Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Oliver
"Normal ol!"
Dedikçe iç ses, içeriden dışarıya doğru seslenerek tekrar akord oluyorum.
"Normal mi? Normali kim ne yapsın, normal sıkıcıdır"
İlk defa ne zaman farklı hissettim, ilk ne zaman yalnızken daha mutlu ve kocaman oldum, ilk ne zaman deliliklerimden usanıp dostlarla çoğaldım bilmiyorum. Ama hepsinden çok ilk ne zaman "normali" tanımladım merak ediyorum.
Nasıl konumlandım, nasıl konumlandırdım, hangi kıstaslarla huni beğendim.
Neyi anormal buldum, neden anormal buldum? Hangi anormalden (!), neden korktum, hangi anormale neden aşk duydum merak ediyorum.
Bugün her bir arızamızın bir ismi yok elbette. Arıza dediğimiz her bir insani hal ve oluşa tıbbi bir isim ararken terminolojide henüz var olmayan arazı neyle açıklayacağız? Sadece insan olmak, sadece az olduğunu kabul etmek, aciz olduğunu bilmek, sadece başkalarının yöntem ve üsluplarına saygı göstermek mümkün değil midir de, literatürü aşındırıp başımızı kaşındırırız bilmem.
Süslü sözlerimin süsleri dökülür buracıkta, bilmediklerim eşikte birikir, tökezlerim.
Yunus'a bürünüp: "Yaratılanı severim, yaradandan ötürü".
Tesbit edilmek, isimlendirilip sınıflandırılmak istemem; usulca, fark edilmeden farklı olmak isterim. Testler, tespitler, tanılar olmadan sevilmek isterim.
Oliver olsam, Oliver kalmak isterim.
Kendinden mutlu, kendiyle mutlu ve çok.
İzlandalı yazar ve çizer Birgitta Sif'in ilk kitabı olan Oliver, harika resimlemesi, yalın ve etkileyici hikayesiyle farklı ve yalnız bir çocuğun hikayesi. Hikayesinden memnun bir çocuğun yalnızlığından sıkılıp kendisi gibi farklı bir arkadaşla, Olivia'yla buluştuğu kitap, iki kişilik harikulade bir gösteriyle son buluyor.
Tek azdır, iki çok, üç fazla :)
Hiç değilse bazen...
Oliver
Yazan ve Resimleyen, Birgitta Sif
Çeviren, Aslı Motchane
Kır Çiçeği Yayınları
4+ ve Büyümeye dirençlilere!
Aklından Düşünceler Geçen Çocuk
Rosa, pembe demek. Linde ise ıhlamur ağacı. Rosalinde pembe bir ıhlamur ağacı olsa gerek. Öyleyse kahverengi gövdeli, yeşil yapraklı, sarı çiçekli, normal bir ıhlamur ağacı gibi olması beklenemez. Eğer öyle olsa, dalında yuva yapmış altı küçük kuşun üstüne sinsice tırmanmakta olan hain kedi tarafından yenmesine aldırmazdı. O meseleye şu açıdan bakardı:
"Sinekleri kuşlar yer, kuşları kediler,kedileri tilkiler yer. Tilkileri de avcılar vurup öldürür. Avcıları vurup öldürense, kalp krizidir -doğanın düzeni böyle-yeter ki, kimse benim rahatımı bozmasın! "
Rosalinde aklından düşünceler geçen o kız.
Büyükbabasına göre, Rosalinde gözlerini kısıp dudaklarını büzmüşse birilerine öfkelenmiştir.
Düşünürken dilinin ucu ağzından dışarı çıkmışsa, küçük harf mi büyük harf mi yazacağına karar vermeye çalışıyordur.
Büyükbaba Rosalinde'nin aklından geçenleri okuyabildiğini düşüne dursun, küçük kızın aklındakilerin yüzüne hükmetmesine mani olan muhteşem teknikleri var.
Onu çok iyi tanıyan, yıllardır yakından izleyen dedesi de olsa, düşüncelerini tahmin edebilmesi olanaksız.
Rosalinde'nin büyükbabası aklından neler geçtiğini gerçekten önemsiyor. Babası ve annesi de...
Ve halının üzerinde pembe bir ıhlamur ağacı olduğunu hayal ederek, dallarına tüneyen kediyi sallamak için titrediği anda babası dehşete kapılarak Rosalinde'yi sarsacağına, aklından geçenleri soruyor. Ve bir itfaiyeci eri gibi cesatle dallarına tırmanarak küçük ıhlamurun, kuşları kediden kurtarmasına yardımcı oluyor.
Annesi ise tepesindeki kuş yuvasını devirmemek için baston yutmuş gibi oturan Rosalinde'den kuş cıvıltıları duyuyor.
Tüm ailenin usulca ve saygıyla Rosalinde'nin aklından geçenlere kulak kabarttığı ve oyununa katıldığı bu hikaye bir harika.
Rosalinde düşüncelerinin yüz ifadesini ele geçirmesine izin vermiyor ancak ayaklarına söz geçirmekte güçlük çekiyor.
