, yitip giden anılarını bir kelebeğin kanadında dallarına konduran cinsten...
Çıplak ayaklarının toprağa kavuştuğu, karıştığı yerden yeniden köklenen, tohum tohum çoğalan, dalları göğe uzanan insanın, adeta tüm ârazından arınarak yeniden doğuşu.
Tırtıllar, kelebekler, baştankaralar, karatavuklar, ispinozlar...ha bir de, nereden çıktıysa canımın içi yediuyurlar. Beraber büyüdü onlar.
"O da nesi! Uykuya dalan kara kafalı, tüylü, yeşil bir tırtıldı, oysa uyanan bambaşka biriydi.
'Rüyalarımda zaman zamam uçarım ama uykusunda uyanıp uçana hiç rastlamadım,' dedim. 'Ben de kök salan bir çocuğa hiç rastlamadım,' dedi.
'Ben ilkim,"dedim.
'Ben ne ilkim ne de son,' dedi.
'Peki ama sen kimsin?' diye sordum.
'Büyük sevbeni,' dedi.
Şaşırdım.
'Seni çok, büyük,kocaman severim de sen kimsin?'
'Büyük sevbeni,' dedi, uçup gitti.
Kanatlı bir bilmece gibiydi."
Büyük sevbeni'yi çok sevdik, çok, büyük, kocaman sevdik. Bence siz de seversiniz.
Büyük Sevbeni
Yazan, Şiirsel Taş
Resimleyen, Akın Düzakın
Redhouse Kidz
5+, her yaşa ve büyümeye dirençlilere!
Uzun Yeleli Kediçocuk
Bundan birkaç ay önceydi. Elimde Uzun Yeleli Kediçocuk, başka bazı kitaplar ve bilgisarım olduğu halde, oğlumun ardından oturduğumuz sitenin cocuk parkına çıktım. Niyetim bir gözümle onu yoklarken, diğeriyle bir değerlendirme yazmaktı.
Ama birkaç dakika içinde önümdeki teknolojik cihazlar, tablet, telefon ve bilgisayarı ilgi çekici bulmuş olacaklar ki; üçü birden etrafımı sardı.
Arkadaşları ondan birkaç yaş büyükler ve doğrusu ya kitap okumayı pek "cool" bulmuyorlar. Ya da ben öyle zannediyordum.
Bir tanesi hemen Uzun Yeleli'ye uzandı. Diğeri resimlemesini gülünç bulduğunu söylerken "plaza erkeği" kıvamında bir yüz ifadesi takınıp kaşının birini kaldırdı.
"Ne saçma şey, hahaha!"
Diğeri ise, babasıyla sitedeki binaların üstünden paraşüt talimi yaptıklarına tüm çocukları ikna edecek kadar mahir bir hayalperestti. Ikisi arasında kalmış sevgili oğlum, annesinin çektiği ilgiyi sevmeli mi sevmemeli mi, kestirmeye çalışırken arkadaşlarını inceliyordu.
O gün orada onlara Uzun Yeleli Kediçocuk'u okudum. Ciddi ifadesiyle plaza çocuğu, usulca açtığı gözleriyle yavaş yavaş kaşını hizalarken, vücudunu bize doğru çevirip tüm ilgisiyle bankın üzerine abandı.
Bir ara sesimi iyice alçaltıp orada kesecekmişim gibi yapınca, hepsi birden inci gibi dizildi yamacıma. Güldüğümü belli etmemem lazım, dedim. Ciddi insanlar bunlar, hem sonra, kizabilirler de. İçimden güldüm, sarıldım onlara.
Ebeveynleri yoğun bir iş temposu içinde olsa da olmasa da, Kediçocuk'un hikayesine yabancı değil onlar. Çocuk dünyası denilen paralel evrende çogu zaman görünmezler.
Bu görünmezlik beraberinde özgürlük getirse de...iki dünya arasındaki mesafeyi de artırıyor.
...
Kediçocuk'un annesi uyarıyor babasını: Onunla daha çok ilgilenmelisin, yoksa büyüdüğünde bundan dolayı çok pişmanlık duyacaksın.
Elinden geleni yapıyor babası ama, elinden gelenin yeterli olmadığını, küçük büyük tüm okur anlıyor.
