mutluluk etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
mutluluk etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
mutluluk etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
mutluluk etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Sarılalım
Kirpi bir uçtan, kaplumbağa diğer uçtan birbirlerine yürüdüklerinden habersiz kitabın ortasında buluşuyorlar.
İki ayrı hikaye gibi görünse de, birbirine çok benzeyen bu iki hikaye ve yol onları buluşturduğu gibi okuru da sevginin gücünde birleştiriyor.
Bazen en çok ihtiyacın olan şey birine sarılmaktır...yaşadığını daha çok hissedersin sıcacık ve sevgi dolu bir kucakta.
Güveni ve dostluğu paylaşırsın.
Bir ağaca sarılabilir insan, bir deniz kabuğuna, bir buluta, bazen sadece yumuşacık bir yastığa... Ama hikayeni anlayan birine sarılmanın bedeli paha biçilemezdir.
Bugün bir ağaca sarıldım, bir çocuğa, birçok çocuğa ve bir tırtıla.
Eğer kaplumbağa olsaydım bir kirpiye de sarılmayı isterdim.
Bir kirpi olsaydım, kaplumbağaya sarılmayı.
İrlandalı yazar Eoin McLaughlin'in ilk resimli çocuk kitabı olan "Sarılalım" fikrinin güzelliğinin yanında iki kapaklı- iki hikayeli özgün kurgusuyla da kocaman sarılınası.
Dikenlerimiz- huysuzluğumuz ya da sert bir kabuğumuz- içe dönüklüğümüz- soğuk mizacımız olsa da, sarılmaya ihtiyaç duyarız.
Ve öyle de olsak, sarılacak birileri muhakkak vardır.
Polly Dunbar'ın sıcacık resimlemesi, canlandırmaya müsait diyaloglar ve tekrarlayan çevresel seslerle tatlı mı tatlı "Sarılalım"ı çok sevdik.
Sarılalım
Yazan, Eoin McLaughlin
Resimleyen, Polly Dunbar
Çeviren, Şafak Arat
Özgün adı, The Hug
Timaş Çocuk
2+ yas, her yaşa ve büyümeye dirençlilere!
Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev
Ev hapşırıyor, sahiden de hapşırıyor. Kulaklarımla duydum. Hem küçük okur da duydu, ikimiz de aynı rüyayı duymuş olamayız ya!?
Küçücük, sıcacık, kalabalık ve gürültülü Kargadalışı ailesinin, yıkılmaya yüz tutmuş evinin camlarına sıralanmış, bir evin, kocaman, yalnız ve kasvetli komşu evin nasıl hapşırabildiğini anlamaya çalışıyoruz.
Gizlice gözetliyoruz onlarla beraber...hapşırmamak için tutarak kendimizi.
Çünkü işler karışsın, hikayeler birbirine dolaşsın istemeyiz.
Nefesimizi tutarak; küçük evin eski zemininde, boyası dökülmüş duvarlarında, mutfağında, orada burada, bir fincan ya da sandalyeymiş gibi davranarak tutunuyoruz eve. Özellikle küçük okur bunda çok iyi!
Arada komşu evin annesinin destursuz uzun, örgülü ve delice saçlarına takılıyor usum. Yerde, tezgahın üstünde, perdenin arkasında, orada buradaki rengarenk ve çeşit çeşit keklere takılıp kalıyorum...berbat diyor yazar. Seni temin ederim ki sevgili okur, o keklerden tatmak istemezsin. Çünkü mutsuz bir evde pişirilmiş, dünyanın en berbat kekleri onlar.
Ama merak etmeden edemiyorum.
Küçük okur elimden tutup öbür sayfaya çekmese ...oracıkta kaybolacağım belki.
İnşa edilecekleri yeri kendileri seçen, mutluluktan gıcırdayan, hastalanan ve iyileşen iki ev, iki Sigurd amca, bir kedi arasında kocaman, muhteşem bir hikaye "Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev".
Bir evi yuva yapanın duvarları ve çatısı olduğunu sanan reklam kuşağı müteahhitleri bol bol duvar inşa edip üstlerine çatı kondura dursun; Kargadalışı ailesi iyi biliyor ki, bir evi yuva yapan içindekilerdir.