Mesela bir matematik dersinde, aniden, çok yabancı, çok tuhaf bir düşüncenin etkisine girip yerinden fırlayarak çantasını sırtına takıyor ve hoşça kalın demek istiyor.
Hiç özür dilemeden, hiç gerekçe göstermeden!
Rosalinde'nin aklından geçen her kelimeyi, bir izci hassasiyetiyle, hece hece takip ederken, aklındaki düşüncelerle çarpıştırıp çoğaltan okur, harika bir sözcük ziyafetinin ortasında buluyor kendini.
Rosalinde'yi kahraman bir ıhlamur ağacı, ip cambazı, ya da bambaşka bir şey olarak hayal ederken o aynı yüzüne taktığı maskeyle büyükbabasını kandırdığı gibi düşüncelerini hayallerinin önüne bir perde gibi çekerek aslında okul sırasında oturan küçük bir kız olduğunu unutturuyor okura. Hoş kendisinin de hatırladığı meçhul ya! Ah unutkan hayalperest Rosalinde, seninle düş kurmak, düşüncelerden ip eğirip dokumak harikaydı.
Bitmeyen kitaplar aşkına!
"Bazen büyükler insanı düşünmekten alıkoyuyorlar. Sanki düşünmeye karşılar! " diyor Nöstlinger, küçük Rosalinde iken...
Onun bitirdiği gibi bitiriyoruz.
Aklından Düşünceler Geçen Çocuk
Yazan, Christine Nöstlinger
Resimleyen, Erhard Dietl
Türkçesi, Necdet Neydim
Günışığı Kitaplığı
86 sh
8+ ve büyümeye dirençlilere!
17. Nb Kütüphane Buluşması'nda
Küçük bir kızken, masal uydurmayı çok severdim. Ve onları dinleyen arkadaşlarım duyduklarına inanmaya o kadar hazırlardı ki belki de çok iyi olmam da gerekmemişti.
Çok basamaklı bir apartman girişine tünemiş dört kız çocuğu, her sabah birbirimize aslında hiç görmediğimiz rüyalarımızı anlatırdık.
"Bir varmıs bir yokmuş..." diye değil, "Dün gece rüyamda..."diye başlardı anlatmalar.
Bir gün anlattığımız tüm o şeylerin rüya olmadığını itiraf ettiğimizde büyü bozulmuş ve sıradışi bir hızla oracıkta büyüyüvermiştik.
Rüyaların tanıdığı saçmalama hürriyetini birbirimize çok görecek kadar büyümüstük.
...Seneler sonra, evlenip henüz çoluk çocuğa karışmadığım o günlerde bir mahalle ziyaretinde komsu teyzelerden biri çevirdi kolumdan: " Küçükken dağa taşa, kurda kuşa, ağaçtaki sincaba bakıp masallar anlatırdın. Anlatıyor musun yine?" diye sordu. Afalladım zira bir başka dünyada yaşarken o teyzenin varlığını hatırlamam çok güç ve sarsıcıydı. Tüm hatıralar bir film gibi geri sarmış ve her kareye bu al yanakli meraklı teyzenin kulak kabartmış neşeli halinden ilişmişti bir tane. Bugün 17. Kütüphane Buluşması'nın ardından fotoğraflara bakarken oradaki çocukların muazzam dünyalarına fotoğrafa ilismis o teyze gibi eklemlendiğimi hissettim. Onlarca masal, yazılırken kendi özgün seyrinde...bir "masalcı teyze" de onları izliyormuş meğer ♡♥♡♥♡♥♡♥
Çok basamaklı bir apartman girişine tünemiş dört kız çocuğu, her sabah birbirimize aslında hiç görmediğimiz rüyalarımızı anlatırdık.
"Bir varmıs bir yokmuş..." diye değil, "Dün gece rüyamda..."diye başlardı anlatmalar.
Bir gün anlattığımız tüm o şeylerin rüya olmadığını itiraf ettiğimizde büyü bozulmuş ve sıradışi bir hızla oracıkta büyüyüvermiştik.
Rüyaların tanıdığı saçmalama hürriyetini birbirimize çok görecek kadar büyümüstük.
...Seneler sonra, evlenip henüz çoluk çocuğa karışmadığım o günlerde bir mahalle ziyaretinde komsu teyzelerden biri çevirdi kolumdan: " Küçükken dağa taşa, kurda kuşa, ağaçtaki sincaba bakıp masallar anlatırdın. Anlatıyor musun yine?" diye sordu. Afalladım zira bir başka dünyada yaşarken o teyzenin varlığını hatırlamam çok güç ve sarsıcıydı. Tüm hatıralar bir film gibi geri sarmış ve her kareye bu al yanakli meraklı teyzenin kulak kabartmış neşeli halinden ilişmişti bir tane. Bugün 17. Kütüphane Buluşması'nın ardından fotoğraflara bakarken oradaki çocukların muazzam dünyalarına fotoğrafa ilismis o teyze gibi eklemlendiğimi hissettim. Onlarca masal, yazılırken kendi özgün seyrinde...bir "masalcı teyze" de onları izliyormuş meğer ♡♥♡♥♡♥♡♥
Eski Şeyler Okulu
"DERS BİR: Sırtüstü yat ve gökyüzüne bak! " dedi Jonny.
