Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
İlkbahar Prensi
Karganın biri tepemizde uçuyordu davudi (!) sesiyle gaklayarak.
Durup bir süre onu seyrettik. Seyretmesi çok zevkliydi kömür karası kanatlarıyla mavileri aşmasını. Uzandık sırtüstü çimenlere. Toprağın nemi ceketimi geçince, kafamı oğluma çevirdim. Azıcık üşüyüverse ne olur ki? Hem, çok mutlu görünüyor olduğu yerde. İlişmedim. Gözlerimi kapattım. Birkaç saniye sonra bağırmaya başladı: "Anne anneee! Bak, bak, gördün müüüü? Karganın gagasında ışıldayan birşeyler var. "
Merakla açtım gözlerimi, yüksek sesten sarsılmış zavallı kulaklarımı teskin ettim ellerimle. Ah benim zavallı kulaklarım, bundan on dakika önce kozalak savaşında yaralanan zavallı alnım. Ne kadar da mızmızsınız, aman pek de narinsiniz. Hani çocuk tarafımız bizim? Aradım, taradım, bulamadım derken bir karganın gagasında buldum çocukluğumu şimdi. Çocuk benin bir anısına gidiverdi aklım. Çocukluk mevkimizde ağaçlar arası dolaşırken bulduğumuz, karanlık, derin ve ışıltılı ağaç kovuğuna uzatıp elimi, bir masal çıkardım içinden. Rengarenk taşlarla doluydu avuçlarım. Oğluma çevirip kafamı, kargaların parlak eşyaları neden seviyor olabileceğini konuştuk. Eve döndüğümüzde araştırmak için sözleşip, etrafa saçtığımız ihtimalleri cebimize doluşturduk.
Eve gelince gündemimiz bambaşkaydı, unutuvermiştik kömür karası kargayı. Uzun zaman sonra, Melike Günyüz'ün Küçük Tüy'üyle tanıştığımızda ceplerimizde bekleşmekten yorulmuş ihtimaller ışıklar yakarak kıpraştılar oldukları yerde.
Biraz zaman aldı Kargalar Diyarı'nın atmosferine nüfuz etmemiz. Doğrusu ya, ilk seferinde yazara eşlik edemedi usumuz. Birdi, ikiydi derken, Masal Prensi olmayı düşleyen Küçük Tüy'ün masalı içeri aldı okuru.
Kargalar Diyarı'nı ziyarete gelen Hayal Satıcıları bir prense dönüştürebilir miydi Küçük Tüy'ü?
Kendileri rengarenk, getirdikleri de rengarenk hayal satıcıları, getirdiklerini dağıtmaya başladılar. Bilge Baykuş'la yazar, olan biteni izlerken kargalar sıraya giriyordu eşyaları paylaşmak için.
Çin İmparatoru'nun inci kolyesi, Hint Mihracesi'nin yakut yüzüğü, Rus prenseslerinin oynadığı renkli kristal toplar derken, Küçük Tüy kahverengi kuşun elindeki İran Şahı'nın sihirli parfüm şişesini istedi.
Hayal Satıcıları'nın ardından, heyecanla açtı şişesinin kapağını Küçük Tüy. Ancak şişe bomboştu. Ne kokusu vardı, ne tozu ne de sihri.
Bilge Baykuş'un yazarı işaret ederek, bilgece çizdiği yolla küçük kahramanımız bir şişenin içinden çıkardı hayallerini.
Nasıl yaptı, hiç sormayın. Ama yaptı işte. Hayalleriyle doldurduğu şişesi ne dilerse ondan koktu.
ilkbahar doldurdu, ilkbahar serpti çimenlere, çayırlara.
İlkbahar Prensi, Küçük Tüy'ün sihirli şişesi Şubat ayında baharı getirdi evimize.
Değil mi ki, sihirli?
Küçük okurlar ne dilerse onu kokladı havadan. Kimi kar diledi, kimi bahar...
kimi güneş, kimi mis kokulu papatyalar.
Kalbimizi çiçek çiçek, masal masal inançla ve umutla dolduran bu modern masal için tek dileğimiz...
Daha uzun olmasıydı belki de.
