Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Memo ve Ay
Memo ve Ay'ı tanıyor musunuz? Belki de namını duydunuz, her defasında listenize alıp, sona bıraktınız. Çok istemenize rağmen bir türlü tanışamayıp, baskısı tükenirse korkusuyla soğuk terler döktünüz.
Eğer tüm bunları yapmadınız ve yine de ilginizi çektiysem, sizin yerinize de yaptığımı varsayın.
Fransız yazar Alice Brière Haquet'in yazdığı, Célia Chauffrey'in muhteşem resimlemesiyle bezediği Memo ve Ay, ritmik, sevgi dolu, sevimli mi sevimli, baş köşelerde ağırlanası bir hikaye.
Annesine en güzel hediyeyi vermekte ısrarlı bir küçük oğlan Memocuk.
En güzel hediye gökteki ay da olsa, kararlı tırmanıp kocaman bir parça almaya. İnsanlardan örülü bir piramidin gittikçe uzayan merdiveninden tırmanıyor Ay'a oğlancık.
Ama o kadar çok kişiye söz vermiş ki birer parça, korkarım ki aydan geriye bir şey kalmayacak. Küçük oğlanı da şaşırtıp herkese yetecek kadar çoğalan kocaman ve görkemli aydan en güzel parçayla dönüyor Memo.
"Değil mi ki, herkesin annesi bir tane
Gökteki ay tam ona göre bir hediye!"
Memocuğun dünyayı dolaştığı ve Ay'a ulaşmak için yardım aradığı sırada karşılaştığımız gezegen panoramasında ülkelere ve kültürlere dair detaylar resmedilirken küçük okurun dikkatini dört minareli ve haç sembollü camii çekti.
Başka dinlere ait ibadethaneleri bütünüyle bilmediğimi hatırlayarak, belki de camii değildir dedim ona. Ya sizce?
Memo ve Ay
Yazan, Alice Briere Haquet
Resimleyen, Celia Chauffrey
Çeviren, Sumru Ağıryürüyen
Mavibulut
3+
Çocuk İnsan Yavrusu Değil, Ayrı Bir Alemdir
Ayarı bozulan insanı fabrika ayarlarına çevirmeye ahdetmiş bir dergi var elimde. İyi biliyorum ki adeta bir mikro evrenle, saf ve bozulmamış özü barındıran çocuğu anlamakla mümkün olacak iyileşmemiz.
Çocuk Şehri'nin sokaklarına inip, ağır adımlarla arşınlayarak sokakları.
Topyekün değil belki de...
Tekrar yavaşlayarak, dinleyerek, dokunarak ve düşünerek olacak.
En baştan doldurarak plakları.
Nöbetçi Blog'da zaman zaman dergilerden bahsettiğim vakidir ancak müstakil bir bahse denk gelmediniz bu güne kadar.
Çünkü, "Çocuk Şehri"yle ve Genel Yayın Yönetmeni sevgili Ayşenur Narboğa'yla henüz tanışabildim.
"Çocuk insan yavrusu değil, ayrı bir alemdir" mottosuyla 3 ayda bir yayınlanan taze derginin ikinci sayısının kapak konuğu "Tabiat".
Özgün içerikleriyle beraber, kimisini yakından tanıdığımız isimlerin yazıları karşılıyor içeride bizi. Kuş sesleri, derenin şırıltısına karışıp akarken Ornitoloji ve Doğa üzerine keyifli bir söyleşi okuyoruz.
Ve derginin satırları arasından, heyecanla başka bir hikayeye kayıyor zihnim. Sebepsiz değil elbet ama, herhangi bir hikaye gibi gelecek belki de size.
Dünyayı güzelleştiren insanların hikayeleri yanı başımızdan akarken, sıradanlıklarına aldanıp hızlı adımlarla kaçırıyoruz seyrini.
Anlatacağım, hala oradaysanız okuyacaksınız ve yazar dakikada on konu açıp onunun da kuyruğunu birbirine mi bağlayacak?, diye sual edip metnin endamına göz atacaksınız. Baktınız ki süper market yazar kasa fişi gibi, uzadıkça uzuyor. Kiminiz , "eeeeh!" nidasıyla terkedeceksiniz.
Hala orada olanlara, size anlatıyorum şimdi.
Yaşlı bir teyze, belki yetmiş, belki de seksen... rahatsız olacakmış gibi sesten.
Eminim, olacak. Seslenecek beriden.
"Aaa ne ayıp susun bakayım, kafamız şişti burada!" diyecek.
Kendi gençliğinden dem vurup yitip giden saygıya matem edecek.