Jonny Eski Şeyler Okulu'nun tek öğretmeni ve komşusu küçük Anti ise tek öğrencisi.
Eski eşya koleksiyoncusu olmak istiyorsanız, Jonny'nin yedi kuralını iyi öğrenmeli ve o diplomayı almalısınız. Koleksiyonu yapılacak her şeyi Anti'den önce bir araya getiren Jonny bir öğretmen olarak olduğu kadar, rakip olarak da hayli zorlu.
Olta sopaları biriktirmek eğlenceli olabilir ama Jonny'nin garajında 23 olta sopası var.
Masa saatleri de olabilir.
Ama Jonny'nin evinde her sabah çalan kırküç masa saati var.
Ya da...eski meyve suyu şişesi etiketleri!
Ama, hayır! Jonny'de zaten bir albüm dolusu etiket var.
Anti, Ali olsaydı eminim daha önce hiç koleksiyonu yapılmamış bir milyon şey bulabilirdi.
Nereden çıkardım bunu söyleyeyim. Efendim Ali'nin yaşadığı topraklarda o kadar çok millet ve kültüre ait iz var ki Ali yerde bulduğu eski bir kağıt parçasına bile olmadık anlamlarla dolu gizemli bir hikaye yükleyebilir.
Ali, toprağı eline alıp parmaklarının arasından akıtıverse... her zerresini başka bir koleksiyonun ilk parçası yapabilir.
Hiçbirini yapamasa da Ali, hikaye koleksiyonculuğu yapabilir. Ya da duygularının koleksiyonunu.
Jonny ile Anti'nin keyifli hikayesini okurken hikayeyi küçük okurla başa alıp alıp tekrar yazdıysak Ali olmanın dayanılmaz cazibesinden.
Yoksa Anti olmak da pek lezzetli bir deneyimdi.
Eğer Jonny'nin yolundan gidecekseniz şu yedi kurala dikkat etmelisiniz:
"Kural Bir: Bir koleksiyon birbirine benzer nesnelerden oluşur. "
"Kural İki: Çöp bidonlarını kontrol et"
"Kural Üç: Dikkatle araştır"
"Kural Dört: Yalnızca az rastalanan, güzel ve değerli şeyleri topla"
"Kural Beş: Asla pes etme. Başlamak her zaman zordur"
"Kural Altı: Bir koleksiyoncu asla yemek saatlerini kaçırmamalı. "
"Kural Yedi: Komşuna kulak vereceksin"
Anti tüm kurallara uysa da yedinci kurala uymakta güçlük çekti ve her biri bir koleksiyonun ilk parçası olan ganimetlerini bir araya getirerek atölyede onlardan bambaşka bir şey yaptı.
"Sevgili hurda yığını sal!
Sen eski eşyalardan yapıldın.
Benzer şeyler geldi mi yan yana, koleksiyon oluşturur bir arada.
Öyleyse hurda yığını denemez sana!
Sen bir koleksiyonsun bundan böyle.
Yüzen bir koleksiyon olacaksın indirildiğinde göle.
Ta başından beri anlamıştım
Ama anladığımı çaktırmamıştım..."
Bir şeyler biriktirmeyi, toplamayı, onları birleştirip bantlayıp birbirine çakıp yeni şeyler üretmeyi pek seven küçük okur Anti'yle tanışınca dertli başımın dertlerine yenileri eklendi sevgili okur.
Dün eve bir kucak dolusu dondurma çubuğuyla, ondan önceki gün gazoz kapaklarıyla, daha önceki gün ise patlak balon parçalarıyla geldi ve ne yazık ki hepsi için planladığı her şeyde ben de varım.
Eski Şeyler Okulu'na yeni şubeler ekleniyor.
Ama siz şikayet eder halime aldırmayın zira Anti'den alınacak ilhamla eşyaya olan dikkati artacak çocukların hangi sürprizleri yapacakları belli olmaz. ♥♡
Eski Şeyler Okulu
Yazan, Adam Dahlin
Resimleyen, Emma Akerman
Çeviren, Ali Arda
Kanat Çocuk
4+
Jonny Eski Şeyler Okulu'nun tek öğretmeni ve komşusu küçük Anti ise tek öğrencisi.
Eski eşya koleksiyoncusu olmak istiyorsanız, Jonny'nin yedi kuralını iyi öğrenmeli ve o diplomayı almalısınız. Koleksiyonu yapılacak her şeyi Anti'den önce bir araya getiren Jonny bir öğretmen olarak olduğu kadar, rakip olarak da hayli zorlu.
Olta sopaları biriktirmek eğlenceli olabilir ama Jonny'nin garajında 23 olta sopası var.
