Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Sakar Cadı Vini'nin Yeni Bilgisayarı
Bugün oyuncaklarından birini bulamadığından olsa gerek,
"Anne oyuncaklarımı bir bir bilgisayara yüklemem lazım, böylece onları hiç kaybetmem" dedi bizim oğlan.😀 💕
Sağdan soldan geçen araçların gürültüsünde sözlerini anlamaya çalışırken nasıl bön bön baktıysam,
"Cadı Vini gibi yani şaşkııın!" dedi.
Bu da bana Vini serisinden size pek bahsetmediğimi hatırlattı.
Cadı Vini'yi sevmeyen çocuk, kitabın girmediği ev var mı bilmem ama bu ününü hak ediyor doğrusu.
Yine kütüphane ganimetlerinden Sakar Cadı Vini'nin Yeni Bilgisayarı ile çok eğlendik biz.
Sakar Cadı Vini'nin büyü kitabını "Yedeklediği" bilgisayarının, yaramaz kedicik Vilbur yordamıyla gözden kaybolduğu o anda tüm bebeklik fotoğraflarını bilgisayarın belleğinin çökmesiyle kaybettiğimi hatırladım. :) Vah Vini Vaaah! Hele gel yamacıma, ancak ben anlarım seni diyiverdim.
Daha teknolojiye emanet nice şeyin bu emanet bilmez yaban yaratık tarafından heba edilişinden dem vurup dertleştim Vini'yle..Pek sıcakkanlı şu sizin Vini, o tiz sese rağmen çok da sevimli ama masalına dönmesi gerektiğini söyleyince kendi kederimle başbaşa kalıverdim.
Neyse ki Cadı Vini büyü kitabını almayı başardı.
Büyüklere buradan hisse: Yedeklere, internete çok da güvenmeyin siz. İyisi mi o fotoğrafları bastırın.
Eeee.. ya daaa... kem küm... Benim yaptığım gibi bir de kendinize mail atın :D
Birkaç kere mail atın...
Sakar Cadı Vini'nin Yeni Bilgisayarı
Valerie Thomas ve Korky Paul
Turkiye İş Bankası Kültür Yayınları
4+
"Anne oyuncaklarımı bir bir bilgisayara yüklemem lazım, böylece onları hiç kaybetmem" dedi bizim oğlan.😀 💕
Sağdan soldan geçen araçların gürültüsünde sözlerini anlamaya çalışırken nasıl bön bön baktıysam,
"Cadı Vini gibi yani şaşkııın!" dedi.
Bu da bana Vini serisinden size pek bahsetmediğimi hatırlattı.
Cadı Vini'yi sevmeyen çocuk, kitabın girmediği ev var mı bilmem ama bu ününü hak ediyor doğrusu.
Yine kütüphane ganimetlerinden Sakar Cadı Vini'nin Yeni Bilgisayarı ile çok eğlendik biz.
Sakar Cadı Vini'nin büyü kitabını "Yedeklediği" bilgisayarının, yaramaz kedicik Vilbur yordamıyla gözden kaybolduğu o anda tüm bebeklik fotoğraflarını bilgisayarın belleğinin çökmesiyle kaybettiğimi hatırladım. :) Vah Vini Vaaah! Hele gel yamacıma, ancak ben anlarım seni diyiverdim.
Daha teknolojiye emanet nice şeyin bu emanet bilmez yaban yaratık tarafından heba edilişinden dem vurup dertleştim Vini'yle..Pek sıcakkanlı şu sizin Vini, o tiz sese rağmen çok da sevimli ama masalına dönmesi gerektiğini söyleyince kendi kederimle başbaşa kalıverdim.
Neyse ki Cadı Vini büyü kitabını almayı başardı.
Büyüklere buradan hisse: Yedeklere, internete çok da güvenmeyin siz. İyisi mi o fotoğrafları bastırın.
Eeee.. ya daaa... kem küm... Benim yaptığım gibi bir de kendinize mail atın :D
Birkaç kere mail atın...
 |
| Serinin tüm Vini'lerini öneriyoruz. |
Sakar Cadı Vini'nin Yeni Bilgisayarı
Valerie Thomas ve Korky Paul
Turkiye İş Bankası Kültür Yayınları
4+
Van Gogh ve Ayçiçekleri
Vincent Van Gogh'un yaşamından gerçek bir ganimet edindik son kütüphane kazısında. Ayçiçeği tarlalarının yüzlerce güneş gibi parıldadığı küçük Camille'in kasabasında hasır şapkası ve sarı sakalıyla tuhaf bir adam beliriyor bir gün.
Bu tuhaf adam Camille ve ailesinin dostluğuyla birlikte evlerine de misafir oluyor. Neredeyse kasabanın yarısını resmeden bu adam, artık farklılıklardan ürken diğerlerini rahatsız etmeye başladığında irili ufaklı birçok kasabalı onunla alay etmeye ve "gerçek bir iş"(!) bulmasını salık vermeye başlıyor. Camille'i teskin eden babasının söyledigi gibi bir gün tüm insanların onun resimlerini sevmeyi öğrendiklerini hatırlıyor okur. Farklılıkları destekleyen cesur insanların varlığıyla kıvanç duyuyor.
Bir gün tum dünyanın tanıdığı ünlü bir ressam olan Van Gogh'un, "sevgiyle yaptıklarınızdan vazgeçmeyin" öğüdünü işitiyor minik okur, bu guzel öyküyle. Özgün ve özgür olmanın güzelliğini duyumsuyor.
Kasabada istenmediğinde usul usul oradan ayrılan Van Gogh'un bu vedasının yeni bir yolculuktan öte olmaması, asla ama asla sevdalandığını yaşamaktan vazgeçmemesinin ilhamıyla doluyor.
"Ayçiçek Adam" Van Gogh'un hayatından bir serüvene konuk olduğumuz bu kitap, öyle çok dokundu ki kalbimize, öyle bizden, öyle bizimleydi ki.. ayın sonunda iade günü geldiğinde nasıl ayrılacağız bilemiyorum :)
İngiliz yazar ve illüstratör Laurence Anholt'un 100'den fazla çocuk kitabı resmedip yazdığından da kısaca bahsetmiş ve yazara bir mim koymuş olalım.
Kitabı edinmek isteyenler için not: kitap içinde mevcut olan hikaye cd'si bizde namevcut olduğundan bahsetmedik. Ancak bonus olarak aklınızın köşesinde bulunsun. Hoş biz kitapları kağıtlardan okumayı sevenlerdeniz ama..
Van Gogh ve Ayçiçekleri
Laurence Anholt
Pearson 3+ ve büyümeye dirençlilere!