Üç beş genç halbuki. Kim demiş gençse gülmeyecek?
Otobüsün kapıları açılıyor, kapıları kapanıyor. Sesler birbirine karışırken homurtuların arasından şoför bağırıyor: "Susun! Ayıp yahu! Toplu taşıma aracındasınız". Ne demek istiyor? Genç, neşeli ve enerjiksiniz ve bu haliniz çok sinir bozucu. Evrene yaydığınız o pozitif enerji kederimi önemsizleştiriyor, bana rağmen gülmeniz öfkemi perçinliyor.
Yaşlı teyzeye bakıyorum göz ucuyla. Bağıracak olmalı hemen şu anda. Hiç olmadı, bir "cık cık". Yaşlıların kafası "gürültü" kaldırmaz çünkü.
Oysa o bağırmak şöyle dursun, sitemkar bakıyor koltuğundan şoföre, yolculara.
"Genç onlar canım, gülecekler , konuşacaklar. Siz gençlere saygı göstermezseniz nasıl saygısızlıklarından dem vurursunuz?"
O anda teyzenin yanakları al al oluyor. Tabiatın en güzel renkleri etrafını sarıyor. Öyle bir ışıldıyor ki az önce homurdanmakta olanların gözleri kamaşıyor, başları öne eğiliyor.
Gençlerse kahkahalarla bindikleri otobüsten bir kaç dakika sonra kahkahalarla iniyorlar.
O teyzeyi tanımıyorum.
Aslına bakarsanız otobüste olanı biteni izleyen o romantik hayalperest de ben değildim. Ama dinlediğimde bu hikayeyi, koşup gidesim, bulup sarılasım geldi ona. Öyle ya! Eğer kahkahalarla gülen bir grup genç değil, plaza adamı olsa parmak sallanarak susturulmazdı.
İşte sırtındaki görünmez süper kahraman peleriniyle o teyze neyse o limandakiler için, tek bir iyi adım atan herkes öyle, yaşamına değdikleri için.
İrili ufaklı onlarca süper kahraman var hayatımızda.
İdealist, sorumluluk sahibi digergam. Tanımıyoruz çoğunu, çok daha fazlasını ise önemsemiyoruz bile.
Çocuk nüvesindeki insana ve varoluşa saygıyla ayağa kalkacağına, dirileceğine inanıyorum insanlığın.
İyi işler yapma azmiyle dolu süper kahramanların varlığıyla dirileceğine...
Buyurgan, otoriter, yapay ve didaktik yetişkinler dünyasının Çocuk Şehri'yle tanışması gerek.
Ayşenur ve Doğan Narboğa çiftinin üstün gayretleriyle bütünüyle bağımsız biçimde yayın hayatına başlayan derginin yazı başlıklarında; "Doğa Eksikliği Sendromu" (BBC Nature), "Bir Dağ Gibi Düşünmek" (Songül İnanç), Usturlab Atölye, Sümeyye Ceylan söyleşisi, "Çocuğun Cinsiyetçi Doğası" (Şule Ataç Kızılorman), "İnsanı ve Doğayı Gözetererek Büyümek" (Şule Seda Ay), "Çocuklara Tabiat Dersleri" (Volkan Paçacı), "Yeni Küresel Çocukluk İmgesi: Bart" (Ayşenur Narboğa) ve dahası var.
Heyecanla sayfalarını çevirdiğim dergiyi mesleki alışkanlıklıkla grafik ve mizanpaj açısından değerlendirip eleştirmiş olsam da, amatör heyecanla nitelik ve idealizmi bir arada harmanlayan küçük kusurları ayrıca sevdim.
Ve bu dergiyi ortaya çıkaran süper kahramanları.
İlk sayıyı kaçırmış olmanın kederiyle der ki Nöbetçi Blogger, varın siz siz olun nadir bulunacak bu nitelikli şölene geç kalmayın.
Alis Masallarda
Alis canı sıkılmış meraklı bir kız. Ve her canı sıkılan, meraklı kız gibi o da antenlerini uzatmış kitapların arasında maceralar arıyor. Bir salyangoz gibi usul usul uzattığı kafasıyla beraber, prensin çizmesinin tam üstüne, Uyuyan Güzel masalına düşüveriyor.
Sayfaların arasından, büyük bir gürültüyle masallar arasına yuvarlanan Alis, kendini Kırmızı Başlıklı Kız'ın masalında buluyor.
Kurttan kaçarken bu sefer de Çizmeli Kedi'nin yalanlar ve kandırmacalarla dolu masalının tam ortasına çıkıveriyor küçük kız.
