Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Sinir Küpü
"Sinir Küpü" oluruz da bazen, hiç düşünmemiştim daha önce, nasıl olunur sinir küpü. Her sinirlendiğinde içine bir taş atılıp dolan kocaman toprak bir küp canlandı gözümde. Küp dolduğunda ağızlanıp, ellenip, hareket ederken bana benziyor sanki.
Az sonra ortasından çatlayacak, içindeki taşları çevresine saçıp onu öfkelendirenleri yaralayacak gibi.
Öfkemin resmini yapmak istesem bir küpü tercih etmezdim muhakkak. Ama kitabın kahramanı Alexander gibi tek gözlü, sivri kulaklı bir heyula da çizmezdim herhalde. Tevekkeli değil, bu güne kadar karşılaşmamış olmam onunla.
Lafı dolandırmadan gidereyim merakınızı.
Alexander, öfkesinin resmini çiziyor ustalıkla. Öyle ustalıkla ki, Sinir Küpü canlanıp ayaklanıp, o her sinirlendiğinde büyüyerek, dev oluyor, dikiliyor onu sinirlendirenlerin karşısına. Söyleyemediği ne varsa bir bir sayıyor suratlarına.
Herkes Alexander'ın canlanıp karşılarına dikilmiş öfkesiyle yüzleşirken, Alexander da kendi öfkesiyle yüzleşip onu yenmenin yolunu buluyor zamanla.
Başlangıçta hayli eğlenceli oluyor aslında.
Düşünsenize, hiçbir sorumluluğunuz olmadan biri sizin duygularınızın sözcüsü ve savunucusu olarak dikiliyor muhatabınızın karşısına. Üstelik sadece sizin de değil, aynı duyguları paylaşan herkesin sözcüsü oluyor bir anda.
Hem onu yardıma çağırmanın ilk ve yegane yolu, öfkelenmekten ibaret.
Fakat elbette tadı kaçıyor sonunda. Herkesin öfkesinden korktuğu Alexander, yalnız kalıyor bir bankta.
Yalnızlığı uzun sürmüyor. Evsizlerin evi bankta, çok geçmeden yaşlı adam Amadeus'la tanışan Alexander, sinir küpüyle olan hikayesini anlatıyor ona. Amadeus pek neşeleniyor:
"Bence bu harika! "
"Biliyor musun, sizin şu Bay Teneke gibi öğretmenler bizim zamanımızda da vardı. Öğrenci olarak insan böyle öğretmenlere karşı koymaya cesaret edemiyor. Hatta genelde veliler de bunu göze alamıyorlar. Çünkü çocuklarının, bunun cezasını çekmesinden korkuyorlar. Bu acı, ama gerçek. Bu yüzden senin şu Sinir Küpü'nün bir öğretmene en azından bir kez olsun aklından geçenleri söylemiş olması çok iyi. Belki öğretmen bey bundan biraz ders çıkarır da değişir" diyor.
Apartman görevlisinden, Alexander'ın annesi ve kardeşine, zorba okul arkadaşlarından, öğretmenlerine, sinir küpünden nasibini alıyor herkes.
Alexander'ın çevresinde kimsecikler kalmıyor artık.
Ama o, artık kimsenin ondan ve sinir küpünden korkmasını istemiyor, yalnız kalmak da..
Amadeus'un bilgece sözlerini düşünüyor uzun uzun. İnsanların uydurulmuş, sahte ihtiyaçlar için daha fazla, daha fazla çalışarak birbirlerine nasıl sağır ve dilsiz olduklarını düşünüyor. İstediği cep telefonunun aslında o kadar önemli olmadığını da...
Sinir Küpü için de kaçıyor tadı işin. Öfkelenmeye istekli olmayan birinin yanında daha fazla kalamaz.
Öyleyse söylemeli Alexander büyülü sözleri:
"Hokus pokus - yirmi dokuz
Herkes evine - evde yokuz
Silin milin - çizgi mizgi
Küçül müçül - dizgi dizgi
Eğil yere - parmak burunda
Zıp zıp zıpla - dolan oda oda
Ona kadar say - avaz avaz
Sanma ki saymakla olmaz"
Neşeli ve olağanüstü bir macera Sinir Küpü ile Alexander'ın birliktelikleri.
Küçük okurun sesi olup yükseliyor, ardından kahkahalara karışıp alçalıyor.
