Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Sıradan Bir Okul Günü
Tam yirmibeş kere sıradan bir okul gününde, en az o kadar sıradan bir okul çocuğunun sıradışı hikayesi "Sıradan Okul Günü".
Yirmibeş ya! Sıradışı sözcüğünü okuyana dek tam tamına yirmibeş kere sıradan dedi okur, dudağını sarkıtıp oflayarak.
İngiliz çocuk kitapları yazarı, şair ve illüstratör Colin McNaughton'un yazdığı ve Satoshi Kitamuna'nın esprili bir incelikle resimlediği kitap, sadece bir kişinin, anlamaya ve değer vermeye hazır tek bir kişinin nasıl da fark yaratabileceğinin ve duvarları ortadan kaldırabileceğinin büyülü hikayesi.
Okulu bir hapishaneden farksız yapan duvarların onu çevreleyenler değil, zihnimizde ördüklerimiz olduğunu hatırlıyor ve derin bir ah bırakıyoruz dua olup uçan.
Özgür Bolat'ın Hürriyet'teki köşesinde sorduğu muazzam bir soru vardı.
"İnsanların dört duvar içinde tutulduğu,
belirli saatlerde avluya çıkma izni olan,
müdür tarafından yönetilen,
insanların belirli ölçütlere göre sınıflandırıldığı,
her gün yoklama yapılan,
koridorlarında yetkililerin nöbet tuttuğu,
ziyaretçilerin girişte imza attığı,
katı kuralları olan,
kural ihlallerinin disiplin suçu ile cezalandırıldığı,
müfettişler tarafında sıkı denetimlere tabi olan,
sorgulama hakkının kısıtlı olduğu,
çıkışta insanlarda sevinç duygusu uyandıran,
kurum hangisidir?
A) hapishane
B) okul"
Sizce en az yirmibeş kere sıradan bir okul gününü, hücredeki bir gün olmaktan kurtaracak o sıradışı an ne olabilir?
Daha fazla bekletmeye gönlüm razı değil.
Sıradışı Bay Ge ile tanışın. Sıradan çocukların (!?), sıradan okul gününde, sıradışı bir öğretmenle.
Duvarları yok eden, zihnin önündeki engelleri kaldıran, dikkat, şevkat ve saygıyla eğilip yeni dünyaları keşfederken, onların da kendi dünyalarını keşfetmelerine imkan tanıyan olağanüstü öğretmen Bay Ge ile.
Belki tüm bu söylediklerimi duysa kahramanımız Bay Ge, abarttığımı düşünürdü.
Ama bilmeli ki onun gibi destansı süper kahramanlara gerçek hayatta çok daha az rastlanıyor.
Bay Ge'nin kalemler ve kağıtlarla müziği buluşturduğu, duvarları yok edip gökyüzünü sayfalara buyur ettiği hikayesi bir miktar da "sessiz kitap" içeriyor.
Sıradışı Bay Ge'nin sınıfa adımını attığı ana kadar gri tonlarda bir resimlemeyle hikayeyi destekleyen çizer, Bay Ge ile beraber müzikle ve renkle buluşturuyor okuru.
Kafadan kontak Bay Ge'nin sıradışı rüyalar gören öğrencileri sıradan bir okul gününün nasıl bambaşka bir güne dönüşeceğini biliyor.
Ve aramızda dolaşıp süper kahraman pelerinlerini giysilerinin altına saklayan bazı öğretmenler de bir çocuğu tanımaya çalışmanın, bir gezegen keşfetmek demek olduğunu...
İyi ki varlar! <3
Sıradan Bir Okul Günü
Sıradan Bir Okul Günü
Yazan, Colin McNaughton
Resimleyen, Satoshi Kitamura
Nesin Yayınevi
Çocuk Cenneti Kitaplığı
6+ ve büyümeye dirençlilere!
Gergedanlar Krep Yemez
Beş çocuklu ailenin etek çekiştiren ve nefes almadan konuşan sondan ikincisi olarak, uydururken inandığım masallarım vardı.
Buluttan bir tek boynuzlu at üzerinde, gittiğim her yerde ardımdan gelip beni takip eden sivri kulaklı bir cücem mesela.