O masal senin bu masal benim gezerken o, en az masal kahramanları kadar yadırgıyoruz varlığını. Alis, bu dünyada hiç bir şey sebepsiz değildir.
Prensin çizmesinin üstünden doğrulduğun yerde, prensese götüreceğin bir mesajın yok mu?
Ya da Kurtla ilgili hain bir planın ve Kırmızı Başlıklı'ya uyarın?
Çok eğlensek de klasik masalların içine düşmüş Alis'den ortalığı toza dumana katmasını bekliyoruz.
İtiraz etmesini, masal kahramanlarını bezdirecek yaramazlıklar yapmasını...
Tam biz artık ondan umudumuzu kesiyorken, çıkışıyor Çizmeli'ye Alis:
"Ama bu bir yalan...
ve ben yalan söylemem"
Çizmeli kedi, şöyle bir süzdürüp bizim Alis'i:
"Masallarda yalan söylenebilir" diyor.
Şüpheleniyor elbet ama söyleyince Alis, gerçeklerden geldiğini.
Tutup atkuyruklarından küçük kızı, atıveriyor masaldan kedi.
İşte şimdi yakalanmamız an meselesi!
Sıkıcı itirazlarımızı da alıp masaldan kaçmanın tam vakti! ;)
Gianni Rodari'nin yazdığı, Anna Laura Cantone'un süper eğlenceli resimlemesiyle eşlik ettiği "Alis Masallarda", hem Rodari severlere hem de muzır ruhlara eğlence vaadediyor.
Koca burunlu prensesi, pembe yanaklı Alis'i, kurdu, küstah görünümlü kedisiyle çizer o kadar harika iş çıkarmış ki biz Anna Laura Cantone'un çizgilerindeki eğlenceli yan hikayelerin peşine düşmeye karar verdik.
Belki siz de hatırlarsınız onu Uyku Canavarı'nın eğlenceli resimlemesinden.
Alis Masallarda
Yazan, Gianni Rodari
Resimleyen, Anna Laura Cantone
Çeviren, Tanay Burcu Ural
Marsık Yayıncılık
4+
Bala'nın Mektubu
Yıllar yıllar önce, insanlar henüz yazı yazmayı bilmez iken, hatta "yazı" kelimesi bile ortalıkta yokken, Bala isminde küçük bir avcı yaşarmış.
Avcı Bala yanında çakalı ceylan avına çıkmış. Ama o yıllarda atalar, "atasözü" de bilmez imiş. "Ava giden avlanır" sözünü duymamış kimse. Avlanmış biçare Bala, tepetaklak asılı kalmış bir dala.
Gözü ilişmiş, ağacın altındaki bir parça kora. Sönmüş ateşin kömüründen bu dala, uzatmış elini sürtmüş agacın kabuğuna.
Kabuğa işlediği mesajı çakalının sırtına bağlamış, yollamış köyüne.
Ağaç kabuğunun üstündeki resme bakan herkes başka bir şey anlamış. Kimi sağdan bakmış, övünmüş; avcılığına övgüler düzmüş.
Kimi soldan bakmış, yermiş; kaçıp nehre atlayan Bala'nın ardından gülmüş.
Kimi üstten bakmış, kimi alttan.
Ama sonunda biri fark etmiş Bala'nın peştemalsiz vücudunu, çakalın sırtına bağlı ipini.
Öyle ya, Bala bu kadar zor durumda olmasa gösterir miydi orasını burasını halkına?
Düşmüşler Bala'yı takıldığı ağacın dalından kurtarmak üzere yola!
O günden beri insanlar ağaç kabuklarına, kile, taşa ve toprağa işaretler çizmeye başlamış. Bala ise "en becerikli avcı"ilan edilmiş.
Ama ne Bala, ne onun köyündekiler bilememiş ağacın kabuğuna resim yapan insanın atasından aldığı mirası kağıda dönüştürdüğünü.
Ve bilmemiş kitabın yazarı, okuyanının kukladan Bala'lar yapıp kendi öyküsünü resimlemeyi hayal ettiğini.
Farklı resimleme tekniklerinin bir arada kullanıldığı eser, yalın ve masalsı dili ile ilkelliğin pastoral bir güzellemesi.
Ancak sözcükleri süzgeçlerinden geçirip evirip çeviren eşlikçiler için kitaptan bir bölümü aktarmalıyım:
" ...Sonra peştemalinin ipini alıp şarkılar söyleyerek havada döndürmüş:
-İşte bu yüzden pipisi görünüyor, baksanıza çırılçıplak.