Neye öfkelenir insan, öfkelendiğinde neden saklar ve biriktirir? "Sinir Küpü"nü çağırmadan söyleyemez mi derdini, anlatamaz mı duygularını, itiraz edemez mi haksızlıklara?
Doğrusu, Alexander'ın annesi nasıl gurur duyuyorsa öfkesine galip gelmesinden... küçük okur da, adeta kendisiyle gurur duyarak, bir kahramanlık nişanı ekliyor göğsüne kıvançla.
Büyümeye dirençli okura not:
Alman çocuk edebiyatının öncü isimlerinden Manfred Mai'nin, Sinir Küpü'nde, banktaki adam olduğunu düşünmek için haklı sebeplerimiz var doğrusu. ;)
Ayrıca, Alman Çocuk ve Gençlik Akademisi, En İyi Çocuk Kitabı Ödülü sahibi Sinir Küpü, bu güne dek 20 dile çevrilmiş bir eser.
Ayrıca, Alman Çocuk ve Gençlik Akademisi, En İyi Çocuk Kitabı Ödülü sahibi Sinir Küpü, bu güne dek 20 dile çevrilmiş bir eser.
Sinir Küpü
Yazan, Manfred Mai
Resimleyen, Leonard Erlbruch
Çeviren, Ersin Atayman
Çizmeli Kedi Kitaplığı
96 sh., Roman
8+ ve büyümeye dirençlilere!
Sabun Köpüğü Üfleyicisi
Soru soruyormuşçasına havaya asılı cümleler.
Kediler, her tarafı sarmış, yoldaş olmuş kediler. O kadar uzun süredir orada ki, ağarmış saçlarına bigudiler sarılı, kedili teyze. Camın önüne kıvrılmış, arada gelene geçene mırlayarak selam veren kedisiyle o, o kadar uzun süredir komşumuz ki.
Komşumuz dediğime bakmayın siz. İlk defa Edebiyat öğretmenimi ziyaret etmek için gittiğim Feriköy'de karşılaşmıştım onunla. Sanki kedisinden başka kimsesi yoktu. Sanki, tüm mahalle de onun gibi yapayalnızdı. Camlarının önünde bekleşiyorlar, yoldan geçenlere bakarak gideriyorlardı yalnızlıklarını.
Hemen hepsi yaşlıydı ve hepsinin en az bir tane kedisi vardı. Pek gülümsemiyorlardı. Ama belli ki bir zamanlar hayat dolulardı. Lisedeydim o zaman ve kimi perdelerin kıpırdandığını, arkasında gölgeler, kenarlarında kedi kuyrukları gördüğümü, ama çoğu ziyaretimde insana rastlamadığımı hatırlıyorum. Bana mahallenin Ermeni sakinlerinin, büyük çoğunlukla yalnız yaşadığını söylemişti öğretmenim. O günden beri zaman zaman aklıma gelir o manzara. Gidip kapılarını çalsam, onlara bir buket çiçek götürsem mesela, belki de biraz da tebessüm... kötü mü olurdu sanki? Acaba iyi karşılanır mıydım orada? Paylaşırlar mıydı hikayelerini benimle de?
Onların tanıdığım diğer insanlardan farklı olabileceği, şaşırtıcı biçimde aynı olabileceği, sürprizler ve ilginç anılarla dolu oldukları senaryolar üşüşürdü kafama. Sonra herkesin birbirinin aynı olduğu muhit ve mekanların ne kadar monoton olduğunu düşünür, o sıralar bazıları da çevremde olan milliyetçilikte doz aşımındaki insanların korkularını, endişelerini anlamaya çalışırdım. Bazılarını hala anlayamıyorum ama bir kısmını iyi anlıyorum.
Etnik kökenin bir özürmüşçesine; "Olsun, o da insan" diye geçiştirildiği, insanların mesleklerinin, etnik köken bir tarafa, memleketinin dahi, aynı sözcüklerle hoş görülüp geçiştirildiği, kimi zaman da reddedildiği ve inkar edildiği anlara şahit oluyoruz hepimiz. Bazılarında başkası adına utandığımızı hissediyoruz. Geçenlerde şunu duydum mesela; "Olsun, helal kazanç, alnının akı. Aferin! ". Yetişkin birinin bir başka yetişkinin geçimini sağlamak için yaptığı işi onaylama cümlesindeki kibri hissediyor musunuz siz de? Kibir değilse de bir özür kabul ettiğini... Sanki onun onayını istemiş gibi muhatabı.