Gergedanlar krep yemez tabii, cüceler de bulutların terkisine atlayıp çocukları takip etmez. (!?)
Ayrıca Zackarina'nın* altın sarısı Kumkurdu da büyük olasılıkla bir hayal.
Ama belki de değildir, kim bilir?
Gerçek de olsa hayal de, "Öyle mi? Ne hoş!" diyecekti nasılsa babası.
Begüm de biraz benziyor Zackarina'ya.
Belki biraz da bana, belki de sana.
Begüm'ün çok hızlı yaşayan, sağdan sola, yukarıdan aşağıya koştururken gerçekte çevrelerinde neler olup bittiğini fark edemeyecek kadar yoğun ebeveynleri var. O kadar hızlı ve odaklanmışlar ki bu robotik hal içinde koskocaman mor bir gergedanın masanın üzerindeki krepleri yediğini fark edemiyorlar.
Begüm söylediğinde ise, söylediği diğer şeyler gibi geçiştirilmesi kolay ve önemsiz çocukça sözlerden öte olamıyor. Oysa ki mor onun rengi. Bilir misiniz, en yüksek frekanslı renktir o. Beni görün, der. Belki de, görün diyen gergedan değil Begüm'dür.
Müthiş eğlenceli, ritmik ve fantastik bir hikaye "Gergedanlar Krep Yemez" . Sara Ogilvie'nin resimlemesi ise farklı tekniklerin bir arada kullanıldığı, okurun üzerinde rengarenk bir nostalji rüzgarı estiren cinsten.
Hele o gergedanın minik şapkası, büyük beden Burda dergisi mankeni gibi kendileri.
Begüm'ün mor gergedanı sahiden var mı, evinde onunla beraber krebine ortak olup, onunla oynuyor ve dertleşiyor mu?
Yoksa az ilerideki hayvanat bahçesinde kayıp bir gergedan olabilir mi?
Mor gergedan ya da pembe kutup ayısı, veya buluta binmiş bir cüce... Gerçek olsalardı bile, biz büyükler onları fark eder miydik?
Köpekler Bale Yapmaz ve Sör Yeşil Benek'in yazarı Sara Kemp'in çok sevdiğimiz kitabı Gergedanlar Krep Yemez, baştan sona temposundan hiçbir şey kaybetmiyor. Ve yazarın hayatı hakkında okumak da inanın bana kitapları kadar ilgi çekici ;)
Gergedanlar Krep Yemez
Yazan, Anna Kemp
Resimleyen, Sara Ogilvie
Çeviren, Gülbin Baltacıoğlu
Pearson
3+ ve büyümeye dirençlilere!
Küçük Sahabiler
Peygamberimizin çocuk arkadaşlarıyla hatıralarını anlatan birbirinden tatlı dört hikaye var elimde.
Özkan Öze'nin yazdığı, Ceyhun Şen'in resimlediği seri, sade, anlaşılır ve hoş üslubuyla çocuk kalbinde rasulullahla bağ kurmak üzere müstesna bir yere sahip.
Değerler eğitimi üst başlığı altında, didaktik öğelerin eşlik ettiği , tasarım karmaşasıyla yoran çocuk kitaplarının arasında kalmış okura nefes aldıracak cinsten üstelik.
Çocuklarımızla büyürken, yetişkin bizlere de rasulullahtan misaller veren yazar, yoldaşlarımızı nasıl da birer yük haline getirip sarmalayarak hayatın dışında tutma gayretinde olduğumuzu hatırlatıyor. O'nun meramı başka belki de, ancak büyümeye dirençli okurun aldığı mesajlar da var.
Serinin ilk hikayesi, "Enes'in Bir Sırrı".
Çocukları gündelik telaşın ortasında sağa sola çekiştirip, onlarla hiçbir şey paylaşmadığımız yetişkin dünyamıza rasulullahın sırrını paylaştığı küçük Enes'in hikayesi doğuyor. Küçücük bir çocuksa sahiden de anlamaz mı? Paylaşılamaz mı onunla hiçbir sıkıntı, tasa... Yok mudur anlayacağı biçimde anlatmanın yolu, neye öfkelendiğimizi mesela?