Önemli ve çok kazançlı bir iş görüşmesi için Hayvanat Bahçesi'nden ayrılırken, çocuğun cebine taksi için biraz para, kulağına ise kızgın annesini teskin edecek sözcükler fısıldıyor.
Sıkı sıkı tembihlense de, Kediçocuk şimdi sadece kendine emanet.
Yüz boyama standında kediye dönüşüp, kafeslerin arasında dolaşırken, bir yandan da bilgi edinmek için levhaları okuyor.
"Hayvanlar kafeslerde yaşıyordu ama bu kafeslerde yaşamayı sevip sevmedikleri levhalarda yazmıyordu. "
Kendisine dinlenecek bir yer aradığında tüm bankları kaplayan mutlu aileleri görüyor.
Üzgün Kedi Çocuk, kendisine boş bir kafes bulup levhaya "Uzun Yeleli Kedi Çocuk" yazdığında, kafesin içinde, gözlerini bambaşka bir dünyada açtığı bir rüyaya dalıyor.
Rüya dediysem, küçük okurlar rüya mı gerçek mi tartışmasına tutulmuşlardı bile, ben bunları okurken. Aldırmadan, o bambaşka dünyayı okumaya devam ettim onlara.
Gökyüzünde süzülen dev geminin içinde, daha önce hiç kedi çocuk görmemiş olan Habakuk'un merceği altına giriyor küçük kahramanımız.
Habakuk, oldukça nadir görülen bu hayvanı incelerken hayvanat bahçesinden kaçırıp tekrar doğaya saldığı hayvanlar içindeki ilk kedi çocuk olduğunu anlatıyor çocuğa.
Hayvanların neleri sevip, neleri sevmediğini not aldığı özel defterine "Uzun Yeleli Kedi Çocuk" başlığını attığında mırıltılar tekrar yükseliyor. Bir tanesi, "Hepsi rüya yaaa! " diyor külyutmaz edasıyla. Diğeri, "Ya, ne alakası var oğlum! Habakuk kaçırmış ya işte!"
Uzun Yeleli Kediçocuk, Habakuk'un defterine yazabilmesi için sevdiği ve sevmediği şeyleri anlatırken, onlarla en az bir saat oyun oynanmazsa ölebilecekleri bilgisini veriyor. İskambil kartlarıyla oynamayı da seviyor Kediçocuklar, ama dikkatli olunmalı. Oyunları çok kaybederlerse tüyleri dökülmeye başlıyor.
Doğrusu ya, kedi çocuklar hakkındaki defterin bir kopyasını edinip, yazılan her şeyi çerçevelemek isterdim.
"... eğer bir Uzun Yeleli Kediçocuk size bir hikaye anlatıyorsa, işyerinden önemli bir telefon gelse, ya da başka bir şey olsa bile onu sonuna kadar dinlemeliydiniz, yoksa sizi ısırabilirdi.
Ayrıca, sadece çikolatalı süt ve meyve suyu içerlerdi, çünkü su içmek onları kusturabilirdi, hatta gözleri kör bile olabilirdi."
Sabah her nasılsa odasında, Habakuk'un defteri başucundayken uyanan Kediçocuk, annesi ve babasını mutfakta tartışırken buluyor.
Onlara Habakuk'un defterini gösterdiğinde, artık onu doğru yetiştirmek için ihtiyaç duydukları her şeye sahip oluyorlar. Ben "onlara" diyorum ama hikayenin hedefindekiler babalar. Doğrusu ya hiç haksızlık yapasım yok onlara.
Etgar Keret'in yazdığı, Aviel Basil'in resimlediği kitap, büyükler için adeta bir çocuk dünyası kılavuzu; küçükler için ise manifesto.
Dünya kafesindeki çocukları özgür bırakmanın yolunu anlatan, birer yetişkin kılavuzu.
Uzun Yeleli Kediçocuk
Özgün adı: Gur Chatul-Adam Aroch Se'ar
Yazan, Etgar Keret
Resimleyen, Aviel Basil
Çeviren, Mahir Ünsal Eriş
6+
Can Çocuk
Peygamber Hikayeleri
Çocukluğumuzda babam, Eyüp Sultan Camii avlusundaki yayınevi standından "Peygamber Hikayeleri" çizgi roman serisi almıştı kardeşim ve bana. Aynı dönemlerde, abim de Türk Destanları çizgi roman serisini hediye etmişti.