Öyle hızlı düştük ki Kargalar Diyarı'nın içine...doya doya seyredemedik çevremizi.
Melike Günyüz'ün usta kaleminin, Vaghar Aghaei'nin sihirli şişeden boyanmış resimlemesiyle buluştuğu eseri pek sevdik.
İlkbahar Prensi
Yazan, Melike Günyüz
Resimleyen, Vaghar Aghaei
Erdem Çocuk
4+ ve büyümeye dirençlilere.
Bir İnşallah Masalı
Dillere pelesenk birkaç yetişkin temrini vardır, bilirsiniz onları muhakkak. Biri "inşallah", bir diğeri "bakarız"... Bu ikili bir arada kullanıldığında on kaplan gücünde bir "savuşturma"aracına dönüşüverir.
Yapmak isteyip de eyleme geçmeye güç bulamadığımızda deriz, "inşallah!".
Tüm işlerimizin "Allah'a kaldığını" unutup, irade ve sorumluluğumuzu çöpe attığımızda deriz "inşallah".
"İnşallah"ı kalbimize koyup, başımızın üzerinde taşımadan söylediğimizde aktardığımız duygu, kelamın hakkına ne büyük ihanettir halbuki.
Yetişkin arkadaşlarımızın bazılarının inşallah ve maşallah alerjili olmalarını çok görmemeli.
Ne yazık ki çocuklarımızla münasebetimize aktardığımız o olumsuz duygu ile çocuklarımızda da gelişiyor inşallah alerjisi.
Öyleyse bağışıklık sistemini onarmalı, değil mi?
Kehf Suresi, 23 ve 24.ayet-i kerimeler karşılıyor Bir İnşallah Masalı'nın girişinde okuru.
"Hiçbir şeyle ilgili "Yarın şunu yapacağım" deme. Ancak "İnşallah yapacağım" de. Unuttuğunda Rabbini hatırla ve "Umarım Rabbim beni bundan daha doğru olana ulaştırır." diye söyle"
Beyazbulut sevdalılarının yakından tanıdığı tecrübeli eğitimci, yazar ve ressam Sümeyra Turanalp'in, maceranın ve eğlencenin dozunu hiç düşürmeden küçük büyük tüm okuru kalbinden yakalayan eseri Bir İnşallah Masalı'ndan bahsediyorum.
Didaktik ve dini içerikle, fantastik tekinsiz öğelerin harman olduğu, yüksek ve kesintisiz aksiyonla küçük okuru neredeyse son satıra kadar kendine bağlayan eser bu yönüyle de bambaşka bir yer kazandı kalbimizde. Yavuz Girgin'in metne eşliğini ise yine çok sevdik.
Daha az bilgi verse de hikayenin akışını bozmasa, ah didaktik olacağım, öğüt vereceğim diye şunu da yazmasa, keşke çocuk maskesinin altındaki yetişkini ortaya çıkarıp güzelim oyunu bozmasa dediğimiz onca kitabın arasında bu kadar iyi kotarılmışıyla karşılaşmak mutluluk verici.
Her ne kadar, inşallah sözcüğünü bir savuşturma aracı olarak gören karakterimiz Zeynep'in sorun önermesiyle "Küçük okurların aklına karpuz düşmese bari" endişesiyle başlasak da, Flüton gezegeninden gelen ziyaretçilerle unutuverdik itirazımızı.
Kahramanımız Zeynep çekirdek ailesinin küçük prensesi. Çılgın bir babaya ve ciddi(!?) bir anneye sahip. Hayalini kurduğu okul kampı için izin koparmaya çalışırken öğreniyoruz ki o bir uyurgezer.
Karadenizli kamp otobüsü şoförü ise babasından da çılgın Zeynep'in.
Engebeli ve maceralı "yan yol", çamura düşen telefon, ışıklı dev mantarlar, kampın süper masalcısı Kağan'ın gerçekleşiveren masalları, babadan geçen aşkla yazılan kamp günlüğü ve "sözlerin bekçisi"nin küçük şakasıyla hitama eren eser, dostluk, aile ve inanca dair tatlı mı tatlı mesajlarla dolu.
En çok sevdiklerimizden biri olan masalcı karakterin anlatının gücüne vurgusuna ise bayıldık.