Küçük Enes, kısacık hikayesiyle aslında çok şeyden haber veriyor. Ama en çok da Allah rasulünün sırrını emanet edecek kadar güvenip saygı duyduğu çocukları anlatıyor bize.
Serinin ikinci hikayesi olan "Güzel Bir Koku", fiziksel olarak tasvir edilmemiş bir peygamberin kokusunu somutlaştırıp, kalbine bir gülle taşıyor okurun.
Üçüncü hikaye olan "Zeyd'in Uyku Duası"ise yatmadan öncesi için en çok arzulanan kitap oluveriyor. Çünkü küçük Zeyd aynı bizim küçük okur gibi uykuya geçmekte güçlük çekiyor.
Ama O, duasına bir de peygamberi görmeyi ekleyerek kapatıyor gözlerini.
"Umeyr'in Yavru Kuşu" ise, minik kuşunu cennete uğurlayan çocuğun, şevkat dolu bir elle, hem de peygamberinin eliyle teselli olduğu, kalbinin sürura erdiği tatlı bir hikaye.
Hikayelerin tamamı çok şey anlatmaya çalışıp yormadan, sade ve sıcacık bir üslupla hemen her yaş çocuğa kadar ulaşıp onlara sarılıyor.
Ne mutlu bize ki artık "Küçük Sahabiler"imiz var.
Küçük Sahabiler / 4 Kitap
Yazan, Özkan Öze
Resimleyen, Ceyhun Şen
Uğurböceği Yayınları
Her yaşa!
Ya da en güzeli 3+
Ayıcık ile Hayvanlar
İsmini kulağındaki "Yıkanabilir" etiketinden alan bir ayıcık, Yıkanabilir. Ne yaptığına, neden var olduğuna, nereden gelip nereye gittiğine dair bir düşüncesi yok onun. Ta ki vızır vızır sineğin biri, gelip kara burnuna konana dek.
Sineğe göre, herkes dünyada bir işe yaramak için vardır. Mesela o, etrafta uçup önüne geleni yalamak için var. (Öğğğk!) Halbuki Yıkanabilir, etrafta uçup herkesi yalayabilir mi? Hayır!
Öyleyse başının etrafında dönüp vızıldamalı sinek, çünkü bu iş de onun demek: "Aptal- taltal-akılsız-sızsız..."
Anlamının peşinde bir o yana bir bu yana gidip sual eden ayıcık; ne kurnaz fare gibi bir aileyi besleyebilir, ne çalışkan arılar gibi bal yapabilir.
Ne küstah ve umursamaz ispinoz gibi, ne bir kuğu gibi güzel.
Ne sayılabilir ayıcık, ne de sayabilir Guguk kuşu gibi sırayla her şeyi.
Ne emir verebilir maymunlar gibi, ne de söz dinleyebilir uslu uslu. Kulüp, komite, parti; tam da maymunların işi. (!)
Fillere göre varoluşun anlamı, varoluş hakkında düşünmekse; belli ki filozof olmak da değil ayıcığa göre.
İçinde sadece talaş ve köpük gibi birşey de olsa, üzülebiliyordu yaşlı ayıcık.
Hem yutulmak olmamalıydı, bir sinsi yılan tarafından varlık sebebi.
Bir kelebek gibi ışıldayarak var olamaz mıydı? Kanatlanıp uçamaz mıydı, geliştiremez miydi kendisini?
Ne işe yarardı ki bir yamalı oyuncak ayıcık?
İşte tam o anda karşısına çıkan küçük kız biliyordu bu sorunun cevabını.
Ve küstah sineğin artık daha iyi bir cevabı vardı.
Ende hayranlarının, benim gibi heyecanla ve merakla okuyacaklarını tahmin ettiğim "Ayıcık ile Hayvanlar" , küçüklerin yazarla tanışması için harika bir fırsat daha sunuyor.
Acımasız dünyada anlamını arayan bir ayıcığın ardında felsefi bir yolculuğa düşüp, koşulsuz sevgiyle sarılıp sarmalanıyor küçük okur.