Bu tuhaf adam Camille ve ailesinin dostluğuyla birlikte evlerine de misafir oluyor. Neredeyse kasabanın yarısını resmeden bu adam, artık farklılıklardan ürken diğerlerini rahatsız etmeye başladığında irili ufaklı birçok kasabalı onunla alay etmeye ve "gerçek bir iş"(!) bulmasını salık vermeye başlıyor. Camille'i teskin eden babasının söyledigi gibi bir gün tüm insanların onun resimlerini sevmeyi öğrendiklerini hatırlıyor okur. Farklılıkları destekleyen cesur insanların varlığıyla kıvanç duyuyor.
Bir gün tum dünyanın tanıdığı ünlü bir ressam olan Van Gogh'un, "sevgiyle yaptıklarınızdan vazgeçmeyin" öğüdünü işitiyor minik okur, bu guzel öyküyle. Özgün ve özgür olmanın güzelliğini duyumsuyor.
Kasabada istenmediğinde usul usul oradan ayrılan Van Gogh'un bu vedasının yeni bir yolculuktan öte olmaması, asla ama asla sevdalandığını yaşamaktan vazgeçmemesinin ilhamıyla doluyor.
"Ayçiçek Adam" Van Gogh'un hayatından bir serüvene konuk olduğumuz bu kitap, öyle çok dokundu ki kalbimize, öyle bizden, öyle bizimleydi ki.. ayın sonunda iade günü geldiğinde nasıl ayrılacağız bilemiyorum :)
İngiliz yazar ve illüstratör Laurence Anholt'un 100'den fazla çocuk kitabı resmedip yazdığından da kısaca bahsetmiş ve yazara bir mim koymuş olalım.
Kitabı edinmek isteyenler için not: kitap içinde mevcut olan hikaye cd'si bizde namevcut olduğundan bahsetmedik. Ancak bonus olarak aklınızın köşesinde bulunsun. Hoş biz kitapları kağıtlardan okumayı sevenlerdeniz ama..
Van Gogh ve Ayçiçekleri
Laurence Anholt
Pearson 3+ ve büyümeye dirençlilere!
 |
" Van Gogh ve Ayçiçekleri" kitabını okuduk dün gece, yarım düzine başka kitapla birlikte Bu sabah sifayi kapmis, burnunu ceke ceke geldi yanima kitabini bulamadigini soyledi. Bakin o kitaptan neyi ilham almismis meger Resmine kitapta hatirladigi sayfaya bakarak devam etti. Tasarimci anne babanin cocugu olarak resimle hic bizim bekledigimiz duzeyde ilgilenmezdi oglum. Kitabı secerken de, kutüphanedeki teyzesinin merakı tesir etti sandım dogrusu.. ama merakların da zamanları var demek ki bizim bekledigimizin aksine #resim #vangogh #cocuk #minikressam #nobetciblog #pearson |
Mutlu Ol!
Sık sık gönlümden süzülüp sözcüklere akan bir sızım var..dua olarak dökülmüştü bir yerlere..döküldüğü yerden çağlamamış, döküldüğü yerde kaybolmuş olacak ki bulamadım o sızının adını..aradım, kimse temizlemeden ortalığı kendi yükümü yükleneyim istedim..bir dua olarak dökülen o sözlere ve dahasına amin demenize öyle çok ihtiyacım var ki şu anda.
"Bazen düşünüyorum da insan bir şeyden imtihan oluyorsa o imtihan olduğu şey hiç değişmiyor. Hani deriz ya zaten, boyle şeyler de hep benim başıma geliyor diye..herkesin bir derde sabretme uzmanlığı gelişiyor falan.. Hastalıksa hastalık, dostsa dost, paraysa para, evlatsa evlat, eşse eş..Herkes başka bir şeyden imtihan olurken en çok aynı sınava girenler anlıyor birbirini.. öbürlerine sivrisinek saz tongue ifade simgesi bir de aynı anda tüm dersleri birden veren..tüm sınavlara birden giren var ya..Allah yardım etsin..nerede ne sıkıntı yaşayan, neyle sabrı sınanan varsa Allah kolaylaştırsın, mükafatlarını artırsın."
demiştim ya işte..ondan bahsediyorum.
Dahası da var ama.
Mutsuz kadınlar güruhu var ya hani? İtinayla ve inatla mutsuzluğa mahkum edilen, anlayış, takdir ve destek görmediği gibi sürekli örselenen, aynı anda üç yerde olması, aynı anda beş işi kotarması beklenen kadınlar..Tüm gayretlerine rağmen asla iyi eş, iyi anne, iyi evlat, iyi çalışan payesine layık görülmeyen o kadınlar..
Bazen olduğumuz kadınlar, bazen maruz kaldığımız kadınlar..
Kürek mahkumu edasında adamlar, sırtlarında dünyanın yükü babalar, yüklerinden fazlasından sorumlu tutulup hep yetersiz hissettirilenler. Roller biçilip, biçilen rollere göre yontulanlar..
Mutsuzsak mutsuzluğumuz kimsenin suçu değil,
Mutluysak kimse mutluluğumuzun sebebi değil!
Mutluluğumuzdan da mutsuzluğumuzdan da sadece kendimiz sorumluyuz!
Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeye devam etsin.
Bırakalım da kendi yaralarımıza bakarken tüm dünya da kendi yaralarına baksın.
Zannetmeyelim ki herkes kusurlarımızla ilgileniyor,
Zannetmeyelim kusurla ilgilenen kusursuz,
Kahkahalarla güleni cezalandırmayalım,
Mutlu olanın yakasından düşelim,
Önemsemeyelim kendimizi bu kadar. Bırakalım cidden artık..Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeyi sürdürsün!
Korku, öfke, inançsızlık, umutsuzluk ve hüznü bir virüs gibi bulaştırmasak birbirimize..
Mutluluğu, sevgiyi ve umudu bulaştırsak!
Dünyanın tüm dertleri bizimmiş gibi davranmadan önce bir dakika durup düşünsek..
İndirsek sırtımızdakileri, dostların, Dost'un limanında bırakıversek serin, yumuşak sulara..
Mutlu olsak ya!
Kazanılan bir şey mutluluk! Bazen çok zor olsa da..
"Bazen düşünüyorum da insan bir şeyden imtihan oluyorsa o imtihan olduğu şey hiç değişmiyor. Hani deriz ya zaten, boyle şeyler de hep benim başıma geliyor diye..herkesin bir derde sabretme uzmanlığı gelişiyor falan.. Hastalıksa hastalık, dostsa dost, paraysa para, evlatsa evlat, eşse eş..Herkes başka bir şeyden imtihan olurken en çok aynı sınava girenler anlıyor birbirini.. öbürlerine sivrisinek saz tongue ifade simgesi bir de aynı anda tüm dersleri birden veren..tüm sınavlara birden giren var ya..Allah yardım etsin..nerede ne sıkıntı yaşayan, neyle sabrı sınanan varsa Allah kolaylaştırsın, mükafatlarını artırsın."
demiştim ya işte..ondan bahsediyorum.
