Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Harold ve Sihirli Tebesir
Harold gibi sihirli bir tebeşirimiz olsun diye düşleriz hepimiz, arzuladığımız gibi bir yaşam, dostlar ve güzel bir ev için mesela. Penceresinden kuşlarla konuştuğumuz, kapısının önünden bulutlara binip, kaf dağının ardına dek uçtuğumuz..
Şikayet eder dururuz, çok ama çok mızıkçıyız biz yetişkinler, çok ama çok sıkıcı..
Hem çok severiz fani dünyayı, hem de kıyasıya eteğinden yakasından çekiştirir, eleştiririz.
Sahip olmadıklarımızın hesabını tuttuğumuz defterin önünde alır soluğu, kendimize acıyıp yaratıcıya sitemle (!) atlatırız günlerimizi.
En inançlımız ve en inançsız olanımız da unutuverir elindeki sihirli tebeşiri..ve şükretmeyi de!
Harold bir akşam ay ışığında yürüyüş yapmaya karar verdiğinde ay ışığı yoktu gökyüzünde. Önce altında yürüyebileceği bir ay çizdi sihirli tebeşiriyle, ardından üzerinde yürüyebileceği bir yol.
Bir orman, ormandaki elma ağacını koruyacak bir ejderha, ejderhadan titreyen elleriyle bir deniz, sonra da bir kayık çizdi.
Ay ışıgıyla başladı ve ay ışığıyla bitti Harold'ın öyküsü. Bitti dediysem, bizim için olan kısmı..
Ay ışığının altında dolaşırken evini aradı Harold ve bir pencere çizdi tam da ayı ortalayarak, tam da kendi odasında olduğu gibi.
Işığı gördüğünüz yer yuvanızdır dedi usulca gülümseyerek okura.
Crockett Johnson tarafından yazılan ve resmedilen "Harold and The Purple Crayon" ilk kez 1955 tarihinde yayınlandığından bu güne en sevilen çocuk kitaplarından biri olup defalarca basılmış ve tüm dünyada tanınmış bir eser.
La Linea'yı yani bizim Bay Meraklı'yı bilmeyeniniz yoktur herhalde. Onu ne kadar sevdiysek Harold'a da o kadar bayıldık. Ve bu konuda da yalnız görünmüyoruz :)
Oğlum için sihirli tebeşir bazen bir kalem, bazen makas, yapıştırıcı ve bant, bazen de bambaşka bir diger şey. Çok istediği ve sahip olamadığı bir oyuncak olduğunda aktivite kutusundan aldığı bir kartona çiziyoruz birlikte onu. Bazen de hayali bir karakteri. Ardından kesiyor yapıştırıyor ve kağıttan oyuncaklarla oynuyoruz. Harold çocuklar için bir ilham kaynağı, ya da çocuklar Harold için ;)
Her çocuğun kitaplığına girmeyi, ille de başucu olmayı hak eden bu harikulade kitaba nihayet erişince o kadar heyecandım ki yedinci okumanın ortasında kesip bloğa yazmayı çok istedim. Ciddi minik okur muhalefetinden sonra vakti bu zamanmış.
Kitabın bir de animasyonu var. İlgilileri için şuraya iliştireyim:
Şikayet eder dururuz, çok ama çok mızıkçıyız biz yetişkinler, çok ama çok sıkıcı..
Hem çok severiz fani dünyayı, hem de kıyasıya eteğinden yakasından çekiştirir, eleştiririz.
Sahip olmadıklarımızın hesabını tuttuğumuz defterin önünde alır soluğu, kendimize acıyıp yaratıcıya sitemle (!) atlatırız günlerimizi.
En inançlımız ve en inançsız olanımız da unutuverir elindeki sihirli tebeşiri..ve şükretmeyi de!
Harold bir akşam ay ışığında yürüyüş yapmaya karar verdiğinde ay ışığı yoktu gökyüzünde. Önce altında yürüyebileceği bir ay çizdi sihirli tebeşiriyle, ardından üzerinde yürüyebileceği bir yol.
Bir orman, ormandaki elma ağacını koruyacak bir ejderha, ejderhadan titreyen elleriyle bir deniz, sonra da bir kayık çizdi.
Ay ışıgıyla başladı ve ay ışığıyla bitti Harold'ın öyküsü. Bitti dediysem, bizim için olan kısmı..
Ay ışığının altında dolaşırken evini aradı Harold ve bir pencere çizdi tam da ayı ortalayarak, tam da kendi odasında olduğu gibi.
Işığı gördüğünüz yer yuvanızdır dedi usulca gülümseyerek okura.
Crockett Johnson tarafından yazılan ve resmedilen "Harold and The Purple Crayon" ilk kez 1955 tarihinde yayınlandığından bu güne en sevilen çocuk kitaplarından biri olup defalarca basılmış ve tüm dünyada tanınmış bir eser.
La Linea'yı yani bizim Bay Meraklı'yı bilmeyeniniz yoktur herhalde. Onu ne kadar sevdiysek Harold'a da o kadar bayıldık. Ve bu konuda da yalnız görünmüyoruz :)
Oğlum için sihirli tebeşir bazen bir kalem, bazen makas, yapıştırıcı ve bant, bazen de bambaşka bir diger şey. Çok istediği ve sahip olamadığı bir oyuncak olduğunda aktivite kutusundan aldığı bir kartona çiziyoruz birlikte onu. Bazen de hayali bir karakteri. Ardından kesiyor yapıştırıyor ve kağıttan oyuncaklarla oynuyoruz. Harold çocuklar için bir ilham kaynağı, ya da çocuklar Harold için ;)
Her çocuğun kitaplığına girmeyi, ille de başucu olmayı hak eden bu harikulade kitaba nihayet erişince o kadar heyecandım ki yedinci okumanın ortasında kesip bloğa yazmayı çok istedim. Ciddi minik okur muhalefetinden sonra vakti bu zamanmış.
Kitabın bir de animasyonu var. İlgilileri için şuraya iliştireyim:
Harold ve Sihirli Tebeşir
Crockett Johnson
Gergedan Yayınları
3+
Yavas Yavas Dönsün Dünya
Fizyolojik ya da zihinsel bir sorunu olmadıkça tüm çocuklar eninde sonunda bezi bırakıp tuvalet alışkanlığı kazandığı halde bıkmadan usanmadan sorarlar "bıraktı mı bezi?", "Ayyy! Alıştıramadınız mı daha!?" ..
Hatta ipin ucunu tümden kaçırıp, "Çucuğum büyümedin mi sen? Hala bebek gibi bez mi takıyorsun?" diyenlerini de gördüm ve de duydum.
Yine herhangi bir somut engel yoksa çocukların hepsi "kendi zamanları" geldiğinde konuşur.
Yine kendi seçtikleri zamanda okur ve yazarlar. Buna rağmen cocukların kendi biyolojik hızlarına karşı pervasızca zeka teoremlerinin kalıplarını dayatırlar. Kim yapar peki bunları? Kime ne? Dertleri ne?