Siz de benim gibi eşyanın hafızası olduğuna yürekten inanıyorsanız, hapşıran bir evi çok da yabancılamayacağınız muhakkak.
En sevip de altını çizdiklerim şimdilik bende kalsın. Ama siz, resimlemesinden hikayesine tüm büyülü atmosferiyle Kargadalışı ailesi ile muhakkak tanışın.
Hassas filtreliler için peşinen uyarmalıyım ki kaba sözcükler, farklı kültürel öğeler, gençler ve ihtiyarların tatlı aşk hikayeleri de kurguya eşlikçi.
Eserin sahiciliğine katkısı inkar edilemez olsa da, filtrelere saygımız var.
Kargadalışı Ailesi ve Hapşıran Ev
Yazan, Kari Smeland
Resimleyen, Mona Brekke
Çeviren, Dilek Başak
9+ ve büyümeye dirençlilere!
Susanpusan Şehri
Topraktan uzattıkları sivri, beton başlarıyla göğü delmeye cüret etmiş dijital şehrin, mutsuzluktan bitap düşmüş fakat cesur fertlerinin macerası Susanpusan Şehri.
Küçük Susanpusanlılar, şehrin kalanının aksine merakla ve umutla dolu olmasalar, boylarından büyük yollara koyulmasalar, var olmayacaktı belki hikayeleri.
Masalların müzelere kaldırıldığı, göğe doğru uzandıkça soğuklaşan ve hissizleşen sehrin cesur çocuklarının, mutluluğun sırrının peşinde Çiçek Ülkesi'ne yaptıkları yolculuk "kocaman hedefler için , elmas değerinde mutluluklar harcayan" şehir insanının eline kara bir ayna tutuşturuyor.
Der ki yazar: "Kocaman, akıllı evlerdeki komşular, birbirlerini tanıyamayacak kadar akılsızlardı. Binalar, insanlardan daha akıllıydı."
Bir masal kitabını hazine gibi saklayan Dino, Memo ve Kaliko şehre döndüklerinde eylemlerine "Bir çocuğun masalını almak, nefesini almak gibidir." imzasını attılarsa boşuna değildi ya!
Çiçek ülkesinin kapısında üç küçüğü karşılayan "Dünyanın en güzel yeridir pencereler, ardında varsa güzellikler" cümlesi usundayken okurun; mutluluğun sırrına dair emareleri masallar, insanları- mahalleleri birirbirine bağlayan köprüler ve yabancıları rahat ettiren misafirhanelerde buluyorlar.
Bundan sonraki eylem planı son derece net!
Karanlık Susanpusan Şehri için merak, masal ve umut var.
Okurun pek de yabancısı olmadığı bir distopyayı, metinlerarası göndermelerle harmanlayan yazar çocuk diline hakimiyetindeki ustalığına "Farkındalık Oyunu" bölümündeki bol ders çıkarmalı yetişkin dilini ilave etmeseydi belki bu üçlünün arasına karışıp Susanpusan Şehri' nde yitip gidebilirdim.
Eserin grafik tasarımı ve resimlemesinden lezzet alamamış olmamız da kadı kızının kusuru olarak şuracıkta dursun.
Susanpusan Şehri
Yazan, Fatma Çağdaş Börekçi
Resimleyen, Bâlâ Erfidan
71sh
8+ ve her yaşa!
Okul Öncesi için Bay Sinirli
"Bundan yıllar yıllar önce,
dünyanın uzak bir ülkesinde,
kim bilir, belki de iki sokak ötemizde,
Bay Sinirli ile Kedicik yaşarmış,
tek katlı, bahçeli, eski bir evde"
Belki de, iki sokak öteye de gerek yok tanışmak için kendisiyle. Bir küçük ayna, bir de tarak lazım bana. Belki azıcık da göbek...ama azıcık.
Bay Sinirli olmak için azıcık emek gerek.