Dahası da var ama.
Mutsuz kadınlar güruhu var ya hani? İtinayla ve inatla mutsuzluğa mahkum edilen, anlayış, takdir ve destek görmediği gibi sürekli örselenen, aynı anda üç yerde olması, aynı anda beş işi kotarması beklenen kadınlar..Tüm gayretlerine rağmen asla iyi eş, iyi anne, iyi evlat, iyi çalışan payesine layık görülmeyen o kadınlar..
Bazen olduğumuz kadınlar, bazen maruz kaldığımız kadınlar..
Kürek mahkumu edasında adamlar, sırtlarında dünyanın yükü babalar, yüklerinden fazlasından sorumlu tutulup hep yetersiz hissettirilenler. Roller biçilip, biçilen rollere göre yontulanlar..
Mutsuzsak mutsuzluğumuz kimsenin suçu değil,
Mutluysak kimse mutluluğumuzun sebebi değil!
Mutluluğumuzdan da mutsuzluğumuzdan da sadece kendimiz sorumluyuz!
Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeye devam etsin.
Bırakalım da kendi yaralarımıza bakarken tüm dünya da kendi yaralarına baksın.
Zannetmeyelim ki herkes kusurlarımızla ilgileniyor,
Zannetmeyelim kusurla ilgilenen kusursuz,
Kahkahalarla güleni cezalandırmayalım,
Mutlu olanın yakasından düşelim,
Önemsemeyelim kendimizi bu kadar. Bırakalım cidden artık..Bırakalım da dünya kendi ekseni etrafında dönmeyi sürdürsün!
Korku, öfke, inançsızlık, umutsuzluk ve hüznü bir virüs gibi bulaştırmasak birbirimize..
Mutluluğu, sevgiyi ve umudu bulaştırsak!
Dünyanın tüm dertleri bizimmiş gibi davranmadan önce bir dakika durup düşünsek..
İndirsek sırtımızdakileri, dostların, Dost'un limanında bırakıversek serin, yumuşak sulara..
Mutlu olsak ya!
Kazanılan bir şey mutluluk! Bazen çok zor olsa da..
Öğretmenler Günü Kutlu Olsun
Ailede birden fazla öğretmen olunca her yıl bugün, bir bayram sabahına uyanır gibi hissediyorum. Erkenden ariyorum babamı, bazen de toplaşıp görmeye gidiyoruz ama bu yıl memlekete taşındıklarından bayramlar buruk ve sessiz artık..
Sonra.. ablamı arıyorum, facebook icad oldu olalı arkadaşlarımı telefonla tebrik etmektense burada tasarrufta bulunmak kolay geliyor :) suçluyum, hükmü neyse kabulüm.
Ama bu sabah farklı uyandım. Önce annemi hatırladım, sonra ablamı..anne yarısı oldu ablam bana bir ömür. İlk öğretmenlerim onlar oldu. Annem ve babamla konustum, memleket kokusu aldım. Annem saşırdı ve gülmeye başladı sonra da yanındaki babama calım atarak " ilk öğretmeniniz anneniz elbette! " dedi. Karşılıklı tebrikler falan.. babamın arkadan sesi geliyor, gülerek birşeyler söylüyor. Rol çaldık resmen :)
Cocukluğumun cok büyük kısmı öğretmenliğin başka mesleklerden nasıl farklı olduğunu, nasıl da meslekten fazlası olduğunu müşahede ederek geçti.
Babam idealist bir egitimciydi, idareciydi ve hafta sonları bile okulda olurdu. Sabahları bazen kilometrelerce yol yürür okula ziyaretine giderdim. Boş koridorda tekerlekli, şu dönen koltuklara biner, öğretmen çocuklarıyla birbirimizi kaygan kalebodur üzerinde tura çıkarırdık.
Sonraları öğretmenim olacak amca ve teyzelerle o günlerde tanışmıştım.
Babamın masasına oturur, daktilosunda yazma denemeleri yapar, kalemine mürekkep dolduruşunu, ağır ağır ve titizlikle birşeyler kaleme alışını seyrederdim.
Masasının üzerinde isminin yazılı olduğu o şeyi oyunlarıma alet eder, kendime ögretmen rolü biçerek eglenirdim.
Annem her sabah ve her aksam çamaşır yıkar, babamın kar gibi mendilleri, gömlekleri, pantolonları her daim ütülü ve muntazam dolabına asılı olurdu.
O gömlekleri ütülemek oyle her babayiğitin harcı degildi. Hele pantolonlar! Bu göreve terfi edecek donanıma erismem yıllarımı aldı :)
Babam emekli olduktan sonra bile çalıştı uzun yıllar, ömrünü geçirdiği yoldan başkası ona yabancıydı. Ne zaman ki sağlığı elvermedi hayat onu emekli etti. En büyük keyfi kitapları ve sohbet edeceği dostları şimdi..
Bir öğretmeni öğretmekten alıkoymak, gayesini, varlığını unutturmak en büyük ezadır gibi geliyor bana..
Hani varsa öğretmen dostlarinız, aile büyükleriniz..dinleyin onları.. tekrar tekrar anlatsalar da dinleyin..bildiğinizi sandıklarınızdan fazlası gizli onlarda.. çok fazlası!
Iyi ki varsinız vesselam. Öğretmenler gününüz kutlu olsun 💓💓💓💓
Sonra.. ablamı arıyorum, facebook icad oldu olalı arkadaşlarımı telefonla tebrik etmektense burada tasarrufta bulunmak kolay geliyor :) suçluyum, hükmü neyse kabulüm.
Ama bu sabah farklı uyandım. Önce annemi hatırladım, sonra ablamı..anne yarısı oldu ablam bana bir ömür. İlk öğretmenlerim onlar oldu. Annem ve babamla konustum, memleket kokusu aldım. Annem saşırdı ve gülmeye başladı sonra da yanındaki babama calım atarak " ilk öğretmeniniz anneniz elbette! " dedi. Karşılıklı tebrikler falan.. babamın arkadan sesi geliyor, gülerek birşeyler söylüyor. Rol çaldık resmen :)
Cocukluğumun cok büyük kısmı öğretmenliğin başka mesleklerden nasıl farklı olduğunu, nasıl da meslekten fazlası olduğunu müşahede ederek geçti.
Babam idealist bir egitimciydi, idareciydi ve hafta sonları bile okulda olurdu. Sabahları bazen kilometrelerce yol yürür okula ziyaretine giderdim. Boş koridorda tekerlekli, şu dönen koltuklara biner, öğretmen çocuklarıyla birbirimizi kaygan kalebodur üzerinde tura çıkarırdık.