Öte yandan bu topraklar çok kültürlülüğün cenneti adeta. O kadar zengin ve köklü ki birlikteliğimiz, bu memleketin zahiri güzelliklerini kıskanan düşmanları, o zenginliği ve bir arada yaşama kültürünü de kıskanıp hedef alıyor tam da bu yüzden.
Sabun Köpüğü Üfleyicisi'ni okurken yüzümde yayılan gülümsemeyi kontrol edemedim bazen. Eski, çok eski günlere gittim. Bizi mutlu eden mahalle dizilerinin "ecnebi" karakterleri canlandı gözümde. Bir mahallenin, kocaman bir aile olduğu, hoşgörü ve dayanışmanın, temel insani değerlerin bir hazine gibi saklandığı mahalleler geldi aklıma. Bizim mahallemiz de onlardandı.
Çok sayıda "farklı" insanın, dayanışma içinde yaşadığı, iyi günde ve kötü günde birbirine kol kanat gerdiği mahallelerden. Ve ne şanslıyım ki, ben küçük bir kızken mahallede yaşam vardı. Çılgın komşu teyzeler kaldırımlara oturur, ellerindeki şişleri tıngırdatırken bir yandan da hikayeler anlatırlardı bize. Bazısı ürkütücü hikayeler hem de. :) Susadıysak, ya da acıktıysak çalıveriridik birinin zilini. Can sıkıntısı nedir, bilmezdik.
Uğur, Ali ve Agop aynı mahallede kardeş gibi büyüyen, birbirlerinin annelerini anne bilen, sağduyusu yüksek, üç güzel çocuk.
Nurgül Ateş, Sabun Köpüğü Üfleyicisi'nde bu üç çocuğun ve ailelerinin adeta yek vücut olmuş hikayelerini anlatıyor okura. Öyle güzel anlatıyor ki; ağdalı sözcüklere bulanmadan, lafı eğip bükmeden, özenle ancak yalın ve samimi bir üslupla dokunuyor okurunun kalbine.
Biraz macera, bir miktar dram, çokça aile ama en çok da dostluk var kitapta.
Agop'un opera sanatçısı annesi Janet,
Ayşegül'ün klarnetçi dolandırıcı sevgilisi (namı diger, sabun köpüğü üfleyicisi),
Kapalıçarşı esnafı Süleyman bey, Perihan anne, Hamza amca... iyi insanların güzel atlara binip gitmediği duygu yüklü üç hikaye, Sabun Köpüğü Üfleyicisi'nde.
Sabun Köpüğü Üfleyicisi
Yazan, Nurgül Ateş
Resimleyen, Gamze Dumlu
Çizmeli Kedi Kitaplığı
96 sh.
Öykü
8+ ve büyümeye dirençlilere
Köz Masalı
"Hayat bir armağandır, keyfi de kederi de vardır. Sabah ola, sabır ola, hayır ola! Vakti gelmişse zaten olacaktır. Geç kalanlar kaybederler..."
"Israr yerine sakinliği dene. Haydi şimdi düş düşlerinin peşine; ama düşlerini ateşlere düşürme! "
... dedi Kirpiler Diyarının Bilgesi.
Ateşlerin içinde yaşamayı istemeyen küçük semender, doğmak istemiyor şeffaf yumurtasından dünyaya.
Anne semender kederle, bir derman arıyor derdine. Köz diyarını terkedip, sırlar dolu bir yolculuğa çıkıyor.
Bir yavru neden çıkmaz kabuğundan? Ne yapmalı, kimlere danışmalı derken buluyor Isla'yı.
Isla gümüşten mürekkebi olan bir güzel salyangoz. Yardımsever üstelik, biraz da haylaz.
Haylaz ya! Öyle olmasa boyar mı o saydam kabuğunu küçük Bukor'un. Kapatır mı dünyaya açılan tüm pencelerini onun?
Doğrusu Isla, boyayarak şeffaf yumurtasını yavru Bukor'un, yardım etmek istiyor elbet Semender anaya.
Yalnızlıktan sıkılır da, firar eder yumurtasından dünyaya, diyor.
Ama gecesi gündüzüne karışan yavru, derin uykulara karışıyor karanlık kabuğunda.
"Seni yaramaz semender seni... Kapatıyorum tüm pencerelerini. Annesini üzenleri sevmem ben. Sen bu dersi çoktan hak etmişsin belli" demişti boyarken onu.