Masa saatleri de olabilir.
Ama Jonny'nin evinde her sabah çalan kırküç masa saati var.
Ya da...eski meyve suyu şişesi etiketleri!
Ama, hayır! Jonny'de zaten bir albüm dolusu etiket var.
Anti, Ali olsaydı eminim daha önce hiç koleksiyonu yapılmamış bir milyon şey bulabilirdi.
Nereden çıkardım bunu söyleyeyim. Efendim Ali'nin yaşadığı topraklarda o kadar çok millet ve kültüre ait iz var ki Ali yerde bulduğu eski bir kağıt parçasına bile olmadık anlamlarla dolu gizemli bir hikaye yükleyebilir.
Ali, toprağı eline alıp parmaklarının arasından akıtıverse... her zerresini başka bir koleksiyonun ilk parçası yapabilir.
Hiçbirini yapamasa da Ali, hikaye koleksiyonculuğu yapabilir. Ya da duygularının koleksiyonunu.
Jonny ile Anti'nin keyifli hikayesini okurken hikayeyi küçük okurla başa alıp alıp tekrar yazdıysak Ali olmanın dayanılmaz cazibesinden.
Yoksa Anti olmak da pek lezzetli bir deneyimdi.
Eğer Jonny'nin yolundan gidecekseniz şu yedi kurala dikkat etmelisiniz:
"Kural Bir: Bir koleksiyon birbirine benzer nesnelerden oluşur. "
"Kural İki: Çöp bidonlarını kontrol et"
"Kural Üç: Dikkatle araştır"
"Kural Dört: Yalnızca az rastalanan, güzel ve değerli şeyleri topla"
"Kural Beş: Asla pes etme. Başlamak her zaman zordur"
"Kural Altı: Bir koleksiyoncu asla yemek saatlerini kaçırmamalı. "
"Kural Yedi: Komşuna kulak vereceksin"
Anti tüm kurallara uysa da yedinci kurala uymakta güçlük çekti ve her biri bir koleksiyonun ilk parçası olan ganimetlerini bir araya getirerek atölyede onlardan bambaşka bir şey yaptı.
"Sevgili hurda yığını sal!
Sen eski eşyalardan yapıldın.
Benzer şeyler geldi mi yan yana, koleksiyon oluşturur bir arada.
Öyleyse hurda yığını denemez sana!
Sen bir koleksiyonsun bundan böyle.
Yüzen bir koleksiyon olacaksın indirildiğinde göle.
Ta başından beri anlamıştım
Ama anladığımı çaktırmamıştım..."
Bir şeyler biriktirmeyi, toplamayı, onları birleştirip bantlayıp birbirine çakıp yeni şeyler üretmeyi pek seven küçük okur Anti'yle tanışınca dertli başımın dertlerine yenileri eklendi sevgili okur.
Dün eve bir kucak dolusu dondurma çubuğuyla, ondan önceki gün gazoz kapaklarıyla, daha önceki gün ise patlak balon parçalarıyla geldi ve ne yazık ki hepsi için planladığı her şeyde ben de varım.
Eski Şeyler Okulu'na yeni şubeler ekleniyor.
Ama siz şikayet eder halime aldırmayın zira Anti'den alınacak ilhamla eşyaya olan dikkati artacak çocukların hangi sürprizleri yapacakları belli olmaz. ♥♡
Eski Şeyler Okulu
Yazan, Adam Dahlin
Resimleyen, Emma Akerman
Çeviren, Ali Arda
Kanat Çocuk
4+
Değirmenler Vadisi
Her şeyi insanların yerine yapan , kusursuz biçimde, tek tuşla oldururken yaratıcıyı taklit etmeye cüret eden makineler hayal edin. Teknolojinin çıldırdığı çağda, hayal etmesi güç olmasa gerek. Biraz yardıma ihtiyacınız varsa Hollywood 'dan ilham alabilirsiniz. Mesela Silüetler'le. Ardından Her'le. Biraz iyimserlik için Wall-e, distopya için I'm Legend. Ya da distopyayı unutun, çok abarttım. Peşinen söylemeliyim ki yardımcı olmaktan fazlasını yapıp sizin yerinize hayal edecek tüm filmler. Tek tuşla! Ne paradoks ama! Tuşsuz olanı da var. Aldous Huxley'den o da..
Değirmenler Vadisi, değirmenlerinden rüzgar akmayan, hayal kuran son insanla birlikte nefesini de kaybeden ölü bir köy.
Her akşam, her şeyi en iyi yapan makinelerin, rüzgarın hesap edilemez etkisine dahi geçit vermeksizin hayal öğüttüğü canavar dişlerinden geriye kalan, kuru, sessiz, renksiz bir köy.
Kimsenin nefes almadığı, yaprağın bile belirlenen programın dışında kımıldayamadığı, insanların sadece birer cansız dekor olduğu çelikten ve makine yağından bir köy.