Sonraları öğretmenim olacak amca ve teyzelerle o günlerde tanışmıştım.
Babamın masasına oturur, daktilosunda yazma denemeleri yapar, kalemine mürekkep dolduruşunu, ağır ağır ve titizlikle birşeyler kaleme alışını seyrederdim.
Masasının üzerinde isminin yazılı olduğu o şeyi oyunlarıma alet eder, kendime ögretmen rolü biçerek eglenirdim.
Annem her sabah ve her aksam çamaşır yıkar, babamın kar gibi mendilleri, gömlekleri, pantolonları her daim ütülü ve muntazam dolabına asılı olurdu.
O gömlekleri ütülemek oyle her babayiğitin harcı degildi. Hele pantolonlar! Bu göreve terfi edecek donanıma erismem yıllarımı aldı :)
Babam emekli olduktan sonra bile çalıştı uzun yıllar, ömrünü geçirdiği yoldan başkası ona yabancıydı. Ne zaman ki sağlığı elvermedi hayat onu emekli etti. En büyük keyfi kitapları ve sohbet edeceği dostları şimdi..
Bir öğretmeni öğretmekten alıkoymak, gayesini, varlığını unutturmak en büyük ezadır gibi geliyor bana..
Hani varsa öğretmen dostlarinız, aile büyükleriniz..dinleyin onları.. tekrar tekrar anlatsalar da dinleyin..bildiğinizi sandıklarınızdan fazlası gizli onlarda.. çok fazlası!
Iyi ki varsinız vesselam. Öğretmenler gününüz kutlu olsun 💓💓💓💓
Hezarfen'le Bir Gün
Oğlum kâh süpermen olup uçuyor, kâh sıpa-ydırmen olup sağa sola ağ bulaştırıyor. Tanımıyor Seyid Onbaşı'yı, Hezarfeni, Sinan'ı..oysa ki onlar öyle munasebetsiz mi, olur olmadik belirsin, sağa solu kirletsin. Anlatıyorum elbette ama bir gün Seyid Onbaşı günüyse yirmidokuz gun Sıpaydır günü. Bahsettigim gerçek kahramanların ardında ne dev bütçeli sinema filmleri var ne de adamakıllı bir emeğin ürünü olan yazın. Hep konjonktür edebiyatı, gelir getiren meta tadında "bizim masallar". Hep dediysem, biz beklentileri o kadar once düşürmüşüz ki bu konudaki çocuk edebiyatı ürunlerinin bir gün süzgecin üzerinde bizim icin de birseyler bırakacak kadar ele avuca gelir hal alacağı günlerin avuntusuyla yetinmişiz. Varsın yalın ama güçlü edebi eserler aramayalım, sinema filmlerini de boşver. Yakınmayalım da hal çaresine bakalım dedik. Elimizde ne varmış diye bakınırken Ünlülerle Bir Gün serisiyle tanıştık.
Seriden bir kitap aldık henüz, sağlamcıyızdır çok :)
İlk okumayı baba ogul yaptılar. Söyle bir uzaktan aldım ifadelerini, iyi gibi geldi. Aldım elime biraz da ben okudum inceledim. Böyle kıymetli bir çabayı eleştirmek istemedigimden asgari müşterekte bir çocuk kitabından beklentilerimizi bulduk diyebilirim. Bu tür eserler bizde ihtiyaca binaen, telaşla ve heyecanla hazırlandıgından fazlaca didaktik ve alışılmıs olabiliyor. Öğretmek degil sadece tanıstırmanın gücünü keşfederse bizim yayıncılar, yalın ve güçlü bir şekilde sahne alırsa bizim kahramanlar, dunyanin en süper yalancı kahramanlarını döverler. Birgün o da olacak. O olana kadar bu seri bir harika! Seri derken..Hezarfen..
Hezarfen'le Bir Gün / Ünlülerle Bir Gün
Mustafa Orakçı
Timaş
* 7+ yazıyor olsa da rahatlıkla 5+ diyebiliriz.
Seriden bir kitap aldık henüz, sağlamcıyızdır çok :)
İlk okumayı baba ogul yaptılar. Söyle bir uzaktan aldım ifadelerini, iyi gibi geldi. Aldım elime biraz da ben okudum inceledim. Böyle kıymetli bir çabayı eleştirmek istemedigimden asgari müşterekte bir çocuk kitabından beklentilerimizi bulduk diyebilirim. Bu tür eserler bizde ihtiyaca binaen, telaşla ve heyecanla hazırlandıgından fazlaca didaktik ve alışılmıs olabiliyor. Öğretmek degil sadece tanıstırmanın gücünü keşfederse bizim yayıncılar, yalın ve güçlü bir şekilde sahne alırsa bizim kahramanlar, dunyanin en süper yalancı kahramanlarını döverler. Birgün o da olacak. O olana kadar bu seri bir harika! Seri derken..Hezarfen..
Hezarfen'le Bir Gün / Ünlülerle Bir Gün
Mustafa Orakçı
Timaş
* 7+ yazıyor olsa da rahatlıkla 5+ diyebiliriz.
Öğretmenler Günü Müsabakaları!
Öğretmenler Günü'nde hediye yasağı konulmalı okullarda! Ya da bir limit belirlenerek, velileri birbirlerini zorlayacak, çocuklarının öğretmenleri nazarındaki prestijlerini yarıştıracak eylemlerden uzaklaştırmak gerek. Boyle olmaz, buna hakkı olmamalı kimsenin!
Merak ettiyseniz söyleyeyim öğretmenlere bir gıcığım yok, aksine en güzel hediyeleri hak ediyor onlar. Öğretmen çocuğu, ögretmen kardeşi ve kısa dönem de olsa öğretmenlik tecrübesi yaşamış bir anneyim.
Ancak öğretmenlik yaparken de çocuklarımı hediye düşüncesinden caydırmak için elimden geleni yaptım. Evlerine gidip ailelerine "falanca öğretmene bunu almış, biz de alalım" demelerinden korktum. Ögretmen gözündeki değerlerini ya da değersizliklerini ebeveynlerinin cüzdanına bağlamalarını istemedim. Aksine ben minik hediyeler verdigim oyunlarla anlattım anlatacaklarimı, birlikte oynadık.
Modern dünyanın deger ölcüm aracı olan paranın bu yüzünü bu kadar erken ve acımasızca yaşasınlar, ailelerine de yaşatsınlar istemedim.