O anda hepsi birden yerlerinden fırlayıp çakalı izlemeye başlamışlar..."
Bala'nın Mektubu
Yazan, Odile Kayser
Resimleyen, Caroline McAvoy
Çeviren, Ali Nesin
Nesin Yayınevi
Çocuk Cenneti Kitaplığı
3+
Suların Sessizliği
Nobel ödüllü Portekizli yazar Jose Saramago'nun okuduğumuz ikinci kitabı, Suların Sessizliği.
Tejo nehrinin kıyısında, dedesiyle ninesinin evinden kilometrelerce uzakta, "akarsuyu ağzında" balık tutmaya giden delikanlının, bıyıklı kötü sazan balığı tarafından mağlup edildiği öykü, kahramanın gülünç ve artık işe yaramaz haldeki oltasıyla rövanş alışıyla devam ediyor.
Ya da alamayışıyla...
Balık tuttuğu kamışı, mantarı ve iğnesiyle yutup koparan canavara karşı, delikanlının mücadele azmini okuyoruz merakla.
Vazgeçmemesini, doğrulup, silahlarını kuşanıp tekrar savaşmasını ve tekrar mağlup oluşundan devşirdiği ders ve kanaatla yenilmeyi kabul edişini okuyoruz.
Balığın yolculuğunu ve var oluşsal döngüsünü nasıl benimseyip, kabul ettiğini...
Nasıl da onun yolculuğuna etki edip, damgasını vurduğuna, kendisinden bir iz bıraktığına inanıp imzasını attığına şahit oluyoruz.
Bir ağacı gövdesine ismini kazıyarak sahiplenen insan, Saramago'nun dilinden bir balığa kazıyor ismini.
Dahil olduğu her öyküye sahip olan, her zaman çizgisini ona dokunarak sonsuza dek değiştiren, birbirine dokunarak, tabiata dokunarak değişen ve dönüştüren insanın öyküsünü... Öyleyse kazananı var mıdır sahiden bu müsabakanın?
Sebepsiz cenk, lütufsuz güçlük var mıdır?
Uzun fakat nisbeten az metin ve bolca harikulade resme rağmen Saramago severlerin tahmin edeceği üzere bir miktar felsefe, ince zeka cevheri girift cümle, yeni sözcükle beraber; konunun benzersiz hikayeleştirilme şekliyle küçük okurlara daha az hitap ediyor.
Hatta her iyi çocuk kitabının yaptığı gibi yetişkinlere sesleniyor.
Olur da resimlemeye ve iri puntolu yazılara aldanmışsanız da onu sevmeyecek küçük az bulunur.
Ancak tam bir idrak ve güzel bir sohbet vaadetmesi, istisnalar müstesna olmak üzere 6 ve hatta 7 yaş üstüyle olacaktır.
Mürekkepten nehirlerin arasında sözcüklerin harflerini pul pul düşürdüğü sayfalarıyla, metne mükemmel biçimde eşlik eden resimleme Manuel Estrada'ya ait.
Arka kapaktan:
"Kıyıya geri döndüğümde güneş batmıştı bile, oltamı attım, bekledim. Dünyada suyun seszliğinden daha derin bir sessizlik olduğunu sanmıyorum. O saatte onu hissettim ve asla unutmadım."
Suların Sessizliği
Yazan, Josè Saramago
Resimleyen, Manuel Estrada
Kırmızıkedi Çocuk
6+
Marmelat ve Dört Mevsim
Üç kişilik harika bir dostluk öyküsü. Portakal gibi tatlı ve neşeli, marmelat gibi lezzetli.
Ella ve Maddy iki iyi arkadaş. Ama Maddy uzun bir süreliğine arkadaşına veda etmek zorunda. Bu zorunlu ve tatsız ayrılıkla beraber Maddy, boncuk gözlü kedisi Marmelat'ı Ella'ya bırakıyor.
O andan sonra tek başına yapıldığında sıkıcı olan her şeyde beraber olan Ella ve Marmelat, birlikte hışırdıyor, yüzüyor, şapırdıyor, ışıyor.
Ella ilkin farketmiyor ama bu ayrılık yeni başlangıçlarla beraber bir dost daha hediye ediyor ona.
Marmelat'la mevsimleri kovalarlarken ; mevsimler de zamanı kovalıyor ve bir yılın sonunda Maddy nihayet geliyor.
Maceranın sonunda, büyüyüp genişleyerek bir evin bahçesine sığmaz olan bu dostluk, iki evin çitleri arasında bir küçük geçit açarak onları ilelebet birleştiriyor.
