Alaaddin'in Geveze Su Boruları

Alaaddin bey, filozof gibi adam. Aristo ya da Sokrates gibi değil de, daha çok parktaki heykel gibi. Ağzı var, dili yok derler ya tam öyle işte.

Ya da mahallenin çocuklarının söylediği gibi belki de bir casustur. Herkesi dinleyen ve kaydeden bir casus.

Ya da bir uzaylı. Yeşil renkli ve sivri kulaklı olmayanından.

Aksi halde bir insan bu kadar uzun süre hiç konuşmadan durabildiği gibi tüm sesleri bu kadar iyi de duyamazdı. Aydaki ve diğer gezegenlerdeki konuşmaları bile duyan Alaaddin beyin, insan olmadığı kesindi.

Onu eskiden beri tanıyan bazı mahalleliye göre ise o bir efsaneydi. Hatta bir kahraman. Ama kesinlikle uzaylı ya da casus değil.

Efendim Alaaddin beyi bu kadar eşsiz kılan şeyi merak ettiniz değil mi siz de?

Benzersiz duyma yeteneğiyle Alaaddin beyi sadece birkaç yıl içinde, insanın bütün ömrüne sığacak bilginin yüz katıyla donatan kahramanlığı sağlığına bedel olmuştu.

Onu hasta yapan bu haslet aynı zamanda efsane de yapmıştı.

Sırtında dinleme cihazıyla şehrin geveze  mi geveze su borularını dinleyerek sokakları arşınlayan ve su kaçaklarının yerini ustalıkla bulan Alaaddin bey, herkesi susuzluktan kurtarsa da duymak istemediği o kadar çok şeyi duyuyordu ki..

Devlet sırlarından, dedikodulara kadar her şeyi!

Ama bir gün öyle bir şey duyuyor ki duyduğu bu gizemli şeyle bayılıp kalıyor oracıkta.

Herkesin meraklı bakışlarının arasında anlaşılıyor ki  Alaaddin beyin duyduğu, utangaç Semiha hanımın onun için küt küt atan kalbinin sesinden başkası değil.

Neşeli bir düğünle hitama eren eser bir mahallenin fantastik ve eğlenceli hikayesiyle beraber, iyi bir dinleyici olmanın güzelliğine işaret ediyor.

Birbirimizi daha iyi dinlersek bizim için atan kalpleri duyabileceğizi,

Birbirimizi daha iyi dinlersek, birlikte daha iyi yaşayabileceğimizi hatırlatıyor.

Ve bir kere daha bir çocuk kitabı yetişkinlerin içindeki çocuklara dokunup şefkatle sarsıyor.

Alaaddin'in Geveze Su Boruları

Yazan ve resimleyen, Behiç Ak

Günışığı Kitaplığı

75 sh.

7+