Uzunca bir dönem bu iki seriyi çok sevdik. Öyle ki, biraz büyüdüğümüzde paylaşamaz olduk kitapları. Hala Yaşar Kandemir'in kaleme aldığı peygamber hikayeleri serisinin akıbetini bilmesem de, Türk Destanları'nın bir kısmı kütüphanemde duruyor. Henüz yaşına uygun ve gerekli bulmadığımdan kuytulara sakladığım seriyi, çizgi romana pek meraklı oğlum keşfetti geçenlerde.
Yüzündeki sevinci görmeliydiniz!
Annemin kitaplığın kapalı bölmelerinde sakladığı kıymetli dolma fıstıklarını bulup gizlice mideye indirdiğimiz zamana döndürdü sevinci beni.
Dolma fıstığı olmadan dolma olur da; kitapsız olmaz.
Blogdan önce de, blogdan sonra da peygamberlerin hayatlarını konu edinen, bilhassa okul öncesine ve ilköğretime uygun dilde kaleme alınmış kitaplar aradım oğlumla okumak için. Kitap tavsiyesi isteyenler de eksik olmadı. Bu arada Yaşar Kandemir'in yazdığı seriyi hayal meyal hatırlayıp tekrar bulup edinmeyi düşünüyordum ama nedense buluşamadık tekrar onunla.
Bir yandan da çok sevdiğim o seriyi yetişkin dünyamda çocuğuma okumak için uygun bulur muydum, emin olamadım.
Peygamberlerin hikayelerini onlara anlatırken, uğradıkları zulümleri, İslama davet ve cihadı, mucizeleri, ölümü ve öldürülmeyi, şeytanı ve inanç farklılıklarını da anlatmış olacağımızdan derin meselelere girmeden anlatmanın yollarını kitaplarda aradık. Ya vereceğimiz cevapların sıhhatinden emin olamadık, ya da onların hazır bulunmuşluğundan. Biz böyle kaygılar güderken, onların çizgi filmlerde şeytan ve melek tasvirleriyle, şiddetin her türlüsüyle çevrili olduklarını ve kontrol edemediğimiz bir takım uyaranlara maruz kaldıklarını unuttuğumuz oldu. Şeytandan bahsetmek için çok erken olduğunu düşündüğümüz çocuklar hemen her tür ekranda farklı bir tasviriyle muhatap oldu. Kızıl, insanların sol omuzlarına tüneyen, boynuzlu ve ateş püskürten şeytanlar, kanatlı, bebek tasvirli melekler vb.
Hal böyleyken kuşkusuz ki, ilk adımın ailede atılmasının önemi artıyor.
Çok sayıda değerli çalışma arasında, tümünü inceleyip fikir edinme fırsatı bulamamış olsak da, gönlümüze göre bir esere denk gelemedik. Keşke Özkan Öze yazsa diye düşünürken, geçenlerde Diyanet İşleri Başkanlığı'nın güzel sürprizi bizi Özkan Öze'nin yazdığı, Sevgi İçigen'in resimlediği seriyle buluşturdu. Bizi de sevinçle ve heyecanla okuyup sizleri müjdelemek düştü.
Adem, İbrahim, Davut, Süleyman, Musa, İsa, Yusuf, Nuh, Eyyup ve Yunus peygamberlerin hikayelerinden oluşan on kitaplık seri, yayınevi tarafından okul öncesini kapsayacak biçimde önerilse de, küçükler için birer girizgaha ihtiyaç duyabilir.
Zira resim ve metinlerin titizlikle imbikten geçirildiği bu lezzetli seri, ilköğretim düzeyindeki çocuklar için son derece anlaşılırken, okul öncesi için çok sayıda bilinmeyen içerdiğinden, çocukların hazır bulunmuşluğunu gerektirebilir.
Adem peygamberin hikayesini okurken şeytanın çocuksu bir kötülüğe bürünerek Adem ve "arkadaşı" Havva'yı kandırdığı, ardından da Allah'ın koyduğu yasağı çiğnedikleri ve kuralı bozdukları için "artık cennette kalamadıkları"; korkunç bir suçun ya da kovulmanin olmadığı ifade biçimini çok sevdim.