Ayıcık ve Hayvanlar
Yazan, Michael Ende
Resimleyen, Cornelia Haas
Çeviren, Ayça Sabuncuoğlu
Kırmızı Kedi Yayınevi
5+
Dede Korkut Hikayeleri
Uzun süredir Dede Korkut Hikayeleri arayışındaydık. Elimize alıp biraz inceledikten sonra bir yaş daha ertelemeye karar verdiğimiz kitapların ardından Ayşe Sevim'in yazdığı, Ayşe Ural'ın resimlediği "Dede Korkut Hikâyeleri"yle tanışmak hazine değerinde oldu.
A.Ali Ural'ın editörlüğünde, Ayşe Sevim'in kaleminden son derece eğlenceli ve keyifli bir uyarlama ortaya çıkmış.
Yazarın nüktedan ve incelikli dokunuşları öyle ayrıcalıklı bir yere konumlandırıyor ki eseri, küçük okurun neşeli kahkahalarına anne ve babasının kıkırdamaları katık olurken şükran duygusuna eşlik eden garip bir iç huzuruyla çevirdik sayfalarını.
Boğaçhan, Salur Kazan, Tepegöz, Bamsı Beyrek ve Deli Dumrul olmak üzere beş hikayeden oluşan kitap, Dede Korkut hakkında hoş ve nitelikli bir biyografiyle başlıyor.
Öyle ki "Dede Korkut da kim anne? Korkutan biri mi? Ne komik isim böyle " demeye duran küçük okura biyografiyi okuyarak cevap verdiğimde okuduğumu değil anlattığımı sandı.
Neden sonra okuduğumun yazara ait metnin parçası olduğunu anladığında:
"Anne ben bu yazarı çok sevdim, sanki sorduğum soruları duyuyor ve benimle konuşuyor" dedi.
"Boğaçhan"ı okurken, Bayındır Han'ın "havalı"bir bey olarak tanımlanmasından pek hoşlanan okur, havalara uçan boğanın "Hey, ben uçmayı öğrendim" deyişiyle kahkahaları koyverdi.
"Bir daha babamı kaçırmaya kalkmayın! Yoksa hepinizi gökyüzüne fırlatırım, kendinizi kuş zannedersiniz!"
...
Salur Kazan'ı yine Salur Kazan'ın diliyle usulca okura şerh eden yazar, obaya geri dönüşümlü çöp kovalarının içinden saldı casuslarını.
Kötülerin kötüsü Şöklü Melik'in ettiği kötülüğün obadaki çadırları kesmek, atların kuyruklarına teneke bağlamak, kazan kazan sütü mideye indirmek, erkeklere çelme takmak olmasıyla kötülük için kılıç gerekmediğini hatırladı okur gülümseyerek.
Hikayelerinin her biri, ilmek ilmek nezaket ve adaletle dokunmuş bu hikayeleri küçük okurla beraber büyümeye dirençli anne ve babası da çok sevdi.
Dede Korkut Hikayeleri
Çocuklar için uyarlayan, Ayşe Sevim
Tasarım ve İllistrasyon, Ayşe Ural
Şule Çocuk
6+ ve büyümeye dirençlilere!
Kızıl Ağaç
Kitaplar hakkında uzun uzun yazmayı seviyorum, onlar hakkında konuşmayı, başka dünyalardaki yansımalarını gözlemlemeyi ise daha çok seviyorum.
Ama bir süredir yoğun iş temposuna eklenen günlük sorumluluklar ve derslerin içinde öylesine ayrı kaldım ki o uzun değerlendirmeleri yaptığım blog yazılarından... Öylesine devasa bir "bekleyen kitaplar" yığını oluştu ki masanın üzerinde...
Bir daha düşünmek zorunda hissettim.
Ve tüm bunlar beni şu anda bulunduğum noktaya getirdi.
"Kısa değerlendirme yazıları" dönemini resmen açmış bulunmaktayım. Hayırlı, uğurlu olsun :)
Yazamamaktansa, kısa yazmak evladır. Öyle değil mi? En azından sözcükler yiten zamanla uzlayaşana kadar. ;)
Ve uzun bir girişten sonra, kısa değerlendirmelerin ilkini kısacık bahsetmekte zorlanacağım "Kızıl Ağaç" hakkında yazacağım.