Yan sınıftaki öğretmenin aldığı bir hediyenin de beni etkilemesine izin vermedim. O guzel mi güzel yavrular ille de gönüllerinden geldigi icin resimler yaptilar. Kenarlarina etiketler, kalpler, gülücükler yapıştırdıkları degerli armaganlar hediye ettiler ders aralarında. Arada cok sıkılan olunca yanıma oturmasına izin veriyordum, öğretmen masasına minik notlar, sürprizler bıraktılar. Bir gün bir tanesi yanima gelip : Hocam teşekkür ederim, sizin sayenizde(!) başardım ve babam soz verdigi tableti aldı bana! dedi.. ödül ceza faslina girmeyecegim ancak o ögrenci o gün çok mutluydu ve bu ödüller benim için fazlasıyla iyiydi.
Öğretmenler, islerinin karşılığını her gün, her dakika alıyorlar ve çok ama çok zor işleri.Pahalı hediyelerle sırtlarina başka bir yuk yüklemek neden hem?
Bana bunları yazdiran bir Suriyeli öğrencinin de bulunduğu oglumun anaokulu sınıfının bugünkü can sıkıcı hediye yarışıydı. Onlara tesir etmedi sözlerim. Cocuklar yapsinlar hediyelerini dedim..dilerlerse dedim..olmadı. Birilerinin de katılamayıp mahsun ve mahcup olacağinı bile bile, güya alicenaplık gosterip onların payını da yuklenerek (?) aldılar hediyelerini. Bu çark dönmeye devam etsin mi?
Merak ettiyseniz söyleyeyim öğretmenlere bir gıcığım yok, aksine en güzel hediyeleri hak ediyor onlar. Öğretmen çocuğu, ögretmen kardeşi ve kısa dönem de olsa öğretmenlik tecrübesi yaşamış bir anneyim.
Ancak öğretmenlik yaparken de çocuklarımı hediye düşüncesinden caydırmak için elimden geleni yaptım. Evlerine gidip ailelerine "falanca öğretmene bunu almış, biz de alalım" demelerinden korktum. Ögretmen gözündeki değerlerini ya da değersizliklerini ebeveynlerinin cüzdanına bağlamalarını istemedim. Aksine ben minik hediyeler verdigim oyunlarla anlattım anlatacaklarimı, birlikte oynadık.
Modern dünyanın deger ölcüm aracı olan paranın bu yüzünü bu kadar erken ve acımasızca yaşasınlar, ailelerine de yaşatsınlar istemedim.
Yan sınıftaki öğretmenin aldığı bir hediyenin de beni etkilemesine izin vermedim. O guzel mi güzel yavrular ille de gönüllerinden geldigi icin resimler yaptilar. Kenarlarina etiketler, kalpler, gülücükler yapıştırdıkları degerli armaganlar hediye ettiler ders aralarında. Arada cok sıkılan olunca yanıma oturmasına izin veriyordum, öğretmen masasına minik notlar, sürprizler bıraktılar. Bir gün bir tanesi yanima gelip : Hocam teşekkür ederim, sizin sayenizde(!) başardım ve babam soz verdigi tableti aldı bana! dedi.. ödül ceza faslina girmeyecegim ancak o ögrenci o gün çok mutluydu ve bu ödüller benim için fazlasıyla iyiydi.
Öğretmenler, islerinin karşılığını her gün, her dakika alıyorlar ve çok ama çok zor işleri.Pahalı hediyelerle sırtlarina başka bir yuk yüklemek neden hem?
Bana bunları yazdiran bir Suriyeli öğrencinin de bulunduğu oglumun anaokulu sınıfının bugünkü can sıkıcı hediye yarışıydı. Onlara tesir etmedi sözlerim. Cocuklar yapsinlar hediyelerini dedim..dilerlerse dedim..olmadı. Birilerinin de katılamayıp mahsun ve mahcup olacağinı bile bile, güya alicenaplık gosterip onların payını da yuklenerek (?) aldılar hediyelerini. Bu çark dönmeye devam etsin mi?
Keçeci Bayram ve Anka Kuşu
Can Göknil'in kaleminden sıcacık bir masal,K Bayram ve Anka Kuşu.
Çocukluğumun masallarının tadında bir edebi ziyafet.
Yazar masalla okuru, bacasından dumanlar tüten bir köy evine misafir ediyor. O söylemese de okur satır aralarında çıtırdayıp harflerin aralarından tüten dumanıyla evin ocağının, mis gibi yemeklerinin kokusunu alıyor, kuzu melemelerini duyuyor, yün kokuları içinde tabiatın boyasına bürünüyor.
Kelimeler usul usul akan bir nehir gibi keçenin ve boyaların yolculuğunu, Anka Kuşuyla buluşmalarını anlatıyor.
Öyle nahif, öyle tatlı ki dili..
Ali, keçeleri çalmasaydı eğer, kötü alışkanlıkları olmasaydı, sigarası evi tutuşturup da güzelim Anka Kuşu'nu küllerinden yeniden doğurmasaydı Keçeci Bayram ve anası bu masala doğmayacaktı.
Bu kitap hiç yazılmayacak, biz de okumayacak, bu satırları yazmayacaktık.
Minik okura, insanların degil eylemlerin kötü olduğunu ve en kötü için bile bir iyileşme ihtimali olduğunu düşündürmeyecekti.
İşin aslı oğlum son kütüphane ziyaretimizde raftan çekip elime verince şöyle bir göz gezdirip, "Can Göknil yahu! Ona büyük gelirse ben okurum" diye aklımdan geçirmiştim.
Öyle mi oldu peki ya. Hiç de değil. 5 yaşında oğlum da çocukluluğumda aldığım o lezzeti tanır, bir sarraf edasıyla keyfini sürebilimiş.. "Ege'nin geçmişinden süzülen söylenceleri.." anlamasa da yaşarmış.
Bir hocam tasarım dersinde sıklıkla "Göz , beyinden zekidir" derdi ve ben yıllardır dönüp dolaşıp bunu hatırlarım.. Sizce de "Kulak, beyinden zeki" değil de nedir?
Şimdi gel de bir kitaba, hele de bu kitaba uygun yaş aralığı hesapla! Kendimi bu seferlik bundan muaf kılıyorum izninizle 😊
Çocukluğumun masallarının tadında bir edebi ziyafet.
Ayı Yavrusunun Uykusu Nereye Kaçtı?
Yönetmen ve senarist Z.Suna Dölek'in yayınlanan ilk kitabı "Ayı Yavrusunun Uykusu Nereye Kaçtı" korkunçlu morkunçlu, aksiyonlu bir uyku öncesi kitabı. Şimdi demeyin ki korkunçlu uyku öncesi kitabı mı olur? Bal gibi olur işte!
Ayı yavrusu, kaçıp giden uykusunun yastığının altına bıraktığı veda mektubunun peşinden, karda kışta bir maceraya koyuluyor.