Siz böyle tasvir etmeme aldanmayın. Portekizli yazar ve çizer, felsefeyle illüstrasyonu öylesine mükemmel bir işçilikle buluşturuyor ki Değirmenler Vadisi'nde. Vadinin küçük terzisi Anna ve uçamayan kuş, Bay-Kuş'un çevresinde zarif bir kurguyla yaşamın kendisine methiye düzüyor eser.
Bay-Kuş'a diktiği uçuran elbiseye, püf çiçeğinden dileklerle sihir katan Anna, yeniden teşrif buyuran rüzgarın saçlarından hayaller topluyor.
Uçan bir elbise de ancak rüzgarın saçlarıyla örülebilirdi diye mırıldanırken okur, akıl havalanıyor.
Rüzgar, bütün dileklerin, isteklerin unutulduğu köyün sokaklarını doldurduğunda makineler ardı ardına duruyor. Dekorlar yer değiştiriyor ve renkler geri geliyor.
Okurun dünyasında, dilekleri gerçekleştiren yaşam enerjisinin, rüzgarın da bir sahibi var.
Sahibine dönerek yüzünü, ona öykünen insanın teknolojiyle kuşattığı dünyada kendi yarı tanrıları(!?) tarafından esir edilişini düşünürken buluyor kendini. Sonra derin bir iç çekerek bunları düşünmenin artık ne kadar sıradan olduğunu...
Değirmenler Vadisi bir başyapıt olarak anılmayı hak ediyor.
Ve beş yaşındaki bir küçükle keyfi paylaşılabilse de, derin felsefi sorulara kapı açıyor. ;)
Değirmenler Vadisi
Yazan, Noelia Blanco
Resimleyen, Valeria Docampo
Abm Yayınevi
5+ (Yayınevinin önerisi 7+)
Ve büyümeye dirençlilere!
Nokta
Bugün Çocuk Edebiyatı'na aşkla bağlı olanların yakından tanıdığı Peter H. Reynolds'ın, daha küçücük bir çocukken, bir öğretmeni tarafından resmetmeye yüreklendirildiğini biliyor muydunuz?
Her şey işte o noktayla başladı.
Ona inanan ve boş bir kağıda bir noktayla imzasını bırakma cesareti veren o ilk insanla.
Bir miktar ticari de olsa bugün "Uluslararası Nokta Günü"olarak anılan ve cesareti alkışlayan gün, Nokta'nın yazarı Peter H. Reynolds'un 1. sınıftaki Matematik öğretmeni Bay Matson'un eseri olabilir.
Neyle var olduğunu, neye yaradığını bilmeyen; ifade aracını bulamamış, bulduğu araçla var olamamış, sıradanlıklar içinde özgün cevherini arayan insana, küçücük bir noktadan varlığın kapılarını açıyor yazar.
Öfkenin rengiyle kağıda değen noktanın ta içinden, turuncu bir ışık yükselerek kitabın tüm resimlemesine hayat veriyor. Ve tabii Nokta'nın küçük kahramanı Vashti'nin var oluş sancısına.
Değil mi ki, kendini tanıma yolculuğunun henüz başındaki Vashti için bir nokta dünyalar değerinde.
Anlatmak, anlamak, değer bulmak ve değer vermek için sıradanlığın gri düzeneğinde parmak izinin gizemini arayan küçük okurun: "Peki ama ben ne işe yararım? Söyle bana, neyi en iyi yaparım? " sualine doğru yansıyan turuncu bir ışık Nokta.
Sen bir noktayı iyi yaparsın çocuk.
Başkasının asla yapamayacağı kadar iyi yaparsın. Başkasının asla sahip olamayacağı, başkasınınkine sahip olamayacağın noktayı yaparsın.
Sadece senin devam edeceğin düzlemin ilk noktasını yapar, yürüyeceğin yolun ilk adımını atarsın.
Bir nokta asla sadece bir nokta değil çocuk. Sen her noktadan bir dünya yazarsın.
Acele etme olur mu?
"Bir nokta yap. Bakalım seni nereye götürecek."
*Nokta'nın bir de ödüllü kısa animasyonu var, burada
Ve kitabın devamı niteliğindeki "Mış Gibi" için de bir tane var;)
Nokta
Yazan ve Resimleyen, Peter H. Reynolds
Çeviren, Oya Alpar
Altın Kitaplar
3+ ve büyümeye dirençlilere
Her şey işte o noktayla başladı.
Ona inanan ve boş bir kağıda bir noktayla imzasını bırakma cesareti veren o ilk insanla.
Bir miktar ticari de olsa bugün "Uluslararası Nokta Günü"olarak anılan ve cesareti alkışlayan gün, Nokta'nın yazarı Peter H. Reynolds'un 1. sınıftaki Matematik öğretmeni Bay Matson'un eseri olabilir.
Neyle var olduğunu, neye yaradığını bilmeyen; ifade aracını bulamamış, bulduğu araçla var olamamış, sıradanlıklar içinde özgün cevherini arayan insana, küçücük bir noktadan varlığın kapılarını açıyor yazar.