Shaun Tan'ın Kızıl Ağac'ı olağanüstü resimlemesi, hüzünlü ve felsefi şiirsel metniyle her yaştan okur için eşi bulunmaz bir şaheser.
Kuru yaprakların sırtında dolaşan karanlık ve kasvet, dökülüp birikerek dolduruyor küçük kızın odasını. Gittikçe büyüyor ve şehrin sokaklarında hüzünlü dev bir balık gibi takip ediyor gölgesiyle onu.
Her şeyin anlamsızlaştığı, her an daha kötüye giden devasa bir makineye dönüşürken dünya; bir salyangozun sırtında zamana çentik atarak bekliyor kız.
Bekliyor, bekliyor ve bekliyor.
O beklerken tüm güzellikler geçip gidiyor yanıbaşından, biri bile uğrayıp selam vermeden.
Kimsin sen küçük kız, neredesin, ne yapıyorsun?
Küçük kızın karanlık çehresi birdenbire karşısına çıkan canlı ve parlak bir ağaçla aydınlanıveriyor. Kızıl ağacın sıcacık ışığıyla güzellikleri buyur ediyor dünyasına.
Aslında kuru yaprakların biriktiği o odada, sessizce onu beklemekteyken, küçücük bir fideyken fark ediyor nihayet onu küçük kız.
Aslında terk edilmediğini, umudun hep onunla olduğunu fark ediyor.
Büyütüyor onu, birlikte ışıyorlar.
...
Önceki yıl duygusal oğluma okumaktan çekindiğim Kızıl Ağac'ı bu yıl birlikte okuduk. Belki de endişemde haklıydım. Devasa bir hüznün belgesiyle yüzleşmesi için erken olurdu.
Belki de onun duygusal gücünü küçümsedim, kim bilir.
Ama şunu biliyorum ki siz okuyacaksanız, ona okuduğunuzda resimler de başka sözcükler sıkıştırarark hikayenin gövdesini destekleyecek, güçlendirecek.
En güzeli de metinle resimlemeyi nasıl birleştirdiğini, ona ne hissettirdiğini dinlemek olacak.
Kim bilir sizin küçüğün dünyası ne kadar büyük?
Küçükler, çok büyük! 💕
Kızıl Ağaç
Yazan ve Resimleyen, Shaun Tan
Çeviren, Seda Ersavcı
İthaki Yayınları
5+
Engelsiz Masallar
Engeller ve engellilik üzerine çokça düşünüyorum bu günlerde. Aslında birer engel olmayan, kimliğimizi şekillendirip bizi birbirimizden farklı kılan özelliklerimizi birbirimiz için nasıl engele dönüştürdüğümüzü düşünüyorum.
İyi bir konuşmacı olmayan birini konuşmaya zorlayıp, katı eleştirilerle "düzeltmeye" çalışmamızı, içe dönük olanı dışa dönükleştirmeye, dışa dönük olanı ise kıyısından yamacından budayıp nasıl da içine döndürmeye çalıştığımızı...
Özgün dillerimizi nasıl tek ve ortak bir dile çevirmeye çalıştığımızı, nasıl da birbirimize kendi dilimizi dayattığımızı düşünüyorum.
Tüm bunları deneyimledikçe fiziksel engellilik haliyle soyut engellilik halleri içiçe bir sarmalla yer değiştirip gitgide daha anlamsız hale gelen bir simulasyona dönüşüyor.
Fiziksel ve zihinsel engellilikle ilgili tutum geliştirirken de aynı noktada durup düşünüyorum.
Bir tutum geliştirilmeli mi? Mesela bir farklılığımız sebebiyle kendimizi yetersiz hissediyorsak, bunun bize hatırlatılmasından memnun olur muyuz?
Ya da düşünce şeklimizdeki farklılık ve yöntem değişikliğimiz nedeniyle yapmaya talip olduğumuz işte "yapamaz" ön kabulüyle karşılaşmayı ister miyiz?