Aaah, ahh! Hep o anne ayının korkunç masalları yüzünden ! Uzun kar sahnesi tasvirlerinin ardından anne ayının masalına katılıyor okur. Ve sıcak evin buğulu camları dışındaki dondurucu soğukta "...korkunç hayvanların ürpertici çığlıkları.." nı duyuyor.
Sonra devam ediyor anlatmaya anne ayı; dondurucu soğuğun ürpertisini, acımasız pençeleri, kanlı dişleri! Hımm..burada korkunun dozu biraz fazla yükseliyor tabii.
Uykusunun başına bir iş gelmesinden, bir daha hiç ama hiç dönmemesinden korkan ayıcık uykusunu aramaya başlıyor usulca sıcak evinden çıkarak. Bir tavşanı korkutup, bir tilkinin iştahından kurtulan ayıcık otuz dokuz mini minnacık köpeğin çektigi kızaktaki kötü kalpli adamla karşılaşıyor. Kimsecikler uykusunu görmedigi gibi onu onemsemiyorlar bile. Ardından aynı kendisi gibi uykusunu kaybeden aslan yürekli aslan yavrusuyla tanışıyor ayıcık. Yolculuklarına yeni maceralar ekleyerek ve çoğalarak Tatlı Rüyalar Sirki'ni aramaya koyuluyor minikler.
Bundan sonrasında bu edebi şölene kücükler için biraz daha felsefe ve bolca macera ekleniyor.Başkalarının uykularını uyuyan kötü adamla tanışmalarından bahsetmemeliyim çünkü o da bunu bilmenizi istemezdi ;)
Kitapta en sevdiğim bölüm minik ayı yavrusunun : "Bu adam, söylendiği kadar kötü bir adam değil bence. Çok kötü bir adam görmüştüm. Tam otuz dokuz tane minicik köpeğe eziyet ediyordu. Ama hiç ağlamıyordu. Tersine ' hi hi hi' diye gülüyordu. Ayrıca uyumakta da hiç zorlanmıyordu. Kızağının üstünde horul horul horluyordu." dediği kısım oldu.
Ayı Yavrusunun Uykusu Nereye Kaçtı?
Z. Suna Dölek/ Resimleyen, Sedat Girgin
Tudem
7+
Ayı yavrusu, kaçıp giden uykusunun yastığının altına bıraktığı veda mektubunun peşinden, karda kışta bir maceraya koyuluyor.
Aaah, ahh! Hep o anne ayının korkunç masalları yüzünden ! Uzun kar sahnesi tasvirlerinin ardından anne ayının masalına katılıyor okur. Ve sıcak evin buğulu camları dışındaki dondurucu soğukta "...korkunç hayvanların ürpertici çığlıkları.." nı duyuyor.
Sonra devam ediyor anlatmaya anne ayı; dondurucu soğuğun ürpertisini, acımasız pençeleri, kanlı dişleri! Hımm..burada korkunun dozu biraz fazla yükseliyor tabii.
Uykusunun başına bir iş gelmesinden, bir daha hiç ama hiç dönmemesinden korkan ayıcık uykusunu aramaya başlıyor usulca sıcak evinden çıkarak. Bir tavşanı korkutup, bir tilkinin iştahından kurtulan ayıcık otuz dokuz mini minnacık köpeğin çektigi kızaktaki kötü kalpli adamla karşılaşıyor. Kimsecikler uykusunu görmedigi gibi onu onemsemiyorlar bile. Ardından aynı kendisi gibi uykusunu kaybeden aslan yürekli aslan yavrusuyla tanışıyor ayıcık. Yolculuklarına yeni maceralar ekleyerek ve çoğalarak Tatlı Rüyalar Sirki'ni aramaya koyuluyor minikler.
Z. Suna Dölek/ Resimleyen, Sedat Girgin
Tudem
7+
Ben Böyle Doğmuşum
Ernesto kurtlardan hiç mi hiç korkmayan bir küçük tavşan, Filippo ise herşeyden ama herşeyden korkan, geceleri gök gürlediğinde yatağının altına saklanan bir minik kurt. Ve hikayemiz onları değiştirmeye çalışan ailelerinin başından geçenlerden ibaret.
Az metinli, çok resimli, yalayıp yutmalık bir güzel çocuk kitabı daha "Ben Böyle Doğmuşum". Minik okur bir sayfada Ernesto'nun evine, diğerinde Filippo'nun evine konuk oluyor ve ailelerinin onları değiştirmek için yaptığı planları görüyor. Bazen kahkahalarla bazen de şaşkınlıkla izliyor, ama her durumda pek hoşuna gidiyor.
Baba tavşan bir kocaman kurt kostümü giyip kandırararak minik tavşanı korkutmaya çalışıyor..Baba kurt ise bir tavşan kostümü giyerek minik kurdu gördüğünde korkmuş taklidi yapıyor. Kandırmak dediysek korumak, korkutmak dediysek gücünü sınamak, taklid dediysek göstermek. Çünkü biz yetişkinler öyle yaparız. Korumak (!?) için olur olmadık şeyler dener, var oldukları kişiyi reddeder, onları fanuslara koyar, çevrelerine duvarlar öreriz. Ne yapalım işte, biz de böyle dogmuşuz! 😁
Değişiyorlar mı dersiniz minikler?
Nasılsa cevabı biliyorsunuz.
Ben Böyle Doğmuşum
Simone Frasca ( Floransa'lı ressam ve çocuk kitabı yazarı)
Boyut Yayin Grubu
32 sayfa, Karton Kapak
5+ (subjektif)
Nasılsa cevabı biliyorsunuz.
Simone Frasca ( Floransa'lı ressam ve çocuk kitabı yazarı)
Boyut Yayin Grubu
32 sayfa, Karton Kapak
5+ (subjektif)
Selam Dünyalı! Kimlerdensin?
Reçel Blog'u takip edeniniz var mı bilmiyorum ben zaman buldukça okuyor, bazen de sadece göz gezdirebiliyorum. Bugün Reçel'de okuduğum bir yazı bana birşeyler hatırlattı, düşündürdü..
Tesettürlü bir hanımın aslında dünyalı bir tür olduğundan, ne anlatırsa anlatsın, ne söylerse söylesin muhatabı için başörtülü kadın olarak, o ilgi ve o kategoride dinlendiğinden bahsediyor yazı.
Bir başarı söz konusuysa "başörtülüye helal olsun!"
Bir yerme söz konusuysa "yazıklar olsun başörtülüye"
bu durum aslında bir kadın meselesi..
bazen bir ırk meselesi,
bazen etnik kökenle ilgili bir sorun,
bazen de dinle,
"alevi böyle yaptı!"
"laz böyle dedi"
"sünni şöyle etti"
"o kürtler var ya, hepsi aynı"
(Dikkat!insan değil, tür!)