Bay Sinirli serisini okumaya başladığımda sahiciliğini sevmiştim ilkin. Sonra pedagoji konusunda kafasını fazla yorup aklını daha da fazla karıştıran, yetmezmiş gibi bir de eğitim alıp modern pedagojik kuramlarla eskileri içler dışlar çarpımı yapan bendeniz hikayelerden birindeki "ödül ceza" yöntemi uygulamasına takılmıştım. Eee, ne oldu şimdi sahicilik? Hani onu sevmiştin sen ilkin?
Efendim çocuk kitapları elbet pedagojik rehberler değiller. Çocuk diline uygun biçimde, çocuk dünyasından yazılırken büyüklere de göz kırparlar. Sahici tarafları olmazsa çocuklar özdeşim kuramazlar. Özdeşim kuramadığı kahramana sarılamazlar. Bir takım kuralların ve büyüklerin "hedehödelerinin" yaşanan gerçekle zerre-i miskal ilişkisi bulunmayan biçimde: "Begümcüğüm, o elindekileri etrafa atmayı sürdürürsen sanırım az sonra yürüyecek yer kalmayacak ne dersin? " gibi uzun cümlelerle-genelde çocukların tamamını dinlemediği uzunlukta- zuhur ettiği hikayeleri nasihat kitabı olarak rafa bırakıverirler. Çok iyi kaleme alınanları müstesna, üç aşağı beş yukarı çocuklar tarafından görecekleri muamele bu.
Çocuk kahraman ağzının kenarıyla gülüp yere saçtıklarının üzerinden zıplayacak. Hatta yere saçtığı mısır gevreklerinin üzerine süt döküp yüzme hayaliyle kulaç atabilecek. Sonrası ise "Yemişim pedagojiyi ulen! "derken kafasından dumanlar tüterek bağıran bir ebeveyn. Belki de kolundan tutup odasına götüren, kolundan fazla sıkı tutarak zorbalık ettiğini farketmeyen.
Bir Amerikan filmi izlemiştim. Çoğu insanın yoklukta izleyeceği türden, çok daha büyük kısmının ise ilk üç dakikadan sonra kapatacağı türden. Klişeler garantili şeyler. Kullanırsak bu maya tutar demişler, tutmamış. Ama ilerledikçe malzemeler çıkmaya başladı. Çocuğun biri evi yerle bir ediyor, ebeveyn başını iki elinin arasına almış, avurdları çökmüş, Çığlık tablosundaki popüler pozu veriyor. Sonra birden, ne olduysa oldu. Çocuğun sesini bastıran sesiyle kahkahalar atarak ondan rol çalmaya başladı. Eline ne geçirse sağa sola fırlatıyor, neşeyle karnını hoplatırken, kendinden geçmiş halde evin altını üstüne getiriyordu. Çocuk birden dehşetle kenara çekildi. Baba çılgınlar gibi kendisini oradan oraya atıyor, vazodaki çiçeğin tozlarıyla havada süzülen yastık tüyleri birbirine karışıyordu. Neden sonra durduğunda çocuk şaşkınlığını yenip bir iki adım attı ona doğru. "Baba ne yaptın?! Offf... Burayı toplamak sabaha kadar sürecek". Mutfağa gitti ve elinde bir süpürge ve çöp poşetiyle döndü.
Roller değişti mi? Değişti. Ama yöntem farkıyla. Bay Sinirli ödül veriyorsa, en iyi bildiğimiz ve en çok yaptığımız o olduğundan. Ödül ve Ceza karşıtı söylemlerin popülerleşmesiyle beraber, benim de paylaştığım dış motivasyonlu değil iç motivasyonlu bireyler yetiştirme arzusu pratikte hala nasıl uygulayacağımızı yeterince bilemediğimiz bir yöntem ne yazık ki. (Peki peki, senin dışındakilerin bilemediği)
Başlarken ne demiştik? Çocuk kitapları pedagojik rehberler değildir. Çocukların da umurunda değil nitekim, öylesi olmaya çalışanlar.
Nurgül Ateş'in yazdığı, Beyza Tükel'in resimlediği Bay Sinirli, evimizin babası, dedesi, amcası, abisi. Hatta şu sevimliliği düşünülürse aynı biz, hepimiz. Anne, baba, nene, dede, öğretmen olarak tüm yetişkinler.