Aldous Huxley'in Cesur Yeni Dünya'sında olduğu gibi ellerinden gelse genetik olarak belirlenmiş, her türlü insani acziyetten (!) arındırılmış, kusursuz bireyler yaratacaklar. Yaratıcıya öykünürken yeryüzüne gelmiş her yeni çocuk o sebeple "dünyanın sonu" kuramcıları için bir laboratuar. Burada zayıfa yer yok!
Şöyle efendim. Neme lazım dünyayı kurtarmaya namzet bir denek ortaya çıkarsa laboratuarlarında tesbit edip süper ölçekte geliştirilmiş serumlar enjekte ederek hızını artıracak, ardından seri üretim androidlere geçilecek gibi.
1 yaşında, 2, 3, 4 yaşlarında bunları yapabilir, o sebeple sen anne! Bunu ve bunu göstermeli, bunu ve bunu yapmalı, bunları satın almalı ve şunları beklemelisin. Eğer maddelenenleri yapamıyorsa elindeki ürün hasarlı. Hatanın sende mi yoksa yaratıcıda mı olduğuna da sen karar ver!
Abartıyor görünebilirim ama bana bir bakın.. Blog yazan milyonlarca anneden biriyim.
Çocuğumun hayatı keşfiyle, yaptıklarıyla eğlenme ve bu yolla hayattan aldığım lezzeti paylaşarak çoğaltma peşindeyim. Peki ya başka?
Anneler neden bu kadar fazla konuşur? Söyleyeyim, en çok da dertli olduklarından. Şimdiki zamanın dayattığı rollerin yükünden!
Dünyanın yularından tutup kulağına fısıldamamız gerek.. Usul usul yanaşıp mutlu şarkılar mırıldanmamız.. Mahmuzlarımızı söküp atmamız, inancı ve tevekkülü artırmamız gerek.
Çünkü biz dünyayı işaret parmağımızla başparmağımız arasındaki bir küre gibi hizla çevirirken çocuklarımızın başı dönüyor.
Bu çok büyük haksızlık!
Yavaş Yavaş diyor yazar..yavaş yavaş başlayacak ve sonra hızlanacaksın, eninde sonunda sen de başaracaksın.
Amber Stewart & Layn Marlow'un yazıp resimlediği Yavaş Yavaş serinin diğer kitapları gibi harika!
"Sevgili Battaniyem" ismiyle ciltli halde bulabileceğiniz serinin başka iki kitabını daha gecmişte anmıstık.
Yüzemeyen bir su samurunun öyküsü, Yavaş Yavaş. Yapamadıkları listesindeki tek madde yüzememek, üstelik türünün diger örnekleri çok iyi birer yüzücüyken.
...
"Hiç mi yüzemiyorsun? Hem de bu yaşta?
Tüm arkadaşların yüzüyor ama!
Nasıl olur? Olamaz!"
...
Annesi her gün 'Bugün başaracaksın,' diyor ve Şıpıdık her gün başaramıyor.Ta ki ablası, 'Yavaş yavaş denemelisin' diyene kadar. 'İnan bana kardeşim, yavaş yavaş başlamak 'yapamam'ı 'yapabilirim'e dönüştürür dediğinde haklıydı. Şıpıdık yavaş yavaş başlamış ve hızlı bir yüzücü olmuştu.
Yavaş Yavaş
Yazan ve Resimleyen: Amber Stewart & Layn Marlow
Artemis Çocuk
2+
Hatta ipin ucunu tümden kaçırıp, "Çucuğum büyümedin mi sen? Hala bebek gibi bez mi takıyorsun?" diyenlerini de gördüm ve de duydum.
Yine herhangi bir somut engel yoksa çocukların hepsi "kendi zamanları" geldiğinde konuşur.
Yine kendi seçtikleri zamanda okur ve yazarlar. Buna rağmen cocukların kendi biyolojik hızlarına karşı pervasızca zeka teoremlerinin kalıplarını dayatırlar. Kim yapar peki bunları? Kime ne? Dertleri ne?
Aldous Huxley'in Cesur Yeni Dünya'sında olduğu gibi ellerinden gelse genetik olarak belirlenmiş, her türlü insani acziyetten (!) arındırılmış, kusursuz bireyler yaratacaklar. Yaratıcıya öykünürken yeryüzüne gelmiş her yeni çocuk o sebeple "dünyanın sonu" kuramcıları için bir laboratuar. Burada zayıfa yer yok!
Şöyle efendim. Neme lazım dünyayı kurtarmaya namzet bir denek ortaya çıkarsa laboratuarlarında tesbit edip süper ölçekte geliştirilmiş serumlar enjekte ederek hızını artıracak, ardından seri üretim androidlere geçilecek gibi.
1 yaşında, 2, 3, 4 yaşlarında bunları yapabilir, o sebeple sen anne! Bunu ve bunu göstermeli, bunu ve bunu yapmalı, bunları satın almalı ve şunları beklemelisin. Eğer maddelenenleri yapamıyorsa elindeki ürün hasarlı. Hatanın sende mi yoksa yaratıcıda mı olduğuna da sen karar ver!
Abartıyor görünebilirim ama bana bir bakın.. Blog yazan milyonlarca anneden biriyim.
Çocuğumun hayatı keşfiyle, yaptıklarıyla eğlenme ve bu yolla hayattan aldığım lezzeti paylaşarak çoğaltma peşindeyim. Peki ya başka?
Anneler neden bu kadar fazla konuşur? Söyleyeyim, en çok da dertli olduklarından. Şimdiki zamanın dayattığı rollerin yükünden!
Dünyanın yularından tutup kulağına fısıldamamız gerek.. Usul usul yanaşıp mutlu şarkılar mırıldanmamız.. Mahmuzlarımızı söküp atmamız, inancı ve tevekkülü artırmamız gerek.
Çünkü biz dünyayı işaret parmağımızla başparmağımız arasındaki bir küre gibi hizla çevirirken çocuklarımızın başı dönüyor.
Bu çok büyük haksızlık!
Yavaş Yavaş diyor yazar..yavaş yavaş başlayacak ve sonra hızlanacaksın, eninde sonunda sen de başaracaksın.
Amber Stewart & Layn Marlow'un yazıp resimlediği Yavaş Yavaş serinin diğer kitapları gibi harika!
"Sevgili Battaniyem" ismiyle ciltli halde bulabileceğiniz serinin başka iki kitabını daha gecmişte anmıstık.
Yüzemeyen bir su samurunun öyküsü, Yavaş Yavaş. Yapamadıkları listesindeki tek madde yüzememek, üstelik türünün diger örnekleri çok iyi birer yüzücüyken.
...
"Hiç mi yüzemiyorsun? Hem de bu yaşta?
Tüm arkadaşların yüzüyor ama!
Nasıl olur? Olamaz!"
...
Annesi her gün 'Bugün başaracaksın,' diyor ve Şıpıdık her gün başaramıyor.Ta ki ablası, 'Yavaş yavaş denemelisin' diyene kadar. 'İnan bana kardeşim, yavaş yavaş başlamak 'yapamam'ı 'yapabilirim'e dönüştürür dediğinde haklıydı. Şıpıdık yavaş yavaş başlamış ve hızlı bir yüzücü olmuştu.