Davut peygamberin hakemliğinde, oğlu Süleyman peygamberin adaletini; muhteşem camdan sarayını kuşlarla muhabbetini okuduk hayran hayran.
Yunus peygamberin nimetleri için putlara değil Allah'a teşekkür ettiği hikaye, şükretmenin anlamını dualı ağızlarda ararken, günlük dildeki mana dünyasına alamayan çocuklar için, sözcük seçimiyle öyle isabetli olmuş ki... Allah'ın affı ve mağfiretiyle Yunus peygamberi sakladığı Yunus balığı gibi sıcacık oldu kalbimiz.
Firavunun zulümlerini, Musa peygamberin mucizelerini, zayıf ve çelimsiz bir çocukken, cesaretiyle korkunç devi yenen Davud peygamberi, rabbini arayan İbrahim peygamberi, yakmayan ateşi, burnundan giren minicik bir sineğin öldürdüğü Nemrut'u, Nuh peygamberin gemisini, İsa, Eyyûb ve Yusuf peygamberlerin hikayelerini büyük bir keyifle okuduk.
10 peygamber hikayesinden oluşan serinin hem üslubunu, hem de resimlemesini çok sevdik.
Yeryüzünün, her şeyin başladığı o ilk hikayesi olan Adem ve Havva hikayesinden başlayarak peygamberlerin mutlu sonla biten, ancak mücadelelerle dolu hikayelerini okurken, yazarın itinalı diliyle kadim öğretilerden beslenen küçük okur çok mutluydu.
Ancak küçük bir sorunu vardı ki, o da şuydu:
Neden o da peygamberler gibi bir kahraman değildi? Neden bir kahramanlık göstermemişti :)
Belki de "dünya klasikleri"nin en eskisi sayılabilecek Peygamber hikayelerini bu incelikle çocuklara aktaran yazar, çizer, editör ve yayın ekibine şükranla.
Okul Öncesi İçin Peygamber Hikayeleri /10 Kitap
Yazan, Özkan Öze
Resimleyen, Sevgi İçigen
DİB Yayınları
4+
Başımızda Kuşlar
Başımın üstüne yuva yapmış bir kuş var. Aslında bir sürü kuş. Çok ötüyorlar ama seslerini çok seviyorum. Onların şarkıları rehber oluyor aklıma. Bazen de gönlümü sürura eriştiriyorlar, derdime derman, gizime sırdaş oluyorlar.
Çok ötüyorlar ama iyi ki de ötüyorlar.
Ama bazen...
Uçuyorlar işte. Kuş değil mi ya onlar, elbet uçacaklar. Uçmasınlar istiyor deli gönül. Tam da onlara ihtiyacım varken kanatlanıp başka başları yuva edinmesinler.
Kafesler örüyorum orada hemencecik. Bazıları görünmez iplerden, bazıları ipekten, gümüşten, altından.
Ördüğüm kafes bilinmesin, sezilmesin istiyorum; bencilce hep istiyorum.
Sonra bir gün, kafesin içindeki, onu oraya nasıl da hapsettiğimi fark edip dostluğumu sorguluyor. Kemirip iplerini ardına bakmadan uçuveriyor.
Ben kimim?
Bir anne, bir baba, bir genç, bir çocuk, bir oğul, bir kız, bir dost, bir ortak, bir kardeş ya da bir sırdaş.
Kafesin içindekilerin, dışındakilere özgürlüğün şarkısını söylediği olağanüstü bir kitap tutuyorum elimde.
Felsefi ve lirik bir ütopya.
İnsanların başlarına tuhaf şeylerin geldiği tuhaf bir ülkede, kuşların yuva yaptığı başların tuhaflığına olağanüstü resimlemenin eşlik ettiği "tuhafkulade" bir hikaye.
Tembel postacının başına bir posta güvercini, geç kalıp duran Simone'nin başına bir horoz, Carla'nın başına geceleri de görmesini sağlayan bir baykuş, Manuel'in başına ise kalbinden ve aklından geçirdiklerine tercüman olan bir papağan yuva yapıyor. Sinekkuşu, saksağan, ağaçkakan hepsi de memnunken ikametgahından...