Henüz sona erişmeden araya giren azıcık uzunca, kaygılı mesaj arası küçük okuru (7,5 ) sıksa da hızlı ve eğlenceli bir sonla kapattık kapağını.
Okunan yaş aralığına bağlı olarak bu küçük araların da okuru maceradan koparmayacağını hissediyorum.
Ben bu satırları yazarken yeni kitabı çoktan çıkmış olan yazarın, velud kalemini yakından takipteyiz.
Bir İnşallah Masalı'nın girmediği kitaplık kalmasın, vesselam.
Bir İnşallah Masalı
Yazan, Sümeyra Turanalp
Resimleyen, Yavuz Girgin
127 sh.
Cezve Çocuk
8+ ve büyümeye dirençlilere!
Bataklığın Çağrısı ve Nohutçuk
Su semenderlerini bilir misiniz?
Hikayemizin de kahramanı olan kaplan semenderlerinin (Axolotl- iki yaşamlılar), onları türdeşlerinden ayıran sıradışı bir özelliği var. Metamorfoz geçiremediklerinden suda yaşayan ve solungaçları olan bu soluk benizli, olağanüstü yaratıklar kendilerini bütünüyle yenileyebildiklerinden Genetik Bilimi'nin yakın markajındalar.
Bütünüyle dediysem, sahiden bütünüyle... Zira kaplan semenderleri beyinlerini dahi onarabiliyorlar. Muazzam, değil mi?
Geçtiğimiz ay elime geçip, hikayesine bayıldığım "La Illamada de la ciénaga" (The Call of the Swamp - Bataklığın Çağrısı) kitabı bahsettiğim.
Bir Kaplan Semenderi'nden mülhem ana karakter Boris'in hayatı, artık çocuk sahibi olamayacakları gerçeğini iyiden iyiye kabullenip keder içindeyken, onu bataklığın kenarında bulup evlat edinen ailesiyle birlikte bütünüyle değişiyor.
Mutlu ancak çok mutlu olmayan yaşamı boyunca, ailesi ve çevresine uyum sağlamaya çalışan bu bambaşka çocuk, günün birinde çok tanıdık bir kokuyla, bataklığın kokusuyla karşılaştığında, geçmişinin çağrısına karşı koyamıyor.
Bataklıkta yaşasaydı hayatının nasıl olabileceğini düşünüyor. Bu güne kadar kendisine ait bir hayat yaşamadığını... Belki ona benzeyen, tıpkı onun gibi olan insanların içindeyken "ait hissedebileceğini" ve nihayet gerçek bir aileye kavuşabileceğini de... Bataklığa döndüğünde oradaki varlığının yadırganmayacağına inanıyor.
Ancak beklediği gibi olmuyor yeni vatanındaki yeri. Ne oraya ait hissediyor artık, ne buraya.
Vatansız, yuvasız, ailesiz doğduğuna inanmaya başlıyor ve bataklığın dibine dalıp yürüyor da yürüyor. Ta ki, yerin üstündeki insan ailesinin "koşulsuz sevgi ve kabul" anlatan şişelerdeki mesajlarını okuyana dek.
Bataklığın çağrısının, gerçek ailenin ne demek olduğunu ona hatırlatan, burun sızlatan bu mesaja yenik düştüğü andayız sevgili okur.
İtalyan çocuk ve gençlik edebiyatı yazarı Davide Cali'nin Bataklığın Çağrısı kitabının, İspanyolca basılmış elimdeki nüshasını online çeviri hizmetleri marifetiyle okuyup anlamaya çalışırken harikulade resimlemesi karşısında mest oldum.
Üstelik tam da mitlerle ilgili okumalar yaptığım sırada karşıma çıkan kitabın kahramanı semenderin, karada yaşama güçlüğü göz önünde bulundurulduğunda, ölümsüz (!) yaşama, aileyi tercih etmesi bambaşka alt hikayeler fısıldadı kulağıma. Bu kısıma şimdilik; "su kültü", "su iyesi" "ab-ı hayat" kelimelerini bırakarak bahsini Mayıs'a bırakıyorum ;)
Bununla beraber "Neden Türkçe değil? "sitemimi, yazarın Türkçe basılmış olup bu güne kadar elime alma fırsatı bulamadığım Nohutçuk kitabına sarılarak bertaraf ettim.