Yavaş Yavaş
Yazan ve Resimleyen: Amber Stewart & Layn Marlow
Artemis Çocuk
2+
Salyangoz ile Balina
Yine Yıldırım Türker tarafindan Türkçeleştirilen bir Julia Donaldson & Axel Scheffler kitabı Salyangoz ile Balina.
Zogi, Tostoraman, Değnek Adam gibi birçok eserle tanıdığımız ikili naif, macera dolu ve duyarlı bir masalla bizimle.
Masalın kahramanları is karası bir adacıkta türdeşleriyle yaşayan meraklı mı meraklı bir salyangoz, diğeri ise dev bir kambur balina.
Minik salyangozun merakı ve yolculuğu Küçuk Kara Balık'ı hatırlattı bize. Onun gibi gözüpek ve cesur işte bizim salyangoz da. Yaşadığı adayı ve ailesini bırakıp dev gibi bir balinanın sırtında okyanusu dolaşacak ve dünyanın kalanını keşfedecek kadar.
Öylesine cesur ki; bir gün insanlar, araçlarının sağır edici homurtularıyla denizi işgal ettiğinde korkup kıyıya sürüklenen balinayı küçücük haliyle yine o kurtarıyor.
Nasıl mı?
Gümüşî bir iz bırakır kuyruğuyla bizim salyangoz dolaştığı her yerde. Bu sefer o izi bir sınıfın kara tahtasına bırakıyor; "Balinayı Kurtarın"
Çocuklar itfaiyeyle birlikte balinayı kurtarmak için seferber oluyor ve okyanusa kavuşuyor dev kamburu.
Bu harika masalla ilgili önemli iki hususa işaret etmeden geçmeyelim.
Biri tercümede akışı engelleyen düzen..ki muhakkak defalarca okuduktan sonra belli bir ritimle oturması ancak mümkün olacaktır.
Diğeri ise öğretmen profili. Öğretmen kaşlar çatık, "Düzgün otur! Konuşma! " diyor. Ardında ise is karası tahta.. inceden bir okul eleştirisi satır aralarında. Zille tenefüsten içeri çağrılan çocuklar sert öğretmenden salyangozun "tabii" mudahelesiyle sınıftan kaçarak kurtuluyor.
Çocuklar balinayı ferahlatırken öğretmeni bir çocuğun elinden tutmuş, kalabalık içinde gülümserken bulmasak sert kaplerin de yumuşayacağı mesajını hiç almayacağız. Hoş bu detay çocuklar tarafından bilinç düzeyinde farkedilir mi bilemem.. ya da farkedilmeli mi?
Öğretmenler değil sistemin kendisinin bizi ve çocuklarımızı neredeyse tüm gün tabiattan kopardığı bir vakıa!
Ve Prodüksiyon yürüyorsa biz figüranları sayesinde ..
Öyleyse şov devam etsin mi önce onu konuşmalı.
Salyangoz ile Balina
Julia Donaldson / Axel Scheffler
Türkçeleştiren: Yıldırım Türker
Popcore Çocuk Kitapları
3+
Zogi, Tostoraman, Değnek Adam gibi birçok eserle tanıdığımız ikili naif, macera dolu ve duyarlı bir masalla bizimle.
Masalın kahramanları is karası bir adacıkta türdeşleriyle yaşayan meraklı mı meraklı bir salyangoz, diğeri ise dev bir kambur balina.
Minik salyangozun merakı ve yolculuğu Küçuk Kara Balık'ı hatırlattı bize. Onun gibi gözüpek ve cesur işte bizim salyangoz da. Yaşadığı adayı ve ailesini bırakıp dev gibi bir balinanın sırtında okyanusu dolaşacak ve dünyanın kalanını keşfedecek kadar.
Öylesine cesur ki; bir gün insanlar, araçlarının sağır edici homurtularıyla denizi işgal ettiğinde korkup kıyıya sürüklenen balinayı küçücük haliyle yine o kurtarıyor.
Nasıl mı?
Gümüşî bir iz bırakır kuyruğuyla bizim salyangoz dolaştığı her yerde. Bu sefer o izi bir sınıfın kara tahtasına bırakıyor; "Balinayı Kurtarın"
Çocuklar itfaiyeyle birlikte balinayı kurtarmak için seferber oluyor ve okyanusa kavuşuyor dev kamburu.
Bu harika masalla ilgili önemli iki hususa işaret etmeden geçmeyelim.
Biri tercümede akışı engelleyen düzen..ki muhakkak defalarca okuduktan sonra belli bir ritimle oturması ancak mümkün olacaktır.
Diğeri ise öğretmen profili. Öğretmen kaşlar çatık, "Düzgün otur! Konuşma! " diyor. Ardında ise is karası tahta.. inceden bir okul eleştirisi satır aralarında. Zille tenefüsten içeri çağrılan çocuklar sert öğretmenden salyangozun "tabii" mudahelesiyle sınıftan kaçarak kurtuluyor.
Çocuklar balinayı ferahlatırken öğretmeni bir çocuğun elinden tutmuş, kalabalık içinde gülümserken bulmasak sert kaplerin de yumuşayacağı mesajını hiç almayacağız. Hoş bu detay çocuklar tarafından bilinç düzeyinde farkedilir mi bilemem.. ya da farkedilmeli mi?
Öğretmenler değil sistemin kendisinin bizi ve çocuklarımızı neredeyse tüm gün tabiattan kopardığı bir vakıa!
Ve Prodüksiyon yürüyorsa biz figüranları sayesinde ..
Öyleyse şov devam etsin mi önce onu konuşmalı.
Salyangoz ile Balina
Julia Donaldson / Axel Scheffler
Türkçeleştiren: Yıldırım Türker
Popcore Çocuk Kitapları
3+
Pirinç Lapası ve Küçük Ejderha
Daha o minicikken onun icin hazırladığım okuma listelerinin başındaydı Pirinç Lapası ve Küçük Ejderha. Çoğunlugu "Bir Dolap Kitap" klavuzluğunda olmak uzere hazırladığım listeler, oğlumdan önce benim iştahımı açıyordu. Birer ikişer edinip okuduklarımızın kimisini çok sevdik, kimisi ise hayal kırıklığı oldu.
Bazen hayal kırıklığında da ayrı düştük oğlumla. Onun çok sevdiği bazılarını, farklı kaygılarla ben sevmedim.
Bir süre sonra o biraz daha büyüdüğünde Çocuk Edebiyatı mahsullerinden bu denli korkmamın onlara haksızlık olduguna hükmettim. Belki o büyüdüğünden, belki ben büyüdüğümden..
Oğlumun aklına karpuz kabuğu düşürmemek için çabalarken ve henüz erken olduğuna vehmettiğimden kimilerinden kaçınırken başka kontrol dışı yollarla "zararlı"(?)larla karşılaştığını farkettim. Hem de bu sefer tüm fütursuzluğuyla gerçek zararlılarla!