Oysa ki çocuklar annelerini üzmek için mi yaparlar yaptıklarını?
Yok mudur onların da hayalleri, denemek, tecrübe etmek istedikleri?
Bir itiraz yükseldi küçük okurla annesinin içinde, tam da burada. Beğenmedik sevgisinin koşulunu Isla'nın.
Neyse ki yetişiyor itirazımıza Kirpiler Diyarının Bilgesi. Sırlı sözcükler üflüyor havaya...
Vakit diyor, acele etme diyor, ateşe verme diyor hayallerini.
Ne zaman ki annesi bekleyip ısrar etmekten vazgeçiyor; karar veriyor yavru Bukor hayat armağanını almaya.
Küçük okur sırrı çözmek için çok küçük değilse, elbet anlar annesini üzmediğini Bukor'un. Annesi üzüldüyse, zamana yenildiğindendir onun.
Ama eğer çözemediyse, annesini üzmekle suçlandıysa mesela zaman zaman... Bukor gibi kabuğuna çekildiyse, düşleriyle beraber.
Beraber okurken rehber olmalı annesi kendi duygularına ve onunkilere, değil mi ya? :)
Gizemli, merak uyandırıcı, bilge bir masal Köz Masalı. Yazarın büklüm büklüm, sihir bulaşmış dili ve Elif Yemenici'nin sevimli resimlemesiyle, dikkate değer güzellikte.
Köz başında, dumanı tüterken güğümün; nenelerimizin anlattıkları gibi. Sıcacık, sevgi dolu ve yol gösterici.
Dört masallık seriyi anlatmaya Köz Masalı'yla başladıysak, acele acele koşturmaktan ateşe düşürdüğümüz düşlerimizin payı olduğundan belki.
Payını da alır Nöbetçi, çekilir kitaplarının köşesine.
Köz Masalı
Yazan, Kudret Ayşe Yılmaz
Resimleyen, Elif Yemenici
Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları
7+ yaş ve büyümeye dirençlilere.
Peygamber Hikayeleri
Çocukluğumuzda babam, Eyüp Sultan Camii avlusundaki yayınevi standından "Peygamber Hikayeleri" çizgi roman serisi almıştı kardeşim ve bana. Aynı dönemlerde, abim de Türk Destanları çizgi roman serisini hediye etmişti.
Uzunca bir dönem bu iki seriyi çok sevdik. Öyle ki, biraz büyüdüğümüzde paylaşamaz olduk kitapları. Hala Yaşar Kandemir'in kaleme aldığı peygamber hikayeleri serisinin akıbetini bilmesem de, Türk Destanları'nın bir kısmı kütüphanemde duruyor. Henüz yaşına uygun ve gerekli bulmadığımdan kuytulara sakladığım seriyi, çizgi romana pek meraklı oğlum keşfetti geçenlerde.
Yüzündeki sevinci görmeliydiniz!
Annemin kitaplığın kapalı bölmelerinde sakladığı kıymetli dolma fıstıklarını bulup gizlice mideye indirdiğimiz zamana döndürdü sevinci beni.
Dolma fıstığı olmadan dolma olur da; kitapsız olmaz.
Blogdan önce de, blogdan sonra da peygamberlerin hayatlarını konu edinen, bilhassa okul öncesine ve ilköğretime uygun dilde kaleme alınmış kitaplar aradım oğlumla okumak için. Kitap tavsiyesi isteyenler de eksik olmadı. Bu arada Yaşar Kandemir'in yazdığı seriyi hayal meyal hatırlayıp tekrar bulup edinmeyi düşünüyordum ama nedense buluşamadık tekrar onunla.
Bir yandan da çok sevdiğim o seriyi yetişkin dünyamda çocuğuma okumak için uygun bulur muydum, emin olamadım.
Peygamberlerin hikayelerini onlara anlatırken, uğradıkları zulümleri, İslama davet ve cihadı, mucizeleri, ölümü ve öldürülmeyi, şeytanı ve inanç farklılıklarını da anlatmış olacağımızdan derin meselelere girmeden anlatmanın yollarını kitaplarda aradık. Ya vereceğimiz cevapların sıhhatinden emin olamadık, ya da onların hazır bulunmuşluğundan. Biz böyle kaygılar güderken, onların çizgi filmlerde şeytan ve melek tasvirleriyle, şiddetin her türlüsüyle çevrili olduklarını ve kontrol edemediğimiz bir takım uyaranlara maruz kaldıklarını unuttuğumuz oldu. Şeytandan bahsetmek için çok erken olduğunu düşündüğümüz çocuklar hemen her tür ekranda farklı bir tasviriyle muhatap oldu. Kızıl, insanların sol omuzlarına tüneyen, boynuzlu ve ateş püskürten şeytanlar, kanatlı, bebek tasvirli melekler vb.