Zira eğer bir sporcunun başarısından bahsedilecekse ve başarı bir kadına aitse önce tür üst başlığını duyuyoruz. Kadın olduğu yüksek perdeden vurgulanarak :
"Kadın atletin büyük başarısı görenleri hayretler içinde bıraktı!" , "Kadın doktorun bulduğu çığır açan tedavi tüm dünyada konuşuluyor" falan gibi.
Erkekse bu tabii olanı zaten, başka bir tür söz konusuysa mesela kadında hele de başörtülü kadınsa bold ve italik! :)
Şimdi kadının tarih içinde yeri ve bugüne olan yolculuğunu düşününce ne var bunda diyebiliriz ama bu yadırgama ya da anormal tepki meselesi tam da bu yolculukla ilgili bir hayal kırıklığı oluşturuyor. Eee hala mı?, yine mi?
Eleştiri tonu olan spotlardan hiç bahsetmiyorum bile.
Gelelim tekrar Reçel yazısına. Yazı altı yorumlarda biri tesettürlü bir kadının otobüste aman başka birini/kadını rahatsız etmeyeyim, çarpmayayım, sıkıştırmayayım düşüncesiyle yüksek kaygı duymasından ve bu sinikliğin gençliğindeki gergin atmosferin devamı olarak üzerine çöktüğünden bahsediyor.
Aynı durumu Kürtlere yoğun tepki olan dönemlerde göz devrilerek bakılan, yanından homurdanarak geçilen, Kürtçe konuşmasına ya da çocuğunun tavrını milliyetiyle yorumlayan insanlar sebebiyle bir Kürt de hissetmiştir muhakkak.
Mülteciler için çok daha acıklı haller var..
Aynı şekilde aidiyetleri üzerinden ön tahminlerle etiketlenen her anne..her baba..her erkek..her kadın..ve daha acısı, her çocuk!
Bu bana anne olarak da çatışma dolu bir tarihin yüküyle çocuklarımız kimseyi rahatsız etmesin, aman incitmesin, bana olan önyargılarıyla çocuğumun göze batan davranışı örselenmesine sebep olmasın kaygısı yaşadığımızı düşündürdü.
Evde ya da güven duyduğumuz sosyal ortamda, çevresel tepkinin çocuğu yormayacağı..bizi yormayacağı ortamda başka türlü, olmayan ortamda başka türlü davranmamıza sebep olduğunu.
Vakıa da öyle ya zaten! Çocuğumla konuşuyorsam, onu dinlemeye ve anlamaya, çözülmesini dilediği şeye yardımcı olmaya çalışıyorsam olur da kalabalık içindeysek çevresel müdahele olmadan, araya kimse girmeden, kimse bizim adımıza çocugumuza cevap vermeden diyalog kuramıyoruz.
Yetişkinlerin birbirine olan saygısı ve anlayışı kıtken çocuğu sadece parmak sallanıp, yaramazlık yapmaması öğütlenecek minik yaşam formu olarak görmemiz normal olsa gerek. :/
Bu yaklaşımı bizzat eğitimciler bile benimsiyorken,
çocuğa susması, oturması ve hareketsiz durmasının makbul olduğu söylenip duruyor, sözleri itinayla kesiliyorsa bu aceleci dünyadan ne umalım?
Annelerin bir kısmı bu nedenle ya fazlaca aman çocuğum diyor, ya da diğerle sosyalleşmekten çekiniyor.
Ha olur da fazla shhtt çocuğum! dersek "modern anne" tepkisi geliyor bu sefer de : "aaa özgür olsun çocuk, rahat bırakın çocuğu" gibi.
Bir çocuğun, ileride olacağı yetişkinin bir cüzü olduğu düşünülse, o çocuğa ve o yetişkine saygı duyulsa, kendi çocukluğumuza saygıyla ve sevgiyle eğilsek, sarılsak..
diğeriyle köprülerimizi onarabilsek daha güzel bir dünya armağan ederdik onlara :) dua niyetine!
Bu arada yeri gelmişken sıradaki kitap tanıtımı yazısı " Ben Böyle Doğmuşum" olsun :
Simone Frasca / Boyut yayınları
ve yakın gelecekte de "Farklı Ama Aynı"dan bahsedelim.
Tesettürlü bir hanımın aslında dünyalı bir tür olduğundan, ne anlatırsa anlatsın, ne söylerse söylesin muhatabı için başörtülü kadın olarak, o ilgi ve o kategoride dinlendiğinden bahsediyor yazı.
Bir başarı söz konusuysa "başörtülüye helal olsun!"
Bir yerme söz konusuysa "yazıklar olsun başörtülüye"
bu durum aslında bir kadın meselesi..
bazen bir ırk meselesi,
bazen etnik kökenle ilgili bir sorun,
bazen de dinle,
"alevi böyle yaptı!"
"laz böyle dedi"
"sünni şöyle etti"
"o kürtler var ya, hepsi aynı"
(Dikkat!insan değil, tür!)
Zira eğer bir sporcunun başarısından bahsedilecekse ve başarı bir kadına aitse önce tür üst başlığını duyuyoruz. Kadın olduğu yüksek perdeden vurgulanarak :
"Kadın atletin büyük başarısı görenleri hayretler içinde bıraktı!" , "Kadın doktorun bulduğu çığır açan tedavi tüm dünyada konuşuluyor" falan gibi.
Erkekse bu tabii olanı zaten, başka bir tür söz konusuysa mesela kadında hele de başörtülü kadınsa bold ve italik! :)
Şimdi kadının tarih içinde yeri ve bugüne olan yolculuğunu düşününce ne var bunda diyebiliriz ama bu yadırgama ya da anormal tepki meselesi tam da bu yolculukla ilgili bir hayal kırıklığı oluşturuyor. Eee hala mı?, yine mi?
Eleştiri tonu olan spotlardan hiç bahsetmiyorum bile.
Gelelim tekrar Reçel yazısına. Yazı altı yorumlarda biri tesettürlü bir kadının otobüste aman başka birini/kadını rahatsız etmeyeyim, çarpmayayım, sıkıştırmayayım düşüncesiyle yüksek kaygı duymasından ve bu sinikliğin gençliğindeki gergin atmosferin devamı olarak üzerine çöktüğünden bahsediyor.
Aynı durumu Kürtlere yoğun tepki olan dönemlerde göz devrilerek bakılan, yanından homurdanarak geçilen, Kürtçe konuşmasına ya da çocuğunun tavrını milliyetiyle yorumlayan insanlar sebebiyle bir Kürt de hissetmiştir muhakkak.
Mülteciler için çok daha acıklı haller var..
Aynı şekilde aidiyetleri üzerinden ön tahminlerle etiketlenen her anne..her baba..her erkek..her kadın..ve daha acısı, her çocuk!