Bu demek değil ki fayda zarar sırası gözetmeyi bırakacağım.. Anayız nihayetinde, ne mümkün! :)
Ama anladım ki cam fanus çatırdıyor ve mikrodünya tasavvuru içindeki teraryumun meskunu oğlum büyüyor. Artık ona kılavuz olmakla birlikte yoldaş olmamın vakti gelmiş. O tercihler yapacak, tercihleri hakkinda konuşacağız. Engellemek istediklerimiz olacak ve muhtemelen başarılı olamayacağız. Bir yolunu bulup aynı annesinin de çocukken yaptığı gibi bildiğini okuyacak.
Kendi yaşamımızla ona misal olmayı sürdürürken düştüğünde ve kalktığında, deneyimlerini tarttığında yanında olacağız.
Küçük Ejderha'nın ailesinin yaptığı gibi..
Bir sabah kahvaltıda en sevdiği yiyecek olan pirinç lapasına dokunmamış Küçük Ejderha.
"Yarın doğum günüm, artık büyüdüm. Pirinç lapası yemek istemiyorum!" "Değişik birşey yemek istiyorum!" demiş.
"Mesela ne?"diye sormuş babası.
"Tatlı mı, tuzlu, mu?"demiş annesi.
....
Küçük ejderha ormana gitmek için izin istemiş, kendi yiyeceğini kendi seçecekmiş. Portakal suyu içmekten sıkılıp Portakallı Ördek denemek istemiş, tütsülemek için ördeği püskürtmüş alevi. Ne olmuş biliyor musunuz? Ördeğin tüyleri boğazına takılmış, aksırmış, tıksırmış, vazgeçmiş bu fikirden.. Daha neler denemiş de vazgeçmiş Küçük Ejderha.
Bizim ejderha vejeteryan değilse ne olayım!
Açlıktan bayılacakmış ki bir filin suyunu içip ferahlamış nihayetinde! Nasıl diye sormayın orası pek tatlı, tadı kaçar!
Sepetini yoldan topladığı çiçeklerle, portakal, havuç, hindistan cevizi, pirinç, böğürtlen ve dağçileğiyle doldurup dönerken ormanda tanıştığı yeni dostlarını da doğum gününe davet etmiş.
Hep birlikte fil suyunda pişmiş taze pirinç lapası yedikleri sofradan teşekkur ederek ayrılmış ve hoplaya zıplaya ormana dönmüşler.
Feridun Oral'in yazdığı ve resimlediği kitap, 2011 yılında Çocuk ve Gençlik Yayınları Derneği tarafından Yılın Çocuk Kitabı ödülüne layık görülmüş. Ödülleri referans kabul edenlerdenseniz, künyeye eklemiş olalım.
Ancak bana sorarsanız Feridun Oral ismi kâfi. ;)
Pirinç Lapası ve Küçük Ejderha
Yazan ve Resimleyen, Feridun Oral
Yapı Kredi Yayınları
3+
Bazen hayal kırıklığında da ayrı düştük oğlumla. Onun çok sevdiği bazılarını, farklı kaygılarla ben sevmedim.
Bir süre sonra o biraz daha büyüdüğünde Çocuk Edebiyatı mahsullerinden bu denli korkmamın onlara haksızlık olduguna hükmettim. Belki o büyüdüğünden, belki ben büyüdüğümden..
Oğlumun aklına karpuz kabuğu düşürmemek için çabalarken ve henüz erken olduğuna vehmettiğimden kimilerinden kaçınırken başka kontrol dışı yollarla "zararlı"(?)larla karşılaştığını farkettim. Hem de bu sefer tüm fütursuzluğuyla gerçek zararlılarla!
Bu demek değil ki fayda zarar sırası gözetmeyi bırakacağım.. Anayız nihayetinde, ne mümkün! :)
Ama anladım ki cam fanus çatırdıyor ve mikrodünya tasavvuru içindeki teraryumun meskunu oğlum büyüyor. Artık ona kılavuz olmakla birlikte yoldaş olmamın vakti gelmiş. O tercihler yapacak, tercihleri hakkinda konuşacağız. Engellemek istediklerimiz olacak ve muhtemelen başarılı olamayacağız. Bir yolunu bulup aynı annesinin de çocukken yaptığı gibi bildiğini okuyacak.
Kendi yaşamımızla ona misal olmayı sürdürürken düştüğünde ve kalktığında, deneyimlerini tarttığında yanında olacağız.
Küçük Ejderha'nın ailesinin yaptığı gibi..
Bir sabah kahvaltıda en sevdiği yiyecek olan pirinç lapasına dokunmamış Küçük Ejderha.
"Yarın doğum günüm, artık büyüdüm. Pirinç lapası yemek istemiyorum!" "Değişik birşey yemek istiyorum!" demiş.
"Mesela ne?"diye sormuş babası.
"Tatlı mı, tuzlu, mu?"demiş annesi.
....
Küçük ejderha ormana gitmek için izin istemiş, kendi yiyeceğini kendi seçecekmiş. Portakal suyu içmekten sıkılıp Portakallı Ördek denemek istemiş, tütsülemek için ördeği püskürtmüş alevi. Ne olmuş biliyor musunuz? Ördeğin tüyleri boğazına takılmış, aksırmış, tıksırmış, vazgeçmiş bu fikirden.. Daha neler denemiş de vazgeçmiş Küçük Ejderha.
Bizim ejderha vejeteryan değilse ne olayım!
Açlıktan bayılacakmış ki bir filin suyunu içip ferahlamış nihayetinde! Nasıl diye sormayın orası pek tatlı, tadı kaçar!
Sepetini yoldan topladığı çiçeklerle, portakal, havuç, hindistan cevizi, pirinç, böğürtlen ve dağçileğiyle doldurup dönerken ormanda tanıştığı yeni dostlarını da doğum gününe davet etmiş.
Hep birlikte fil suyunda pişmiş taze pirinç lapası yedikleri sofradan teşekkur ederek ayrılmış ve hoplaya zıplaya ormana dönmüşler.
Feridun Oral'in yazdığı ve resimlediği kitap, 2011 yılında Çocuk ve Gençlik Yayınları Derneği tarafından Yılın Çocuk Kitabı ödülüne layık görülmüş. Ödülleri referans kabul edenlerdenseniz, künyeye eklemiş olalım.
Ancak bana sorarsanız Feridun Oral ismi kâfi. ;)
Pirinç Lapası ve Küçük Ejderha
Yazan ve Resimleyen, Feridun Oral
Yapı Kredi Yayınları
3+
Iskarpin Amca
Gözde Kayabeyoğlu tarafindan yazılan Elif Şimşek tarafından resimlenen İskarpin Amca, küçük, küçücük bir dükkanda el yapımı ayakkabılarını satan bir zanaatkarın öyküsünü anlatıyor. Dolayısıyla küçüklere olduğu kadar büyümeye dirençlilere de anlatacakları çok İskarpin Amca'nın.
O küçük dükkanında ayakkabılar yaparken fabrikaların yaptıklarıyla savaşamaz hale gelen küçük ama dev bir sanatçı..