"Birinin küçük olması, büyük bir sanatçı olmasını engellemez! "diyor Cali Nohutçuk'ta.
Minicik, miniminnacık Nohutçuk.
Giysiler için minik, yatağı için minik, sırada oturmak, spor yapmak, flüt çalmak için minik..
Hatta tabağı için bile minik.
Evrenin büyüklüğünü düşünmek için ise kocaman o.
Nohutçuk kendisi için doğru işi bulduğunda da kocaman. O bir sanatçıyken kocaman.
Posta pullarını boyayan miniminnacık sanatçı Nohutçuk, yeryüzündeki her canlının yaptığı işin sanatçısı olması fikrini fısıldıyor küçük kulaklara.
Ne kadar küçük olursanız olun...ve yaptığınız iş ne kadar önemsiz görünürse görünsün, onu iyi yaptığınızda kocamansınız.
Şu "kocaman" vurgusuyla metne kaynak yapma suçumu, hikayenin uyandırdığı güçlü duyguları bahane ederek bastırıyorum. Oldu mu ki?
*Çocuk Edebiyatı Atölye buluşmalarımızdan birinde yurtdışı setahatleri sırasında keşfettiği iyi resimli kitapları da yanında getirip harikulade güzel Axolotl ile tanışmama vesile olan Şule'ye (@adiyuf) teşekkürle.
Nohutçuk
Yazan, Davide Cali
Resimleyen, Sébastien Mourrain
Mikado Çocuk
3+ ve büyümeye dirençlilere!
Okul Öncesi için Bay Sinirli
"Bundan yıllar yıllar önce,
dünyanın uzak bir ülkesinde,
kim bilir, belki de iki sokak ötemizde,
Bay Sinirli ile Kedicik yaşarmış,
tek katlı, bahçeli, eski bir evde"
Belki de, iki sokak öteye de gerek yok tanışmak için kendisiyle. Bir küçük ayna, bir de tarak lazım bana. Belki azıcık da göbek...ama azıcık.
Bay Sinirli olmak için azıcık emek gerek.
Bay Sinirli serisini okumaya başladığımda sahiciliğini sevmiştim ilkin. Sonra pedagoji konusunda kafasını fazla yorup aklını daha da fazla karıştıran, yetmezmiş gibi bir de eğitim alıp modern pedagojik kuramlarla eskileri içler dışlar çarpımı yapan bendeniz hikayelerden birindeki "ödül ceza" yöntemi uygulamasına takılmıştım. Eee, ne oldu şimdi sahicilik? Hani onu sevmiştin sen ilkin?
Efendim çocuk kitapları elbet pedagojik rehberler değiller. Çocuk diline uygun biçimde, çocuk dünyasından yazılırken büyüklere de göz kırparlar. Sahici tarafları olmazsa çocuklar özdeşim kuramazlar. Özdeşim kuramadığı kahramana sarılamazlar. Bir takım kuralların ve büyüklerin "hedehödelerinin" yaşanan gerçekle zerre-i miskal ilişkisi bulunmayan biçimde: "Begümcüğüm, o elindekileri etrafa atmayı sürdürürsen sanırım az sonra yürüyecek yer kalmayacak ne dersin? " gibi uzun cümlelerle-genelde çocukların tamamını dinlemediği uzunlukta- zuhur ettiği hikayeleri nasihat kitabı olarak rafa bırakıverirler. Çok iyi kaleme alınanları müstesna, üç aşağı beş yukarı çocuklar tarafından görecekleri muamele bu.
Çocuk kahraman ağzının kenarıyla gülüp yere saçtıklarının üzerinden zıplayacak. Hatta yere saçtığı mısır gevreklerinin üzerine süt döküp yüzme hayaliyle kulaç atabilecek. Sonrası ise "Yemişim pedagojiyi ulen! "derken kafasından dumanlar tüterek bağıran bir ebeveyn. Belki de kolundan tutup odasına götüren, kolundan fazla sıkı tutarak zorbalık ettiğini farketmeyen.