Başların sahiplerini bir korku alıyor. Ya uçarsa kuşları? Ya terkedip giderse talihleri onları?!
Hemen kafeslere alıyorlar kuşları.
Başlarının üstünde kafesler taşıyan tuhaf insanların ülkesinde kederinden ölen kuşlar peydah oluyor.
Neyse ki biliyor hala birileri: "Sevdiğin ve seni seven şeyin seninle kalması için özgür olması gerekir. "
Madridli grafik tasarımcı ve illüstratör Sandra Gobet'in kuşların yakınında yaşadığı evinden yazdığı ilk çocuk kitabı Başımızda Kuşlar, bir kitabevi ziyaretinde geldi başımıza konduysa bunun muhakkak önemli bir sebebi olmalı. Öyleyse, buyurun lütfen :)
* Küçük bir not: Kuşlar her zaman iyi şeyler yapmıyorlar. Mesela hırsız Ramon'un başına yuva yaptılarsa, parlak şeyleri, mücevherleri cebine indirmesine yardımcı olabiliyorlar ne yazık ki. Kel başa şimşir tarak olacak değildi ya. Böyle başa, böyle tarak.
Başımızda Kuşlar
Yazan ve Resimleyen, Sandra Gobet
Final Kültür Sanat Yayınları
6+ ve büyümeye dirençlilere!
Değirmenler Vadisi
Her şeyi insanların yerine yapan , kusursuz biçimde, tek tuşla oldururken yaratıcıyı taklit etmeye cüret eden makineler hayal edin. Teknolojinin çıldırdığı çağda, hayal etmesi güç olmasa gerek. Biraz yardıma ihtiyacınız varsa Hollywood 'dan ilham alabilirsiniz. Mesela Silüetler'le. Ardından Her'le. Biraz iyimserlik için Wall-e, distopya için I'm Legend. Ya da distopyayı unutun, çok abarttım. Peşinen söylemeliyim ki yardımcı olmaktan fazlasını yapıp sizin yerinize hayal edecek tüm filmler. Tek tuşla! Ne paradoks ama! Tuşsuz olanı da var. Aldous Huxley'den o da..
Değirmenler Vadisi, değirmenlerinden rüzgar akmayan, hayal kuran son insanla birlikte nefesini de kaybeden ölü bir köy.
Her akşam, her şeyi en iyi yapan makinelerin, rüzgarın hesap edilemez etkisine dahi geçit vermeksizin hayal öğüttüğü canavar dişlerinden geriye kalan, kuru, sessiz, renksiz bir köy.
Kimsenin nefes almadığı, yaprağın bile belirlenen programın dışında kımıldayamadığı, insanların sadece birer cansız dekor olduğu çelikten ve makine yağından bir köy.
Siz böyle tasvir etmeme aldanmayın. Portekizli yazar ve çizer, felsefeyle illüstrasyonu öylesine mükemmel bir işçilikle buluşturuyor ki Değirmenler Vadisi'nde. Vadinin küçük terzisi Anna ve uçamayan kuş, Bay-Kuş'un çevresinde zarif bir kurguyla yaşamın kendisine methiye düzüyor eser.
Bay-Kuş'a diktiği uçuran elbiseye, püf çiçeğinden dileklerle sihir katan Anna, yeniden teşrif buyuran rüzgarın saçlarından hayaller topluyor.
Uçan bir elbise de ancak rüzgarın saçlarıyla örülebilirdi diye mırıldanırken okur, akıl havalanıyor.
Rüzgar, bütün dileklerin, isteklerin unutulduğu köyün sokaklarını doldurduğunda makineler ardı ardına duruyor. Dekorlar yer değiştiriyor ve renkler geri geliyor.
Okurun dünyasında, dilekleri gerçekleştiren yaşam enerjisinin, rüzgarın da bir sahibi var.
Sahibine dönerek yüzünü, ona öykünen insanın teknolojiyle kuşattığı dünyada kendi yarı tanrıları(!?) tarafından esir edilişini düşünürken buluyor kendini. Sonra derin bir iç çekerek bunları düşünmenin artık ne kadar sıradan olduğunu...