Ama vazgeçmiyor İskarpin Amca.. İnsan adından nasıl vazgeçer ki?!
Mücadele etmekten ve sevdiği yoldan gitmekten caymıyor. Bizim Ahmet'in, Nalan Abla'nın, komşu Zeliha'nın, uzak akraba Merve'nin aksine o vazgeçmiyor gönül vermekten ve gönlünün peşine düşmekten!
Daha iyi kazanacağı bir ayakkabı fabrikasında işe girmek yerine kişiye özel ayakkabılar tasarlıyor bizim amca. Kırkyamalı, posta pullu, çeşit çeşit ayakkabı tasarlıyor ve sevgi dolu notlar iliştiriyor köşesine bucağına.
İskarpin amcaya göre ayakkabın seni anlatır. Kimliğinin bir parçası ve simgesidir.
Öyle ya senden önce o selamlar toprağı, o bırakır ilk kartviziti! Öyle itina ediyor ve öyle çok seviyor ki deriyi işlemeyi, yaptığı ayakkabılarla bir sergi dahi açıyor.
Küçük dükkanını ziyaret edip parası olmayanlara o hediye ediyor bir çift ayakkabıyı!
Sevdiği işi yapan yetişkinlerin masalı İskarpin Amca. Yolundan dönmeyenlerin! Sevdiği işi yapamayıp "artık" zamanlara kaçanların!
Gökyüzüne, toprağa, suya akanların!
Mutlu, çok mutlu bir hayat sürsünler diye dua ederken, çocuklarımızın hayatı için dilediğimiz gibi özgür İskarpin Amca..
Tudem Edebiyat Ödüllü kitap, zâhire verdiğim değerden fazlasını atfetse de pek sevdik biz İskarpin Amca'yı!
İskarpin Amca
Yazan, Gözde Kayabeyoğlu - Resimleyen, Elif Şimşek
Tudem Yayınları, 3+
O küçük dükkanında ayakkabılar yaparken fabrikaların yaptıklarıyla savaşamaz hale gelen küçük ama dev bir sanatçı..
Ama vazgeçmiyor İskarpin Amca.. İnsan adından nasıl vazgeçer ki?!
Mücadele etmekten ve sevdiği yoldan gitmekten caymıyor. Bizim Ahmet'in, Nalan Abla'nın, komşu Zeliha'nın, uzak akraba Merve'nin aksine o vazgeçmiyor gönül vermekten ve gönlünün peşine düşmekten!
Daha iyi kazanacağı bir ayakkabı fabrikasında işe girmek yerine kişiye özel ayakkabılar tasarlıyor bizim amca. Kırkyamalı, posta pullu, çeşit çeşit ayakkabı tasarlıyor ve sevgi dolu notlar iliştiriyor köşesine bucağına.
İskarpin amcaya göre ayakkabın seni anlatır. Kimliğinin bir parçası ve simgesidir.
Öyle ya senden önce o selamlar toprağı, o bırakır ilk kartviziti! Öyle itina ediyor ve öyle çok seviyor ki deriyi işlemeyi, yaptığı ayakkabılarla bir sergi dahi açıyor.
Küçük dükkanını ziyaret edip parası olmayanlara o hediye ediyor bir çift ayakkabıyı!
Sevdiği işi yapan yetişkinlerin masalı İskarpin Amca. Yolundan dönmeyenlerin! Sevdiği işi yapamayıp "artık" zamanlara kaçanların!
Gökyüzüne, toprağa, suya akanların!
Mutlu, çok mutlu bir hayat sürsünler diye dua ederken, çocuklarımızın hayatı için dilediğimiz gibi özgür İskarpin Amca..
Tudem Edebiyat Ödüllü kitap, zâhire verdiğim değerden fazlasını atfetse de pek sevdik biz İskarpin Amca'yı!
İskarpin Amca
Yazan, Gözde Kayabeyoğlu - Resimleyen, Elif Şimşek
Tudem Yayınları, 3+
Topragı Avuçlamadan mı?
Doğaya
dönme sevdası iyi güzel ve "doğal" da, bazıları fazla
dönüp taş devrine geçiyorlar.
Bazıları
ise bildiğin mağara devri adamı!
Gayet
tabii olan "doğaya dönüş" arzusunun bu kadar fazla
yapay, ticari ve plastik sonucu olması ne kadar ironik öyle değil
mi?
Tabiatı
satan ve tabiatı satın alan yeni dünyanın hiper gerçekliğinde
hızla naylona dönüşen insanlarız.
Kim
daha çok para verirse onun dünyası daha tabii!
Neden
söylüyorum bunları biliyor musunuz?
Kim bilir
hangi yıl, sessiz kalmamız gereken bir ortamda, arkadaşımla usul
usul kağıda yazarak yürüttüğümüz bir sohbetin notu geçti
elime. Şimdi olsa bunu akıllı telefonlarımızla yapardık. Yıllar
sonra ele geçecek bir not, hatıralar geçidi ve kalpte bir tatlı
anının izi olmadan..
"Saçını
boyayalım mı?"
"niye
ki"
"aman
niye olacak az değişiklik yap işte iyi gelir."
"ben
böyle iyiyim"
Öyle
iyi değil mişim demek ki.. peşinden yazdıklarımı okuyunca genç
kızken söylediklerim yetişkinliğimde bir paragrafın ortasına
aktı, yerleşti.
Kadın-Anne-İnsan
olarak biçilen rollerle ait olduklarımız arasında seçim yaparak
pinpon topu kararsızlığında mücadele veriyoruz.
Fonda
Nil Karaibrahimgil şarkısı "Erkekler Yüzünden!" diye
dursun, yanılıyor işte.
Her
ne yapıyorsak, yine bizzat bizim yüzümüzden. Kadının kadına
verdiği değer, değersizleştirme, rol,anlamsız yarışlar, kibir,
gıybet, suizan..
Kadının
tüm bunlar için daha çok vakti oduğundan falan değil elbet.
Kırk
tilkinin de kuyrukları birbirine değmeden kadın zihninde
dolanabilme yetisinden bazısı..
İnsan
olmaya çabalıyoruz.
Tekamülümüzü
tamamlamaya.Cinsiyetimizle biçilen rollere rağmen ve beraber
ruhumuzu tanımaya, "ben" olmaya, sonra da büyütmeye ve
meyve vermeye!
Kadın
için olduğu kadar erkek için de büyük bir mücadele iken
"ben"olma, kadının durumu neden bu kadar ortada biliyor
musunuz? Onun için de bir teorim var.
O
kuyrukları birbirine değmeyen kırk tilki, kırk farklı zihindeki
kırk tilkiyle buluştuğunda en çok kadınların ve yine en çok
kadınları konuşması kadar doğal ne var?
İstatistik
falan yok..Hiçbir kaynağım da yok. Kaynak tamamen benim. Yani
işkembe-i kübram pek neş'eli bugün hakkını vereyim. Baksanıza
ne kadar da iddialı!