Bay Sinirli/ Şikayet Ağacı, herşeyin arzuladığı gibi olmasını isterken, kurda kuşa, börtü böceğe tahammülsüz davranan adamla başlıyor.
Öfkesinin, beklentilerinin sonu yok sanki Bay Sinirli'nin. Mutlu olmayı beceremeyen büyüklerden işte, yakından tanıyorsunuz onu.
Kimsecikler geçemediğinden olsa gerek karşısına, bir ağacın dallarına asıyorlar şikayetlerini.
"Bay sinirli tattıkça şikayet ağacının meyvelerini,
yüzü düşüyor, üzülüyor; sahi o kadar kötü biri mi? "
"Şikayet ağacının meyveleri" ifadesini soyut bularak, idraklerinin düzeyinden şüphe duymayın küçük okurun.
Biliyor o meyvelerin neler barındırığını:
"Ötüşümüze neden bu kadar kızıyor?
Bizim de miyavlamamızı mı bekliyor? "
....
"Bay Sinirli sen hiç çocuk olmadın mı?
Hiç komşunun bahçesine topunu kaçırmadın mı? "
Bay Sinirli okul öncesi, ilk okuma dönemi ve sonrası için olmak üzere 10 kitaplık; küçük okurla beraber yürüyen, büyüyen, eşlikçi bir seri.
Yukarıdaki satırlar ise bilhassa okul öncesi için kaleme alındı.
Serinin diğer kitaplarının bahsini başka bir yazıya bırakıp, eğlenceli ve "öğretici" bu ritmik ikiliyi küçük ve büyük tüm okurlara öneriyorum.
Bay Sinirli 2 Kitap
Bay Sinirli- Şikayet Ağacı
Bay Sinirli-Az Biraz Yaramaz
Yazan, Nurgül Ateş
Resimleyen, Beyza Tükel
Çizmeli Kedi Yayınları
3+ ve büyümeye dirençlilere.
Mutlu Ol!
Sık sık gönlümden süzülüp sözcüklere akan bir sızım var..dua olarak dökülmüştü bir yerlere..döküldüğü yerden çağlamamış, döküldüğü yerde kaybolmuş olacak ki bulamadım o sızının adını..aradım, kimse temizlemeden ortalığı kendi yükümü yükleneyim istedim..bir dua olarak dökülen o sözlere ve dahasına amin demenize öyle çok ihtiyacım var ki şu anda.
"Bazen düşünüyorum da insan bir şeyden imtihan oluyorsa o imtihan olduğu şey hiç değişmiyor. Hani deriz ya zaten, boyle şeyler de hep benim başıma geliyor diye..herkesin bir derde sabretme uzmanlığı gelişiyor falan.. Hastalıksa hastalık, dostsa dost, paraysa para, evlatsa evlat, eşse eş..Herkes başka bir şeyden imtihan olurken en çok aynı sınava girenler anlıyor birbirini.. öbürlerine sivrisinek saz tongue ifade simgesi bir de aynı anda tüm dersleri birden veren..tüm sınavlara birden giren var ya..Allah yardım etsin..nerede ne sıkıntı yaşayan, neyle sabrı sınanan varsa Allah kolaylaştırsın, mükafatlarını artırsın."
demiştim ya işte..ondan bahsediyorum.
Dahası da var ama.
Mutsuz kadınlar güruhu var ya hani? İtinayla ve inatla mutsuzluğa mahkum edilen, anlayış, takdir ve destek görmediği gibi sürekli örselenen, aynı anda üç yerde olması, aynı anda beş işi kotarması beklenen kadınlar..Tüm gayretlerine rağmen asla iyi eş, iyi anne, iyi evlat, iyi çalışan payesine layık görülmeyen o kadınlar..
Bazen olduğumuz kadınlar, bazen maruz kaldığımız kadınlar..
Kürek mahkumu edasında adamlar, sırtlarında dünyanın yükü babalar, yüklerinden fazlasından sorumlu tutulup hep yetersiz hissettirilenler. Roller biçilip, biçilen rollere göre yontulanlar..