Öfkenin rengiyle kağıda değen noktanın ta içinden, turuncu bir ışık yükselerek kitabın tüm resimlemesine hayat veriyor. Ve tabii Nokta'nın küçük kahramanı Vashti'nin var oluş sancısına.
Değil mi ki, kendini tanıma yolculuğunun henüz başındaki Vashti için bir nokta dünyalar değerinde.
Anlatmak, anlamak, değer bulmak ve değer vermek için sıradanlığın gri düzeneğinde parmak izinin gizemini arayan küçük okurun: "Peki ama ben ne işe yararım? Söyle bana, neyi en iyi yaparım? " sualine doğru yansıyan turuncu bir ışık Nokta.
Sen bir noktayı iyi yaparsın çocuk.
Başkasının asla yapamayacağı kadar iyi yaparsın. Başkasının asla sahip olamayacağı, başkasınınkine sahip olamayacağın noktayı yaparsın.
Sadece senin devam edeceğin düzlemin ilk noktasını yapar, yürüyeceğin yolun ilk adımını atarsın.
Bir nokta asla sadece bir nokta değil çocuk. Sen her noktadan bir dünya yazarsın.
Acele etme olur mu?
"Bir nokta yap. Bakalım seni nereye götürecek."
*Nokta'nın bir de ödüllü kısa animasyonu var, burada
Ve kitabın devamı niteliğindeki "Mış Gibi" için de bir tane var;)
Nokta
Yazan ve Resimleyen, Peter H. Reynolds
Çeviren, Oya Alpar
Altın Kitaplar
3+ ve büyümeye dirençlilere
Ateşten Ayakkabı Rüzgardan Sandalet
"Şişmanlık, kısa boylu olmak ve fakirlik, üç tane kötü özellik bir arada bana çok fazla geliyor!"diye düşünüyordu Tim.
Babası gezgin bir ayakkabı tamircisi olan çocuk, arkadaşları tarafından alay edilmekten ve onların sahip olduklarına sahip olamamaktan ötürü mutsuz.
O kadar mutsuz ki Tim, doğum günü hediyesi olarak artık Tim olmamayı diliyor.
Ve öylesine harika bir ailesi var ki başka hiçbir çocuğun sahip olamayacağı bir hediye veriyorlar ona.
Tim'e kendi hikayesini yazmak için muazzam bir fırsat sunan anne ve babası doğum gününde ona kocaman bir macera hediye ediyor.
Babasının bilgece ve nüktedan hikayelerini dinleyerek çıktıkları yolculukta, kasaba kasaba gezip tamir bekleyen ayakkabıları onarırken, bir yandan hikayeler biriktiriyor iki gezgin.
Ateşten Ayakkabı ve Rüzgardan Sandalet, iki kızılderili gibi cesaret ve becerilerini kanıtlarken, Tim gün geçtikçe Tim'i daha iyi tanıyor. Tim olmayı daha çok seviyor.
Rüzgardan Sandalet'in şakaları can sıkıcı olsalar da, doğrusu küçük okur, Tim'in yerinde olmayı çok istiyor.
Bunun için şişman, kısa ve fakir olması gerekse dahi istiyor.
Uğradıkları her durakta yeni bir hikayeyle zenginleşen Tim, "gezgin bir yağ tulumu"ndan fazlası olduğunu biliyor.
Ve hikaye anlatma vakti Ateşten Ayakkabı'ya geldiğinde, büyüdüğünde, tek başına uzaklara uçtuğunda korkmayacağını ve tüm yolları tanıyacağını biliyor.
Eser yetişkinlere birer terapi fırsatı sunarken, küçük okurlarla unutulmaz bir bağ kuruyor.
Ursula Wölfel'in ustaca kurgusu ve hayranlık uyandıran edebi diline eşlik eden yalın resimlemeyle bu harikulade kitabı Nöbetçi kitaplığın baş köşesine yerleştirdiğimizde öylesine büyük bir minnetle ışıdı ki kalbimiz, doğrusu üç beş satırdan fazlasını hak ediyor.
Tam da bu satırlardan başlayarak uzunca zamandır sözcüklerden tasarruf edip heybesini zamanla dolduran yazar bir istisna yapıp bu keşifle hissettiklerinden dem vuruyor.
Farklılıklarımızın yoksunluk değil zenginlik olduğu, yara açan her hikayenin yara kapatma becerisi kazandırdığı, ancak kabuğu kırıp dışarı çıkarak, ancak yaşanarak "olunduğu"dünyada kabuklarımızın içinde ham ve yaş, küflenmeyi bekleyen tohumlar gibiyiz.
Kabuğu kırsak, kafamızı çıkarıp uzatsak, filizlenip sarılsak, büyüyüp savrulsak, işte o zaman...
o zaman olacağız.
Altından bir kabuk içinde güvenle çürümek,
kabuğun dışında, savunmasızca var olmaya, yaşamın tadına bakmaya yeğlenir mi?
Bir gezgin olmak bir tarafa, havayı solumadan yaşıyor sayılır mı insan?