Değirmenler Vadisi bir başyapıt olarak anılmayı hak ediyor.
Ve beş yaşındaki bir küçükle keyfi paylaşılabilse de, derin felsefi sorulara kapı açıyor. ;)
Değirmenler Vadisi
Yazan, Noelia Blanco
Resimleyen, Valeria Docampo
Abm Yayınevi
5+ (Yayınevinin önerisi 7+)
Ve büyümeye dirençlilere!
Sıradan Bir Okul Günü
Tam yirmibeş kere sıradan bir okul gününde, en az o kadar sıradan bir okul çocuğunun sıradışı hikayesi "Sıradan Okul Günü".
Yirmibeş ya! Sıradışı sözcüğünü okuyana dek tam tamına yirmibeş kere sıradan dedi okur, dudağını sarkıtıp oflayarak.
İngiliz çocuk kitapları yazarı, şair ve illüstratör Colin McNaughton'un yazdığı ve Satoshi Kitamuna'nın esprili bir incelikle resimlediği kitap, sadece bir kişinin, anlamaya ve değer vermeye hazır tek bir kişinin nasıl da fark yaratabileceğinin ve duvarları ortadan kaldırabileceğinin büyülü hikayesi.
Okulu bir hapishaneden farksız yapan duvarların onu çevreleyenler değil, zihnimizde ördüklerimiz olduğunu hatırlıyor ve derin bir ah bırakıyoruz dua olup uçan.
Özgür Bolat'ın Hürriyet'teki köşesinde sorduğu muazzam bir soru vardı.
"İnsanların dört duvar içinde tutulduğu,
belirli saatlerde avluya çıkma izni olan,
müdür tarafından yönetilen,
insanların belirli ölçütlere göre sınıflandırıldığı,
her gün yoklama yapılan,
koridorlarında yetkililerin nöbet tuttuğu,
ziyaretçilerin girişte imza attığı,
katı kuralları olan,
kural ihlallerinin disiplin suçu ile cezalandırıldığı,
müfettişler tarafında sıkı denetimlere tabi olan,
sorgulama hakkının kısıtlı olduğu,
çıkışta insanlarda sevinç duygusu uyandıran,
kurum hangisidir?
A) hapishane
B) okul"
Sizce en az yirmibeş kere sıradan bir okul gününü, hücredeki bir gün olmaktan kurtaracak o sıradışı an ne olabilir?
Daha fazla bekletmeye gönlüm razı değil.
Sıradışı Bay Ge ile tanışın. Sıradan çocukların (!?), sıradan okul gününde, sıradışı bir öğretmenle.
Duvarları yok eden, zihnin önündeki engelleri kaldıran, dikkat, şevkat ve saygıyla eğilip yeni dünyaları keşfederken, onların da kendi dünyalarını keşfetmelerine imkan tanıyan olağanüstü öğretmen Bay Ge ile.
Belki tüm bu söylediklerimi duysa kahramanımız Bay Ge, abarttığımı düşünürdü.
Ama bilmeli ki onun gibi destansı süper kahramanlara gerçek hayatta çok daha az rastlanıyor.
Bay Ge'nin kalemler ve kağıtlarla müziği buluşturduğu, duvarları yok edip gökyüzünü sayfalara buyur ettiği hikayesi bir miktar da "sessiz kitap" içeriyor.
Sıradışı Bay Ge'nin sınıfa adımını attığı ana kadar gri tonlarda bir resimlemeyle hikayeyi destekleyen çizer, Bay Ge ile beraber müzikle ve renkle buluşturuyor okuru.
Kafadan kontak Bay Ge'nin sıradışı rüyalar gören öğrencileri sıradan bir okul gününün nasıl bambaşka bir güne dönüşeceğini biliyor.
Ve aramızda dolaşıp süper kahraman pelerinlerini giysilerinin altına saklayan bazı öğretmenler de bir çocuğu tanımaya çalışmanın, bir gezegen keşfetmek demek olduğunu...
İyi ki varlar! <3
Sıradan Bir Okul Günü
Sıradan Bir Okul Günü
Yazan, Colin McNaughton
Resimleyen, Satoshi Kitamura
Nesin Yayınevi
Çocuk Cenneti Kitaplığı
6+ ve büyümeye dirençlilere!