Mutsuzsak mutsuzluğumuz kimsenin suçu değil,
Mutluysak kimse mutluluğumuzun sebebi değil!
Mutluluğumuzdan da mutsuzluğumuzdan da sadece kendimiz sorumluyuz!
Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeye devam etsin.
Bırakalım da kendi yaralarımıza bakarken tüm dünya da kendi yaralarına baksın.
Zannetmeyelim ki herkes kusurlarımızla ilgileniyor,
Zannetmeyelim kusurla ilgilenen kusursuz,
Kahkahalarla güleni cezalandırmayalım,
Mutlu olanın yakasından düşelim,
Önemsemeyelim kendimizi bu kadar. Bırakalım cidden artık..Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeyi sürdürsün!
Korku, öfke, inançsızlık, umutsuzluk ve hüznü bir virüs gibi bulaştırmasak birbirimize..
Mutluluğu, sevgiyi ve umudu bulaştırsak!
Dünyanın tüm dertleri bizimmiş gibi davranmadan önce bir dakika durup düşünsek..
İndirsek sırtımızdakileri, dostların, Dost'un limanında bırakıversek serin, yumuşak sulara..
Mutlu olsak ya!
Kazanılan bir şey mutluluk! Bazen çok zor olsa da..
"Bazen düşünüyorum da insan bir şeyden imtihan oluyorsa o imtihan olduğu şey hiç değişmiyor. Hani deriz ya zaten, boyle şeyler de hep benim başıma geliyor diye..herkesin bir derde sabretme uzmanlığı gelişiyor falan.. Hastalıksa hastalık, dostsa dost, paraysa para, evlatsa evlat, eşse eş..Herkes başka bir şeyden imtihan olurken en çok aynı sınava girenler anlıyor birbirini.. öbürlerine sivrisinek saz tongue ifade simgesi bir de aynı anda tüm dersleri birden veren..tüm sınavlara birden giren var ya..Allah yardım etsin..nerede ne sıkıntı yaşayan, neyle sabrı sınanan varsa Allah kolaylaştırsın, mükafatlarını artırsın."
demiştim ya işte..ondan bahsediyorum.
Dahası da var ama.
Mutsuz kadınlar güruhu var ya hani? İtinayla ve inatla mutsuzluğa mahkum edilen, anlayış, takdir ve destek görmediği gibi sürekli örselenen, aynı anda üç yerde olması, aynı anda beş işi kotarması beklenen kadınlar..Tüm gayretlerine rağmen asla iyi eş, iyi anne, iyi evlat, iyi çalışan payesine layık görülmeyen o kadınlar..
Bazen olduğumuz kadınlar, bazen maruz kaldığımız kadınlar..
Kürek mahkumu edasında adamlar, sırtlarında dünyanın yükü babalar, yüklerinden fazlasından sorumlu tutulup hep yetersiz hissettirilenler. Roller biçilip, biçilen rollere göre yontulanlar..
Mutsuzsak mutsuzluğumuz kimsenin suçu değil,
Mutluysak kimse mutluluğumuzun sebebi değil!
Mutluluğumuzdan da mutsuzluğumuzdan da sadece kendimiz sorumluyuz!
Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeye devam etsin.
Bırakalım da kendi yaralarımıza bakarken tüm dünya da kendi yaralarına baksın.
Zannetmeyelim ki herkes kusurlarımızla ilgileniyor,
Zannetmeyelim kusurla ilgilenen kusursuz,
Kahkahalarla güleni cezalandırmayalım,
Mutlu olanın yakasından düşelim,
Önemsemeyelim kendimizi bu kadar. Bırakalım cidden artık..Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeyi sürdürsün!
Korku, öfke, inançsızlık, umutsuzluk ve hüznü bir virüs gibi bulaştırmasak birbirimize..
Mutluluğu, sevgiyi ve umudu bulaştırsak!
Dünyanın tüm dertleri bizimmiş gibi davranmadan önce bir dakika durup düşünsek..
İndirsek sırtımızdakileri, dostların, Dost'un limanında bırakıversek serin, yumuşak sulara..
Mutlu olsak ya!
Kazanılan bir şey mutluluk! Bazen çok zor olsa da..