Kadınlar
neden güzelleşmek ister,biliyor musunuz?
Diğer
kadınla aynı kategoriye girebilmek için! Ciddiye alınmak,muhatap
görülmek için!
O
markayı neden giymeli,o kuaföre neden gitmeli? O yazarı neden
takip etmeli, falanca kafeye niçin devam etmeli, o ülkeleri
gezdiğini neden herkes bilmeli?
Siz
farkında değilsiniz ama bu dünyayı kadınlar yönetiyor.
Rockefeller falan, o erkek egemen tarih sizi yanıtmasın. Kadınların
elinde kontrol edemedikleri başıbuyruk bir güç var.
Yaşam
ve Stil Danışmanlığı denilen bir meslek var. Müşterisi de
nihai hedefi de kadınlar bu mesleğin. Profesyonel algı yönetimi
bildiğin! Vitrin tasarımı demek naif olur, hakkını vermeliyim.
Bu
danışmanlar da iyi biliyor ki bu çağın trendi, doğal yaşam
simulasyonunda yaşarken bunun pazarlandığı kadınlara sınıfsal
bir üstünlük de kazandırmak.
Yüksek
ökçeli pabuçlarla kaldırımları gıdıklayarak organik pazarda
alışveriş yapmak.
Çocuk
bakıcıdayken en şık kıyafetlerle bir kafede çocuk eğitimi
üzerine kafa yarmak. Yormak demek istemedim, yarmak orası!
Anne
olmak bir kadını özgürleştirir!
Kim
ne derse desin anne – baba olmak erkeği ve kadını özgürleştirir!
Esir
ettiğinden daha çok özgür bırakır..Doğaya dönmek mi dedin?
İnancın
varsa ebeveyn olmak önemli bir ikinci adım. Anne baba olunca geçim
derdin artar,rızık kaygısına düşersin, kendine vaktin
olmadığından şikayet edersin, kaybolduğunu hissedersin, kendini
unutursun..
Oysa
ki devam eden bir yolculuğun en güzel dönemecinde; "anlam"la
kavuştuğun bir başka dönemeçte buluştuğun bu şey, dünyanın
geri kalanını anlamsızlaştıran bir kendi doğana dönüşün
başlangıcıdır.
Doğaya
mı dönmek istiyorsun, önce kendi doğana dön!..
Anne
baba olmadan da pekala olur.. Mesele toprağı avuçlayıp yüzüne
götürmekte!
 |
Resim Banksy'e ait
Çizginin Icindeki Ya Da Dısındakiler!
Farklı şeyler denemek, farklı hızlara ve yöntemlere sahip olmak eğitim sistemi içinde bir çocugu cizginin dışına çıkarmaya yetiyor.
Çizginin dışındaki ise, umutsuz vaka(!)
Oysa ki, tam aksine cizginin dışına çıkmakla mümkün ufku aşmak ; yeni renkler denemekle, yeni sözcükler türetmekle, düşünmekle ve düşündüğünden korkmamakla!
Oğluma birşey "öğretmekte" zorlandıklarını söyleyen öğretmenleri oldu.
Üstelik daha 3,5 yaşındayken başladı bu türden tahliller.
Hayal gücünün sıkıntılı (!) biçimde fazla olduğunu da söylediler.
Hatta çok da sevdiğim iyi yürekli, idealist ve genç öğretmeni bu kadar çok kitap okumasının zararlı olduğunu dahi iddia etti.
Başına buyrukluğu ve bağımsız tavırlarının "sistem" için sıkıntılı olduğunu, ileride bunların sancısını yaşayacağımı da söylediler. Çünkü öğretme sorumluluğuyla parçası oldukları sistemin sıkıntısını kendi çocuklarıyla onlar da tecrübe ediyordu.
Bazı şeyleri bilmediğini iddia ettiler ve çok geçmeden sadece yapmak ya da söylemek istemedigini kabul etmek zorunda kaldılar.
Buna rağmen çoğu zaman haklı oldular. Parcası olup ayakta tuttuğumuz sistemin aslında tamamen sindiremediği, hazmedemediği, öngöremediği herşeyi onlar içindeyken dışında tutmayı başardığı doğruydu.
Kurallar ve direktiflerle nasıl olacağı belirlenmişti herşeyin. Öngörülebilir ve normaldi!
Bir konuda daha haklıydı öğretmenleri, benim için zor olacaktı.
Çünkü ona hiçbir şey "ögretemezdim". O kendisi, dilediği zamanda, dilediği hızda ve yönde öğrenecekti. Bu da benim için çok sıkıntılıydı.
Başarmak isteyip de çözemediğinde ona öğretmemi de istemiyordu çünkü tek başına başarmak istiyordu.
İlk insan gibi, tüm basamakları adım adım kendi çikmak!
Olur da birinden birşey ögrenir ve bu aşikar bilgiyle "başarırsa" bunu hissedemeyecekti! :) eh, o da öyle bir insandı. İnsan dedim de şaşırıp duralamayın.. Çocuk dediysem, insan yahu!
....
Ancak sistem dedikleri okulun, dahası dünyanın öngörülemez bir tecrübe için zamanı yoktu. Hicbir proje riske edilemez ya da hicbir aza başıboş bırakılamazdı.
Önce anneler birbirinin kulağına fısıldayacak sonra ögretmenler annelerin,
öğretmenlerin kulaklarına kuramcılar fısıldayacak, bazen de geleneğin hayaletleri..
Bu anlamsız ve telaşlı uğultuda büyümeye çalışacak onlar..
Helen Buckley'in şiirini hatırladım bir annenin güncesini okuduktan hemen sonra..
Her seferinde..o son satırda boğazımı düğümleyen meşhur şiir..
Bir gün küçük bir çocuk okula başladı.
Çocuk oldukça küçüktü
Ve okul oldukça büyüktü.
Ama küçük çocuk
Dışarıdaki kapıdan içeri girince
Sınıfına gidebileceğini fark etti.
Mutluydu
Ve okul artık gözüne
Eskisi kadar büyük görünmedi.
Küçük çocuk okula başladıktan bir süre sonra,
Bir sabah öğretmen, “Bugün bir resim yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Her tür resim yapmayı severdi;
Aslanlar ve kaplanlar,
Tavuklar ve inekler,
Trenler ve gemiler…
Hemen boya kalemi kutusunu çıkardı
Ve çizmeye başladı.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Daha başlama zamanı gelmedi!”
Ve öğretmen herkesin hazır olmasını bekledi.
“Şimdi” dedi öğretmen,
“Çiçek resmi çizeceğiz.”
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk,
Pembe, turuncu ve mavi kalemleriyle
Güzel çiçekler çizmeyi çok severdi.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Size nasıl çizileceğini göstereceğim.”
Ve yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizdi.
“İşte” dedi öğretmen,
“Şimdi başlayabilirsiniz.”
Küçük çocuk öğretmeninin çiçeğine baktı,
Sonra kendi çiçeğine baktı.
Kendi çiçeğini öğretmeninkinden daha çok sevdi
Ama bunu söylemedi.