Hal böyleyken kuşkusuz ki, ilk adımın ailede atılmasının önemi artıyor.
Çok sayıda değerli çalışma arasında, tümünü inceleyip fikir edinme fırsatı bulamamış olsak da, gönlümüze göre bir esere denk gelemedik. Keşke Özkan Öze yazsa diye düşünürken, geçenlerde Diyanet İşleri Başkanlığı'nın güzel sürprizi bizi Özkan Öze'nin yazdığı, Sevgi İçigen'in resimlediği seriyle buluşturdu. Bizi de sevinçle ve heyecanla okuyup sizleri müjdelemek düştü.
Adem, İbrahim, Davut, Süleyman, Musa, İsa, Yusuf, Nuh, Eyyup ve Yunus peygamberlerin hikayelerinden oluşan on kitaplık seri, yayınevi tarafından okul öncesini kapsayacak biçimde önerilse de, küçükler için birer girizgaha ihtiyaç duyabilir.
Zira resim ve metinlerin titizlikle imbikten geçirildiği bu lezzetli seri, ilköğretim düzeyindeki çocuklar için son derece anlaşılırken, okul öncesi için çok sayıda bilinmeyen içerdiğinden, çocukların hazır bulunmuşluğunu gerektirebilir.
Adem peygamberin hikayesini okurken şeytanın çocuksu bir kötülüğe bürünerek Adem ve "arkadaşı" Havva'yı kandırdığı, ardından da Allah'ın koyduğu yasağı çiğnedikleri ve kuralı bozdukları için "artık cennette kalamadıkları"; korkunç bir suçun ya da kovulmanin olmadığı ifade biçimini çok sevdim.
Davut peygamberin hakemliğinde, oğlu Süleyman peygamberin adaletini; muhteşem camdan sarayını kuşlarla muhabbetini okuduk hayran hayran.
Yunus peygamberin nimetleri için putlara değil Allah'a teşekkür ettiği hikaye, şükretmenin anlamını dualı ağızlarda ararken, günlük dildeki mana dünyasına alamayan çocuklar için, sözcük seçimiyle öyle isabetli olmuş ki... Allah'ın affı ve mağfiretiyle Yunus peygamberi sakladığı Yunus balığı gibi sıcacık oldu kalbimiz.
Firavunun zulümlerini, Musa peygamberin mucizelerini, zayıf ve çelimsiz bir çocukken, cesaretiyle korkunç devi yenen Davud peygamberi, rabbini arayan İbrahim peygamberi, yakmayan ateşi, burnundan giren minicik bir sineğin öldürdüğü Nemrut'u, Nuh peygamberin gemisini, İsa, Eyyûb ve Yusuf peygamberlerin hikayelerini büyük bir keyifle okuduk.
10 peygamber hikayesinden oluşan serinin hem üslubunu, hem de resimlemesini çok sevdik.
Yeryüzünün, her şeyin başladığı o ilk hikayesi olan Adem ve Havva hikayesinden başlayarak peygamberlerin mutlu sonla biten, ancak mücadelelerle dolu hikayelerini okurken, yazarın itinalı diliyle kadim öğretilerden beslenen küçük okur çok mutluydu.
Ancak küçük bir sorunu vardı ki, o da şuydu:
Neden o da peygamberler gibi bir kahraman değildi? Neden bir kahramanlık göstermemişti :)
Belki de "dünya klasikleri"nin en eskisi sayılabilecek Peygamber hikayelerini bu incelikle çocuklara aktaran yazar, çizer, editör ve yayın ekibine şükranla.
Okul Öncesi İçin Peygamber Hikayeleri /10 Kitap
Yazan, Özkan Öze
Resimleyen, Sevgi İçigen
DİB Yayınları
4+
Ben Bir Çocuğum ve Yapabilirim
Bir kitap tutuyordum elimde.
Elime yabancı geldi; ne gönlüme uydurabildim, ne de aklıma.
Çocukken biri bana ne yapmam gerektiğini söylediğinde bundan hoşlanmadığımı ve çoğunlukla da aksini yaptığımı hatırlıyorum.