Bir Amerikan filmi izlemiştim. Çoğu insanın yoklukta izleyeceği türden, çok daha büyük kısmının ise ilk üç dakikadan sonra kapatacağı türden. Klişeler garantili şeyler. Kullanırsak bu maya tutar demişler, tutmamış. Ama ilerledikçe malzemeler çıkmaya başladı. Çocuğun biri evi yerle bir ediyor, ebeveyn başını iki elinin arasına almış, avurdları çökmüş, Çığlık tablosundaki popüler pozu veriyor. Sonra birden, ne olduysa oldu. Çocuğun sesini bastıran sesiyle kahkahalar atarak ondan rol çalmaya başladı. Eline ne geçirse sağa sola fırlatıyor, neşeyle karnını hoplatırken, kendinden geçmiş halde evin altını üstüne getiriyordu. Çocuk birden dehşetle kenara çekildi. Baba çılgınlar gibi kendisini oradan oraya atıyor, vazodaki çiçeğin tozlarıyla havada süzülen yastık tüyleri birbirine karışıyordu. Neden sonra durduğunda çocuk şaşkınlığını yenip bir iki adım attı ona doğru. "Baba ne yaptın?! Offf... Burayı toplamak sabaha kadar sürecek". Mutfağa gitti ve elinde bir süpürge ve çöp poşetiyle döndü.
Roller değişti mi? Değişti. Ama yöntem farkıyla. Bay Sinirli ödül veriyorsa, en iyi bildiğimiz ve en çok yaptığımız o olduğundan. Ödül ve Ceza karşıtı söylemlerin popülerleşmesiyle beraber, benim de paylaştığım dış motivasyonlu değil iç motivasyonlu bireyler yetiştirme arzusu pratikte hala nasıl uygulayacağımızı yeterince bilemediğimiz bir yöntem ne yazık ki. (Peki peki, senin dışındakilerin bilemediği)
Başlarken ne demiştik? Çocuk kitapları pedagojik rehberler değildir. Çocukların da umurunda değil nitekim, öylesi olmaya çalışanlar.
Nurgül Ateş'in yazdığı, Beyza Tükel'in resimlediği Bay Sinirli, evimizin babası, dedesi, amcası, abisi. Hatta şu sevimliliği düşünülürse aynı biz, hepimiz. Anne, baba, nene, dede, öğretmen olarak tüm yetişkinler.
Bay Sinirli/ Şikayet Ağacı, herşeyin arzuladığı gibi olmasını isterken, kurda kuşa, börtü böceğe tahammülsüz davranan adamla başlıyor.
Öfkesinin, beklentilerinin sonu yok sanki Bay Sinirli'nin. Mutlu olmayı beceremeyen büyüklerden işte, yakından tanıyorsunuz onu.
Kimsecikler geçemediğinden olsa gerek karşısına, bir ağacın dallarına asıyorlar şikayetlerini.
"Bay sinirli tattıkça şikayet ağacının meyvelerini,
yüzü düşüyor, üzülüyor; sahi o kadar kötü biri mi? "
"Şikayet ağacının meyveleri" ifadesini soyut bularak, idraklerinin düzeyinden şüphe duymayın küçük okurun.
Biliyor o meyvelerin neler barındırığını:
"Ötüşümüze neden bu kadar kızıyor?
Bizim de miyavlamamızı mı bekliyor? "
....
"Bay Sinirli sen hiç çocuk olmadın mı?
Hiç komşunun bahçesine topunu kaçırmadın mı? "
Bay Sinirli okul öncesi, ilk okuma dönemi ve sonrası için olmak üzere 10 kitaplık; küçük okurla beraber yürüyen, büyüyen, eşlikçi bir seri.
Yukarıdaki satırlar ise bilhassa okul öncesi için kaleme alındı.
Serinin diğer kitaplarının bahsini başka bir yazıya bırakıp, eğlenceli ve "öğretici" bu ritmik ikiliyi küçük ve büyük tüm okurlara öneriyorum.
Bay Sinirli 2 Kitap
Bay Sinirli- Şikayet Ağacı
Bay Sinirli-Az Biraz Yaramaz
Yazan, Nurgül Ateş
Resimleyen, Beyza Tükel
Çizmeli Kedi Yayınları
3+ ve büyümeye dirençlilere.