Havada zararlı mikroplar, fakirlik ve şişmanlık olsa da :)
"Ateşten Ayakkabı Rüzgardan Sandalet"e bayıldık.
ve Ursula Wölfel sana minnet borçluyuz.
Ateşten Ayakkabı
Rüzgardan Sandalet
Yazan, Ursula Wölfel
Resimleyen, Bettina Wölfel
Çeviren, Gülser Epçeli
Çizmeli Kedi Kitaplığı
7+ ve büyümeye dirençlilere
Babası gezgin bir ayakkabı tamircisi olan çocuk, arkadaşları tarafından alay edilmekten ve onların sahip olduklarına sahip olamamaktan ötürü mutsuz.
O kadar mutsuz ki Tim, doğum günü hediyesi olarak artık Tim olmamayı diliyor.
Ve öylesine harika bir ailesi var ki başka hiçbir çocuğun sahip olamayacağı bir hediye veriyorlar ona.
Tim'e kendi hikayesini yazmak için muazzam bir fırsat sunan anne ve babası doğum gününde ona kocaman bir macera hediye ediyor.
Babasının bilgece ve nüktedan hikayelerini dinleyerek çıktıkları yolculukta, kasaba kasaba gezip tamir bekleyen ayakkabıları onarırken, bir yandan hikayeler biriktiriyor iki gezgin.
Ateşten Ayakkabı ve Rüzgardan Sandalet, iki kızılderili gibi cesaret ve becerilerini kanıtlarken, Tim gün geçtikçe Tim'i daha iyi tanıyor. Tim olmayı daha çok seviyor.
Rüzgardan Sandalet'in şakaları can sıkıcı olsalar da, doğrusu küçük okur, Tim'in yerinde olmayı çok istiyor.
Bunun için şişman, kısa ve fakir olması gerekse dahi istiyor.
Uğradıkları her durakta yeni bir hikayeyle zenginleşen Tim, "gezgin bir yağ tulumu"ndan fazlası olduğunu biliyor.
Ve hikaye anlatma vakti Ateşten Ayakkabı'ya geldiğinde, büyüdüğünde, tek başına uzaklara uçtuğunda korkmayacağını ve tüm yolları tanıyacağını biliyor.
Eser yetişkinlere birer terapi fırsatı sunarken, küçük okurlarla unutulmaz bir bağ kuruyor.
Ursula Wölfel'in ustaca kurgusu ve hayranlık uyandıran edebi diline eşlik eden yalın resimlemeyle bu harikulade kitabı Nöbetçi kitaplığın baş köşesine yerleştirdiğimizde öylesine büyük bir minnetle ışıdı ki kalbimiz, doğrusu üç beş satırdan fazlasını hak ediyor.
Tam da bu satırlardan başlayarak uzunca zamandır sözcüklerden tasarruf edip heybesini zamanla dolduran yazar bir istisna yapıp bu keşifle hissettiklerinden dem vuruyor.
Farklılıklarımızın yoksunluk değil zenginlik olduğu, yara açan her hikayenin yara kapatma becerisi kazandırdığı, ancak kabuğu kırıp dışarı çıkarak, ancak yaşanarak "olunduğu"dünyada kabuklarımızın içinde ham ve yaş, küflenmeyi bekleyen tohumlar gibiyiz.
Kabuğu kırsak, kafamızı çıkarıp uzatsak, filizlenip sarılsak, büyüyüp savrulsak, işte o zaman...
o zaman olacağız.
Altından bir kabuk içinde güvenle çürümek,
kabuğun dışında, savunmasızca var olmaya, yaşamın tadına bakmaya yeğlenir mi?
Bir gezgin olmak bir tarafa, havayı solumadan yaşıyor sayılır mı insan?
Havada zararlı mikroplar, fakirlik ve şişmanlık olsa da :)
"Ateşten Ayakkabı Rüzgardan Sandalet"e bayıldık.
ve Ursula Wölfel sana minnet borçluyuz.
Ateşten Ayakkabı
Rüzgardan Sandalet
Yazan, Ursula Wölfel
Resimleyen, Bettina Wölfel
Çeviren, Gülser Epçeli
Çizmeli Kedi Kitaplığı
7+ ve büyümeye dirençlilere
Yutkunsam katmerlenen...
Sıradan bir günde, sıradan bir kadın, market zincirlerini dolaşıp bir haftadır geri sayımla bültende gördüğü oyuncağı bekleyen küçüğünü sevindirmenin yolunu arıyordu.
O şube senin, bu şube benim koştururken boğazına takılmış bir hıçkırık, yutkunsa katmerlenen.
Nedir, kim bilir?
Memleketin dört bir tarafına çil yavrusu gibi dağılmış, her taşın altından küçük bir hazine gibi başını çıkarıp filizlenen bu market zincirinin şube sayısınca üleştirilip dağıtılan bülten ürünlerinden, sabahın erken saatinde kuyruğa girip tüketenlerinden geriye tek tük kalmış oyuncağını bulmuş ama mes'ud olamıyor.