Kağıdının arkasını çevirdi,
Ve öğretmeninki gibi bir çiçek çizdi.
Yeşil saplı kırmızı bir çiçekti.
Başka bir gün,
Küçük çocuk girişteki kapıyı
Tek başına açmayı başardıktan sonra,
Öğretmen, “Bugün kille bir şeyler yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Kili çok severdi.
Kille her şeyi yapabilirdi:
Yılanlar ve kardan adamlar,
Filler ve fareler,
Arabalar ve kamyonlar…
Ve elindeki kil topuyla oynamaya başladı
Bir güzel.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Daha başlama zamanı gelmedi!”
Ve öğretmen herkesin hazır olmasını bekledi.
“Şimdi” dedi öğretmen,
“Bir tabak yapacağız.”
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk,
Tabak yapmayı çok severdi.
Ve bir sürü farklı şekilde ve boyutta
Tabaklar yapmaya başladı.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Size nasıl yapılacağını göstereceğim.”
Ve öğretmen herkese gösterdi nasıl yapılacağını
Derin bir tabağın.
“İşte,” dedi öğretmen,
“Şimdi başlayabilirsiniz.”
Küçük çocuk öğretmeninin tabağına baktı,
Sonra kendi tabağına baktı.
Kendi tabağını öğretmeninkinden daha çok sevdi
Ama bunu söylemedi.
Elindeki kili yuvarlayarak tekrar top haline getirdi
Ve öğretmeninki gibi bir tabak yaptı.
Derin bir tabaktı.
Ve kısa bir süre sonra
Küçük çocuk beklemeyi öğrendi,
Ve izlemeyi
Ve her şeyi öğretmeninki gibi yapmayı.
Ve kısa bir süre sonra
Kendiliğinden hiçbir şey yapmamaya başladı.
Sonra bir gün
Küçük çocuk ve ailesi
Başka bir şehirdeki,
Başka bir eve taşındılar,
Ve küçük çocuk
Başka bir okula gitmek zorunda kaldı.
Bu okul diğer okuldan bile büyüktü.
Ve dışarıdan sınıfa açılan
Bir kapısı yoktu bu okulun.
Koca basamakları tırmanıp
Uzun bir koridordan yürüyüp
Sınıfına gidiyordu ancak.
Ve okulun ilk günü geldi.
Öğretmen “Bugün bir resim yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Ve ona ne yapması gerektiğini söylemesi için
Bekledi öğretmenini.
Ama öğretmen hiçbir şey söylemedi.
Sadece sınıfta dolaştı.
Küçük çocuğun yanına gelince sordu:
“Resim çizmek istemiyor musun?”
“Evet,” dedi küçük çocuk.
“Ne çizeceğiz?” diye sordu.
“Sen yapana kadar bilemem,” dedi öğretmen.
“Nasıl yapmalıyım?” diye sordu küçük çocuk.
“Neden soruyorsun, istediğin gibi yap” dedi öğretmen.
“İstediğim renkte mi?” diye sordu küçük çocuk.
“İstediğin renkte” dedi öğretmen.
“Eğer herkes aynı resmi yapsaydı,
Ve aynı renkleri kullansaydı,
Kimin ne yaptığını,
Nasıl anlarım sonra?”
“Bilmiyorum” dedi küçük çocuk.
Ve sonra yeşil saplı kırmızı bir çiçek yapmaya başladı.
Helen Buckley
Çizginin dışındaki ise, umutsuz vaka(!)
Oysa ki, tam aksine cizginin dışına çıkmakla mümkün ufku aşmak ; yeni renkler denemekle, yeni sözcükler türetmekle, düşünmekle ve düşündüğünden korkmamakla!
Oğluma birşey "öğretmekte" zorlandıklarını söyleyen öğretmenleri oldu.
Üstelik daha 3,5 yaşındayken başladı bu türden tahliller.
Hayal gücünün sıkıntılı (!) biçimde fazla olduğunu da söylediler.
Hatta çok da sevdiğim iyi yürekli, idealist ve genç öğretmeni bu kadar çok kitap okumasının zararlı olduğunu dahi iddia etti.
Başına buyrukluğu ve bağımsız tavırlarının "sistem" için sıkıntılı olduğunu, ileride bunların sancısını yaşayacağımı da söylediler. Çünkü öğretme sorumluluğuyla parçası oldukları sistemin sıkıntısını kendi çocuklarıyla onlar da tecrübe ediyordu.
Bazı şeyleri bilmediğini iddia ettiler ve çok geçmeden sadece yapmak ya da söylemek istemedigini kabul etmek zorunda kaldılar.
Buna rağmen çoğu zaman haklı oldular. Parcası olup ayakta tuttuğumuz sistemin aslında tamamen sindiremediği, hazmedemediği, öngöremediği herşeyi onlar içindeyken dışında tutmayı başardığı doğruydu.
Kurallar ve direktiflerle nasıl olacağı belirlenmişti herşeyin. Öngörülebilir ve normaldi!
Bir konuda daha haklıydı öğretmenleri, benim için zor olacaktı.
Çünkü ona hiçbir şey "ögretemezdim". O kendisi, dilediği zamanda, dilediği hızda ve yönde öğrenecekti. Bu da benim için çok sıkıntılıydı.
Başarmak isteyip de çözemediğinde ona öğretmemi de istemiyordu çünkü tek başına başarmak istiyordu.
İlk insan gibi, tüm basamakları adım adım kendi çikmak!
Olur da birinden birşey ögrenir ve bu aşikar bilgiyle "başarırsa" bunu hissedemeyecekti! :) eh, o da öyle bir insandı. İnsan dedim de şaşırıp duralamayın.. Çocuk dediysem, insan yahu!
....
Ancak sistem dedikleri okulun, dahası dünyanın öngörülemez bir tecrübe için zamanı yoktu. Hicbir proje riske edilemez ya da hicbir aza başıboş bırakılamazdı.
Önce anneler birbirinin kulağına fısıldayacak sonra ögretmenler annelerin,
öğretmenlerin kulaklarına kuramcılar fısıldayacak, bazen de geleneğin hayaletleri..
Bu anlamsız ve telaşlı uğultuda büyümeye çalışacak onlar..
Helen Buckley'in şiirini hatırladım bir annenin güncesini okuduktan hemen sonra..
Her seferinde..o son satırda boğazımı düğümleyen meşhur şiir..
Bir gün küçük bir çocuk okula başladı.
Çocuk oldukça küçüktü
Ve okul oldukça büyüktü.
Ama küçük çocuk
Dışarıdaki kapıdan içeri girince
Sınıfına gidebileceğini fark etti.
Mutluydu
Ve okul artık gözüne
Eskisi kadar büyük görünmedi.
Küçük çocuk okula başladıktan bir süre sonra,
Bir sabah öğretmen, “Bugün bir resim yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Her tür resim yapmayı severdi;
Aslanlar ve kaplanlar,
Tavuklar ve inekler,
Trenler ve gemiler…
Hemen boya kalemi kutusunu çıkardı
Ve çizmeye başladı.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Daha başlama zamanı gelmedi!”