Peki başardığımız herhangi bir işte yetersizliğimizin sıfat haline gelip başarımızın önüne eklenmesini kabul edebilir miyiz?
Yetersizlik de değil, eksiklik de, engel de, kusur da... bir kadın olarak "kadın pilot" ifadesini duymaya alışabilir miyiz mesela? Kadın sporcu, başörtülü taksici, kadın polis gibi ifadelerin başında sıfat belirtilmeden var olan erkek polis, pilot ve sporcuya evrilmesini beklemez miyiz?
Engeller görmezden gelinmemeli elbette ama asıl engeli onu tanımlayıp kategorize etmeye çalışırken biz koymuyor muyuz sahi?
Soru işaretini çok sevdiğimi biliyorsunuz artık. Çünkü cevaptan çok soruya sahibim ve sahip olduğum cevapların başkalarının da cevabı olmadığını bildiğimden bir kısmını kendime saklamayı yeğliyorum.
Elimde çok samimi bir çalışma var.
Ayşegül Sözen Dağ'ın yazdığı "Engelsiz Masallar" çocuk kalbine işleyen sıcacık masallarla, engelleri kendi ellerimizle koyup kaldırışımızın türlü biçimini anlatıyor okura.
Doğrusu ya tekrarlayan resimler, uzun metne yayılmış hikaye ve grafik düzenlemesi sebebiyle "didaktik çocuk kitapları"nda sıkça karşılaşıp tercih etmediğimiz yayım usullerine rağmen Ayşegül Sözen Dağ'ın masallarını sevdik.
Hiçbir masalı ertesi güne bırakmayı kabul etmeyen küçük okurla bir gecede okunan yetmişyedi sayfadan sonra diyebilirim ki, yazar küçük okurun kalbine giden en kısa yolun haritasını elinde tutuyor.
Deyimler, uzun cümleler, girift benzetmelerle beraber 6 yaş ve üstünün keyifle okuyacağını tahmin ettiğim eser, 10 masaldan oluşuyor.
"Engellileri" görünce ne yapacağını şaşıran, sözleri ve halleri birbirine karışan çocukları onlarla daha çok tanıştıralım. Aile fertleri ve akrabalarda, yoksa mahallede, orada da yoksa bakımevlerideki engellilerle tanıştıralım.
Hayatın içinde tabii biçimde yer almayan "engelliler", masallarla yer edinir mi hayatta bilinmez.
Ama şunu biliyorum ki, "Engelsiz Masallar"da hepimiz için bir masal var ;)
Engelsiz Masallar
Yazan, Ayşegül Sözen Dağ
Resimleyen, Mümine Yeşilmen
Kayalıpark Çocuk
77 sh.
6+
14. Kütüphane Buluşması ve Dantelli Raflar
Çocukların kitaplara dokunmasının yasak olduğu bir kütüphane düşünebiliyor musunuz?
Çocuklar kütüphaneyle nasıl tanışır?
Ne zaman keser ilişiğini bütünüyle?
Fotokopisi alınacak ödev kalmadığında mı mesela?
Masal kahramanlarının tozlu sayfaların altında kalan cılız seslerini duymayı bıraktıklarında mı?
Bugün, Nöbetçi Blog olarak Eylül ikibinonbes yılından beri sürdürdüğümüz kütüphane buluşmalarının ondördüncüsünü gerçekleştirdik.
Sayı sizi yanıltmasın. Yazın çoğunlukla tabiata serdik masal battaniyemizi.
Arayı soğutmamak için kütüphane ziyaretlerini ise hiç bırakmadık.
Yaklaşık iki yıldır bilfiil gayretlerle kütüphanede masallar okuyor, anlatıyor ve canlandırıyorum çocuklar için.
Etkinliklere katılan çocuklar ve aileleriyle oluşan ülfet neticesinde ne zaman bir engelim olsa ya da ne zaman biraz kırgın olsam ve bu işi sürdüremeyeceğim desem, gözlerimin önüne onların neşeli ve iştiyaklı mini minnacık yüzleri geldi.
Onlar bize kolaylık olarak yeter. Bir gülücük, dünyaya bedel!