Boğazına takılmış bir hıçkırık, yutkunsa katmerlenen. Nedir, kim bilir?
"İri yarısı" bir adam, zoraki şişirdiği göğüs kafesinden bir aslan hırlaması çıkarken, aşağı yukarı ve dairesel voltayla yürümekte.
Bir mafya adamı edasıyla şubeden kovacağı elemanların af dilemesini umarken, acınası gücünü haykırıyor.
Az ötede, yine bir market zinciri.
Önünde üç beş kadın, haftaya gelecek ürünlerin ne kadar muhteşem ve gerekli şeyler olduğu hakkında konuştuktan sonra takvimlerine işaret koyup alarmlarını ayarlıyorlar.
Acziyetine bigane sayısız insan marketleri doldurup boşaltırken, televizyonları da doldurup boşaltıyor.
Fil Dodo gibi* her şeyi ama her şeyi çekip alarak ekrandan, uzay boşluğundaki titreşimlerin karıncalarını bırakıyorlar geriye.
Mırıltılar, dualar, mırıltılar, dualar...
Karıncalı ekrandan düşük frekansla dualar duyuluyor.
Evrene salınmış ve bir kalkan olmuş dualar.
Boğazıma takılmış bir hıçkırık, yutkunsam katmerlenen. Nedir, kim bilir?
Baudrillard sesleniyor yine arkadan. İçimi ezip geçerek hatırlatıyor. Acımasızca yüzüme vuruyor, fişi çektiğimde benim için yok olan acıları.
İçerideki kedinin çığlığını duyarken kutu kapalı kalsa ne olur.? **
Boğazıma takılan hıçkırık yuvarlanıp bir çığ gibi içine katıyor.
Duaya varıyorum.
Ama sürurua eremiyor gönlüm.
Allah'ım sen yeryüzünün mazlumlarını felaha erdir.
Sen küçücük çocuklara, yeryüzünün masum, güzel emanetlerine bu zulmü reva görenleri ilahi adaletinle cezalandır.
Allah'ım sen hesap gününe alnı ak çıkar.
Allah'ım...
*Dodo'nun Komik Karışımları- Eva Montanari
**Schrodinger'in Kedisi hani, o kedi işte bu
O şube senin, bu şube benim koştururken boğazına takılmış bir hıçkırık, yutkunsa katmerlenen.
Nedir, kim bilir?
Memleketin dört bir tarafına çil yavrusu gibi dağılmış, her taşın altından küçük bir hazine gibi başını çıkarıp filizlenen bu market zincirinin şube sayısınca üleştirilip dağıtılan bülten ürünlerinden, sabahın erken saatinde kuyruğa girip tüketenlerinden geriye tek tük kalmış oyuncağını bulmuş ama mes'ud olamıyor.
Boğazına takılmış bir hıçkırık, yutkunsa katmerlenen. Nedir, kim bilir?
"İri yarısı" bir adam, zoraki şişirdiği göğüs kafesinden bir aslan hırlaması çıkarken, aşağı yukarı ve dairesel voltayla yürümekte.
Bir mafya adamı edasıyla şubeden kovacağı elemanların af dilemesini umarken, acınası gücünü haykırıyor.
Az ötede, yine bir market zinciri.
Önünde üç beş kadın, haftaya gelecek ürünlerin ne kadar muhteşem ve gerekli şeyler olduğu hakkında konuştuktan sonra takvimlerine işaret koyup alarmlarını ayarlıyorlar.
Acziyetine bigane sayısız insan marketleri doldurup boşaltırken, televizyonları da doldurup boşaltıyor.
Fil Dodo gibi* her şeyi ama her şeyi çekip alarak ekrandan, uzay boşluğundaki titreşimlerin karıncalarını bırakıyorlar geriye.
Mırıltılar, dualar, mırıltılar, dualar...
Karıncalı ekrandan düşük frekansla dualar duyuluyor.
Evrene salınmış ve bir kalkan olmuş dualar.
Boğazıma takılmış bir hıçkırık, yutkunsam katmerlenen. Nedir, kim bilir?
Baudrillard sesleniyor yine arkadan. İçimi ezip geçerek hatırlatıyor. Acımasızca yüzüme vuruyor, fişi çektiğimde benim için yok olan acıları.
İçerideki kedinin çığlığını duyarken kutu kapalı kalsa ne olur.? **
Boğazıma takılan hıçkırık yuvarlanıp bir çığ gibi içine katıyor.
Duaya varıyorum.
Ama sürurua eremiyor gönlüm.
Allah'ım sen yeryüzünün mazlumlarını felaha erdir.
Sen küçücük çocuklara, yeryüzünün masum, güzel emanetlerine bu zulmü reva görenleri ilahi adaletinle cezalandır.
Allah'ım sen hesap gününe alnı ak çıkar.
Allah'ım...
*Dodo'nun Komik Karışımları- Eva Montanari
**Schrodinger'in Kedisi hani, o kedi işte bu
Banksy'den