Ve öğretmen herkesin hazır olmasını bekledi.
“Şimdi” dedi öğretmen,
“Çiçek resmi çizeceğiz.”
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk,
Pembe, turuncu ve mavi kalemleriyle
Güzel çiçekler çizmeyi çok severdi.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Size nasıl çizileceğini göstereceğim.”
Ve yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizdi.
“İşte” dedi öğretmen,
“Şimdi başlayabilirsiniz.”
Küçük çocuk öğretmeninin çiçeğine baktı,
Sonra kendi çiçeğine baktı.
Kendi çiçeğini öğretmeninkinden daha çok sevdi
Ama bunu söylemedi.
Kağıdının arkasını çevirdi,
Ve öğretmeninki gibi bir çiçek çizdi.
Yeşil saplı kırmızı bir çiçekti.
Başka bir gün,
Küçük çocuk girişteki kapıyı
Tek başına açmayı başardıktan sonra,
Öğretmen, “Bugün kille bir şeyler yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Kili çok severdi.
Kille her şeyi yapabilirdi:
Yılanlar ve kardan adamlar,
Filler ve fareler,
Arabalar ve kamyonlar…
Ve elindeki kil topuyla oynamaya başladı
Bir güzel.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Daha başlama zamanı gelmedi!”
Ve öğretmen herkesin hazır olmasını bekledi.
“Şimdi” dedi öğretmen,
“Bir tabak yapacağız.”
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk,
Tabak yapmayı çok severdi.
Ve bir sürü farklı şekilde ve boyutta
Tabaklar yapmaya başladı.
Ama “Bekle!” dedi öğretmen,
“Size nasıl yapılacağını göstereceğim.”
Ve öğretmen herkese gösterdi nasıl yapılacağını
Derin bir tabağın.
“İşte,” dedi öğretmen,
“Şimdi başlayabilirsiniz.”
Küçük çocuk öğretmeninin tabağına baktı,
Sonra kendi tabağına baktı.
Kendi tabağını öğretmeninkinden daha çok sevdi
Ama bunu söylemedi.
Elindeki kili yuvarlayarak tekrar top haline getirdi
Ve öğretmeninki gibi bir tabak yaptı.
Derin bir tabaktı.
Ve kısa bir süre sonra
Küçük çocuk beklemeyi öğrendi,
Ve izlemeyi
Ve her şeyi öğretmeninki gibi yapmayı.
Ve kısa bir süre sonra
Kendiliğinden hiçbir şey yapmamaya başladı.
Sonra bir gün
Küçük çocuk ve ailesi
Başka bir şehirdeki,
Başka bir eve taşındılar,
Ve küçük çocuk
Başka bir okula gitmek zorunda kaldı.
Bu okul diğer okuldan bile büyüktü.
Ve dışarıdan sınıfa açılan
Bir kapısı yoktu bu okulun.
Koca basamakları tırmanıp
Uzun bir koridordan yürüyüp
Sınıfına gidiyordu ancak.
Ve okulun ilk günü geldi.
Öğretmen “Bugün bir resim yapacağız” dedi.
“Güzel!” diye düşündü küçük çocuk.
Ve ona ne yapması gerektiğini söylemesi için
Bekledi öğretmenini.
Ama öğretmen hiçbir şey söylemedi.
Sadece sınıfta dolaştı.
Küçük çocuğun yanına gelince sordu:
“Resim çizmek istemiyor musun?”
“Evet,” dedi küçük çocuk.
“Ne çizeceğiz?” diye sordu.
“Sen yapana kadar bilemem,” dedi öğretmen.
“Nasıl yapmalıyım?” diye sordu küçük çocuk.
“Neden soruyorsun, istediğin gibi yap” dedi öğretmen.
“İstediğim renkte mi?” diye sordu küçük çocuk.
“İstediğin renkte” dedi öğretmen.
“Eğer herkes aynı resmi yapsaydı,
Ve aynı renkleri kullansaydı,
Kimin ne yaptığını,
Nasıl anlarım sonra?”
“Bilmiyorum” dedi küçük çocuk.
Ve sonra yeşil saplı kırmızı bir çiçek yapmaya başladı.
Helen Buckley
 |
| Sanatciyi hatirlayip fotografin hakkini teslim icin buraya donecegim :) |
Küçük Ayının Uzun Yolculugu
Çocuk kitabı alanında yapıtlar
vermiş az sayıda ve değerli yazardan biri Yalvaç Ural. Ben değil
ama eşim küçükken çıkardığı çocuk dergileriyle ve dergi ve
gazetelerin eklerinde çocuklara gönderdiği sıradışı
oyuncaklarla tanımış onu.
Bir grup adam var böyle, bir grup da
kadın.. Süper kahraman gibi onlar! Yakından tanıyormuş gibi
hissetiğimiz, hayatımıza sihirli dokunuşlarıyla kendilerinin
bile bilemeyeceği ve öngöremeyeceği izler bırakan. Aileden biri
haline gelen..
Kendi çocukluğumdaki karşılığından
emin olmasam da oğlumun ve babasının çocukluğundaki karşılığını
biliyorum bu güzel adamın.
Yetişkin kafasıyla değil, çocuk kafasıyla anlaşılır hale gelecek bir yürek insanı.. Çocukları öykülerle, bilmece ve mizahla tanıştırmayı, onların dünyalarında yeni yollar açmayı dert edinmiş bir adam.
Yetişkin kafasıyla değil, çocuk kafasıyla anlaşılır hale gelecek bir yürek insanı.. Çocukları öykülerle, bilmece ve mizahla tanıştırmayı, onların dünyalarında yeni yollar açmayı dert edinmiş bir adam.
Feridun Oral'la birlikte yayına
hazırladığı ve çok sayıda dilde ve hatta Türkçe'den önce
basılan "Korkuluğun Kalbi" ni bir türlü okuyamamış
olsak da "Küçük Ayının Uzun Yolculuğu" elimizden
düşmez oldu.
İçimiz kıpır kıpır Bal Avcısı
Küçük Piti'yle sohbet ettik sonraki günlerde. Bu ikincisine
itirazları oldu minik okurun ancak o diğer bir yazının konusu
olsun :)
Yalvaç Ural'la henüz tanışmadıysanız, illa ki tanışın istedim heyecanla yazarken.
Tanışma yolu ise size kalmış.
Yalvaç Ural'la henüz tanışmadıysanız, illa ki tanışın istedim heyecanla yazarken.
Tanışma yolu ise size kalmış.
"Küçük Ayının Uzun
Yolculuğu", Feridun Oral'ın harika resimlemesiyle, az metinli
bol resimli sıcacık bir ilk okuma kitabı.
Anne öğüdü kulağında ilk annesiz
yolculukta tepelerden yuvarlanıp, kelebekleri kovalıyor, bulut
yakalayıp üstüne binmeyi hayal ediyor küçük ayı. Öyle sevimli
ve yaramaz ki o!
Küçük Ayının Uzun Yolculuğu
Yalvaç Ural
Yapı Kredi Yayınları
2+