Lakin, bunca süreye rağmen hemen her etkinlikte fiziki ya da sözlü bir engel ve problemle boğuşmaktan dolayı üzüntülüyüm.
İdealist, sevecen, harika insanların varlığı ve desteğiyle güç alsak da birkaç görevlinin üslupsuzluğu ve zorlaştırıcı tavrı küçükleri ve annelerini üzmeye yetiyor.
Bugün önceden haberli ve izinli olmak üzere defalarca kitap okuduğumuz kütüphanede, tam da cadının düşen kurdelesini ararken bölündü etkinliğimiz.
Dışarıdan henüz yetişip sessizliğe şahit olan katılımcılarla beraber, görevlinin sert ikazı karşısında esef ve kederle kalakaldık.
Orada etkinlik yapmamızın uygunsuz olduğunu söyleyen görevlinin "Ama birbucuk yılı aşkındır hep buradayız, iznimiz var, haberiniz var. Nasıl yani?" diye cevapladığımızda
"Ben de on yıldır buradayım" karşılığını vererek anlaşılmadığımızı hissettirdiğinde konuyu hızla kapatıp etkinliği çocuk parkına taşımayı uygun buldum.
Zira çocukların hatıralarına bu münakaşa üslubunu layık gören görevlinin aksine kütüphanelerin bizim olduğunu biliyor ve çocukların hatıralarını kirletmeyi, bağı koparmayı reddediyorum.
Bunun için gereken mücadeleyi mümkün olan tüm yollarla sürdürmeye de kararlıyım.
Meselenin kütüphanenin yoğun saatlerinde yapılan okuma ya da masal etkinliğinin, "etüt merkezi"ndeki gençleri rahatsız etmesinden ibaret olmadığı bir vakıa.
Ahmet Süheyl Ünver özelinde mesele gürültü şikayetleri, sert uyarılar ve kütüphaneye giriş çıkışlardaki fiziki engellerin kaldırılamamasından ibaretken başka "çocuk kütüphaneleri"nde çocukların kitaplara dokunmasından rahatsız olan "ellemeyin, karıştırmayın, dokunmayın!" görevlileri de mevcut.
Çocukların kitaplara dokunmasının yasak olduğu, onlara ayrılan bölümde birbirlerine kitap okuyup dinleyemedikleri bir çocuk kütüphanesi düşünebiliyor musunuz?
Ne yazık ki artık düşünebiliyorum.
Kütüphanenin tüm raflarında kolalı danteller varken, elindeki cetveliyle düzeni sağlayan titiz bir kütüphaneci tasavvuru canlanıyor zihnimde ve hızla kovalıyorum.
Orada biraz daha kalırsa zihnimi ele geçirebilir ve bir gün tüm bunların normal olduğuna ikna olabilirim diye...
Siz de öyle yapın.
*Kütüphanecilik Haftası hepimize kutlu olsun. (Pek az kaldı, malum)
Not: Üslup problemi bir tarafa, eğer kütüphanenin genç nüfusunun miniklerin gürültüsünden bir rahatsızlığı söz konusuysa ses yalıtımlı yeni alanlara ihtiyaç var demektir. Sadece iki çocuğun heyecanla masala eşlik ettiği bir ortamda ortaya çıkan gürültü bireysel ziyaretçiler tarafından da oluşturulabilecekken çocukların çocuk kütüphanesinden, tabiri caizse "kovulmasının" hiçbir mantıklı izahı yoktur.
*Kütüphanecilik Haftası hepimize kutlu olsun. (Pek az kaldı, malum)
Not: Üslup problemi bir tarafa, eğer kütüphanenin genç nüfusunun miniklerin gürültüsünden bir rahatsızlığı söz konusuysa ses yalıtımlı yeni alanlara ihtiyaç var demektir. Sadece iki çocuğun heyecanla masala eşlik ettiği bir ortamda ortaya çıkan gürültü bireysel ziyaretçiler tarafından da oluşturulabilecekken çocukların çocuk kütüphanesinden, tabiri caizse "kovulmasının" hiçbir mantıklı izahı yoktur.