Bana yapmamın söylendiği şeyi yapılırken görmüyorsam tepkim biraz daha fazla oluyordu. Üstelik bazı "doğru" şeyleri kendim kavrayabilecek, hür irademle ve aklımla yapabilecek, hiç olmadı deneyimleyerek doğrusuna ulaşabilecek kadar kendimdeyken, söylenmesi, dikte edilmesi huzursuz hissettiriyordu.
Buyurgan her cümle kanatlarımı kıran parçalayan, hiç olmadı uçmama kasteden silahlara dönüşüyor, içimdeki isyanı bastıramıyor, aldırmazlık yapamıyor bazen de öfkeyle patlıyordum.
Zaten yapacağım bazı iyi şeyleri gizli yapmaya, bazılarının ise aksini yapmaya çalışıyordum. "Kendi aklımı kullandım" mesajını vurgulamak, bağımsızlığımı ilan etmek için her yolu kullanıyordum.
Zor bir çocuktum, daha da zor bir ergendim.
Ne okumam gerektiğine ailem karar vermiyordu ve ne nasiptir ki okur yazar bir ailenin çocuğu olarak babamın ve ablamin kitaplarıyla okuma kültürünün tam kalbinde, kalbimde büyütüyordum okuma ve yazma aşkını. Yazma da, evet... İlkokulda ise öğretmenimin evinden benim için getirdiği yeni kitaplarla.
Okuduğum kitaplardan sevdiğim yerleri not alırken, o yıllarda tam da aynısını yapan ablamın harikulade el yazısını taklit etmeye çalışıyordum. Hat sanatına ilgi duyup, latin alfabesi harfleriyle kuralsız desenler karalamaya da o zamanlar başlamıştım.
Ardından Grafoloji ve Filoloji merakları, okumalar, başka başka alanlara ilgiler, araştırmalar, dersleri asarak gidilen seminerler, konferanslar, şiir akşamları, fotoğraf sergileri...
Şimdi büyüdüm, hatta kocadım bile. Ama büyümeye dirençli yanım, aklının hürriyetini savunmada da hala dirençli. Yeni kapıların öyle açıldığını tecrübe etti hem, nasıl vazgeçsin?
Elime aldığım o kitabı işte bu yüzden sevemedim. Çocukların geleceğimiz olduğunu söyleyen büyüklerin, büyük beklentilerini her satırına işlediği, öğüt ve "düzeltme" dolu bir kitap.
Düşüp kalkmana tahammülü olmayan, daha düşmeden seni sarmalayan, çevreni koltuk değnekleri ve güvenlik tedbirleriyle donatan, tüm geleceği sana ipotekleyen, büyük umutlarını sırtına bir çuval yük edip bağlayan bir kitap.
Çevreyi senin kurtarmanı, despotizmi senin bitirmeni, savaşlara son vermeni, dünya barışını sağlamanı, uzaya çıkmanı, yeni gezegen bulmanı, dini bütün, örnek bir müslüman olmanı ve tüm bunları yaparken "büyük adam olmanı"isteyen kitaplardan biri. Çok ama çok acelesi olan, endişeli ve buyurgan kitaplardan.
O kadar çok istiyor ki tüm bunları...
Kendi neslinin ve kendisinden öncekilerin yapamadığı ne varsa, her birini tekrar tekrar, iyice anlayacağından emin olacağı şekilde, aklını hiçe sayıp, bir aptala anlatır gibi çocuklar için yazdıgı hikayeye dahil ediyor.
O kadar çok tekrar ediyor ki hata lüksüm olmadığını ve ne kadar gergin bir hatta yürüdüğümü hissediyorum.
Tekrar 7 yaşlarındaki o çocuk oluyor, kitabı aldığım rafa bırakıyorum.
Keşke bilseler ki...
Benim için anlatılan tüm masallardan ve hikayelerden öğreniyorum.
Ama kolumu sıkıca tutup, kaşlarını çatarak anlattıklarını dinlemek istemiyorum.
Dünyanın kaderi benim ellerimde değil.
Ben sadece bir çocuğum ve oyun oynamak istiyorum.
Sonra...keşfetmek, öğrenmek.
Iyi ve erdemli yetişkinleri seyretmek, onların sükunet içinde anlattığı masalları dinlemek ve çocuklara...bana olan güvenlerini hissetmek istiyorum.
Ben çocuğum ve YAPABİLİRİM.
Beni sevin ve bana güvenin.