Bu bana anne olarak da çatışma dolu bir tarihin yüküyle çocuklarımız kimseyi rahatsız etmesin, aman incitmesin, bana olan önyargılarıyla çocuğumun göze batan davranışı örselenmesine sebep olmasın kaygısı yaşadığımızı düşündürdü.
Evde ya da güven duyduğumuz sosyal ortamda, çevresel tepkinin çocuğu yormayacağı..bizi yormayacağı ortamda başka türlü, olmayan ortamda başka türlü davranmamıza sebep olduğunu.
Vakıa da öyle ya zaten! Çocuğumla konuşuyorsam, onu dinlemeye ve anlamaya, çözülmesini dilediği şeye yardımcı olmaya çalışıyorsam olur da kalabalık içindeysek çevresel müdahele olmadan, araya kimse girmeden, kimse bizim adımıza çocugumuza cevap vermeden diyalog kuramıyoruz.
Yetişkinlerin birbirine olan saygısı ve anlayışı kıtken çocuğu sadece parmak sallanıp, yaramazlık yapmaması öğütlenecek minik yaşam formu olarak görmemiz normal olsa gerek. :/
Bu yaklaşımı bizzat eğitimciler bile benimsiyorken,
çocuğa susması, oturması ve hareketsiz durmasının makbul olduğu söylenip duruyor, sözleri itinayla kesiliyorsa bu aceleci dünyadan ne umalım?
Annelerin bir kısmı bu nedenle ya fazlaca aman çocuğum diyor, ya da diğerle sosyalleşmekten çekiniyor.
Ha olur da fazla shhtt çocuğum! dersek "modern anne" tepkisi geliyor bu sefer de : "aaa özgür olsun çocuk, rahat bırakın çocuğu" gibi.
Bir çocuğun, ileride olacağı yetişkinin bir cüzü olduğu düşünülse, o çocuğa ve o yetişkine saygı duyulsa, kendi çocukluğumuza saygıyla ve sevgiyle eğilsek, sarılsak..
diğeriyle köprülerimizi onarabilsek daha güzel bir dünya armağan ederdik onlara :) dua niyetine!
Bu arada yeri gelmişken sıradaki kitap tanıtımı yazısı " Ben Böyle Doğmuşum" olsun :
Simone Frasca / Boyut yayınları
ve yakın gelecekte de "Farklı Ama Aynı"dan bahsedelim.
Canavarlar Kedilerden Korkar
İran'da doğma, Paris'te meskûn, aslen Kaçar Türkleri'nden yazar Marjane Satrapi'yle tanıştık bu yakınlarda. Her kitapla, sadece kitaba degil, yazarın yazmadıklarının keşfine de merak sarıyorum.Satır arasına, harflerin gölgesine saklanmış isli bir dumanda saklı öyküler..
Kitabının girişinden yazar hakkında:
"Marjane Satrapi, gevezenin tekidir. Çenesi ağrıdığı zaman (çok konuşmaktan elbette) hikayeler yazar. En çok da masal yazar... Çünkü Marjane, Binbir Gece Masalları'nın ülkesinde doğmuştur."
Devrim öncesi politik olaylara şahit olduğu önemli bir dönemde İran'da çocuk olan yazar, rejimden kacması için ailesi tarafindan Viyana'ya gönderilmiş. Daha sonra yazdığı otobiyografik romanı Persepolis sinemaya uyarlanmış.
Animasyon film yönetmeni, cocuk kitabı yazarı ve romancı Satrapi'nin çocuk kitabı 'Canavarlar Kedilerden Korkar'dan bahsetmek niyetim.
Canavarlar gerçekten kedilerden korkuyor olmalı ki neşeli mi neşeli küçük kız Mari, yatağının başında bir kedicik olmadan uykuya dalamıyor.
Böyle olması gerektiğini zor yolla öğrendi o.. Gecenin üç korkunç ve yaramaz canavarı her gece saçını, burnunu çekiştirip çirkin suratlarıyla onu korkutmaya çalışıyorlardı çünkü.
Bir gece odasını aydınlık tutmayı başarabilirse onlardan kurtulacağını düşündü ve eline aldığı dev makasla ayı gökyüzünden kesip odasının tavanına astı.
Ancak kedilerin kıralının ayın yokluğundan doğan kaosu gidermek için çok daha iyi bir fikri vardı ;)
Dünyada kedilerden çok canavar olduğundan bahsetmeyelim şimdilik onlara..
Varsın her varlığın sebebine inançları artsın. Sevginin ve dostluğun güzelliğine..
Canavarlar Kedilerden Korkar
Yazar ve Çizeri, Marjane Satrapi
Marsık Kitap
3+
Kitabının girişinden yazar hakkında:
"Marjane Satrapi, gevezenin tekidir. Çenesi ağrıdığı zaman (çok konuşmaktan elbette) hikayeler yazar. En çok da masal yazar... Çünkü Marjane, Binbir Gece Masalları'nın ülkesinde doğmuştur."
Devrim öncesi politik olaylara şahit olduğu önemli bir dönemde İran'da çocuk olan yazar, rejimden kacması için ailesi tarafindan Viyana'ya gönderilmiş. Daha sonra yazdığı otobiyografik romanı Persepolis sinemaya uyarlanmış.
Animasyon film yönetmeni, cocuk kitabı yazarı ve romancı Satrapi'nin çocuk kitabı 'Canavarlar Kedilerden Korkar'dan bahsetmek niyetim.
Canavarlar gerçekten kedilerden korkuyor olmalı ki neşeli mi neşeli küçük kız Mari, yatağının başında bir kedicik olmadan uykuya dalamıyor.
Böyle olması gerektiğini zor yolla öğrendi o.. Gecenin üç korkunç ve yaramaz canavarı her gece saçını, burnunu çekiştirip çirkin suratlarıyla onu korkutmaya çalışıyorlardı çünkü.
Bir gece odasını aydınlık tutmayı başarabilirse onlardan kurtulacağını düşündü ve eline aldığı dev makasla ayı gökyüzünden kesip odasının tavanına astı.
Ancak kedilerin kıralının ayın yokluğundan doğan kaosu gidermek için çok daha iyi bir fikri vardı ;)
Dünyada kedilerden çok canavar olduğundan bahsetmeyelim şimdilik onlara..
Varsın her varlığın sebebine inançları artsın. Sevginin ve dostluğun güzelliğine..
Canavarlar Kedilerden Korkar
Yazar ve Çizeri, Marjane Satrapi
Marsık Kitap
3+
 |
| Kitabı en son resimdeki bu vatandaşlarla birlikte okuduk. Bizim mavi minnak canavarımıza böyle bir bilgi gelmemiş yalnız, gayet kayıtsızdı kendisi :P |