Melbourne, Avustralya'da bir tepenin üstündeki eski, başıboş ve ürkütücü evde yaşayan ve palyaçolardan korkan Alison Reynolds, çok meşhur serisi Marmelade dışında çok sayıda çocuk kitabının da müellifi. Hakkında daha fazlasını merak edenler buradan buyurun.
Metnin tipografik düzenlemesi ve tatlı, ferah resimlemesiyle çok hoş bir ilk okuma kitabı olan eseri oğlum henüz doğmamışken listeye almıştık ancak elimize alıp kokusunu buyur etmek şimdilerde nasib oldu.
Sahi, sizin de kitapları kokularına göre tasnif eden bir küçüğünüz var mı?
Marmelat ve Dört Mevsim
Yazan, Alison Reynolds
Resimleyen, Heath McKenzie
Türkçesi, Fatih Erdoğan
Türkçesi, Fatih Erdoğan
Net Çocuk
3+
Benim Dünyam
Farklı olana olan toleransın azlığını itinayla öğretip benimsettiğimiz çocuklarımız, okulla tanıştıklarında yüzleşiyorlar sistemin laboratuarında sınıflandırıldıkları raflarla.
Normal olan ve olmayan, toplumun sevip sevmedikleri ile şekillenip sözlüklerde tanımlanırken başına buyruk özgür ruhlar örselenip sistemin mutlu (!) yığınının dışına itiliyor.
Neyin mizaç ve karakter, neyin anomali ya da hastalık olduğuna karar veren uzmanların beklediği tutum ve yanıtlar var.
En yaygın cevabı veren en çok puanı kapıyor ve aslında anormali tesbit ettiğini söyleyen bilim, "farklı"yı cımbızlıyor.
Hani bir yarışma programı formatı vardı hatırlar mısınız? "100 kişiye sorduk en popüler cevap sizce hangisidir?"diye.
Bir zamanlar bizim de yaptığımız gibi özgün cevaplarının yerine "beklenen"/popüler cevapları koymayı öğretiyoruz onlara. Ne farklı fikirlerine toleransımız var ne de onları gerçekten anlamaya yönelik bir merakımız. Onları ve potansiyellerini küçümsüyoruz.
Teoride çocuk edebiyatıyla ruhları kalıplardan çıkabilen ve birer nefes alan çocukları, onları edebiyatla buluşturan ebeveynleri olarak derhal tekrar hizaya çekiyoruz.
Tüm bu bildik lakırdıyı neden ettim peki?
Hepsi olmasa da bir kısmı Benim Dünyam'ın yazarı Kifan Bou Ali yüzünden.
Sessiz ve huzurlu bir dünya çocuğunki. Diğer çocuklar parmaklarını ona çevirip bağırdıklarında ya da yüksek sesle kahkaha atan bir kalabalığın ortasında kaldığında rahatsız hissediyor.
Bazen çok ama çok yalnız kalıyor ama mutsuzluğunu kendine saklıyor. Büyükannesiyle beraber, en sevdiği oyuncağıyla oynadıklarında ise çok mutlu oluyor çocuk.
İçe dönüklüğün bir problem ya da hastalık olarak algılanıp çocukların dışa dönüklüğe zorlandığı bir dünyada dışa dönük taklidi yapan yetişkinlerle çevrili etrafımız.
Kifah Bou Ali'nin yazdığı "Benim Dünyam" ise sessiz, sakin ve içe dönük bir çocuğun yalın ve tanıdık hikayesiyle ışıtıyor zihnimizi.
Güzel Öyküler 3
Engellik, Farklılıklara Saygı, Empati
Benim Dünyam
Yazan, Kifan Bou Ali
Resimleyen, Batania Zakarias
Çeviren, Rabia Kesik
Erdem Çocuk
3+
Küçük Kız
"Bu hikayeye inanmayabilirsin ama gerçek bir hikaye bu. Hikaye her şeyi vermek isteyen bir kız hakkında"
Diyerek başlamış anlatmaya Fatima Sharafeddine.
Ama doğrusu ya daha ilk satırından tanıdım ben o kızı. Biraz benim, biraz sen, biraz da diğeri o.
Çocukları için, ailesi ve eşi için, anne ve babası için yaşayan, saçını süpürge edip, kimi zamanda "ömrünü çürüttüğü"isyanıyla feveran eden.
Toplumun belirlediği ve yüzyıllar boyu ilmek ilmek işlediği rolleri nesilden nesile hemcinslerine aktaran anneler, kadınlar..
Şikayet etmeye hakkımız var mı emin değilim doğrusu.
Bazı roller tabii ve fıtrata uygunken bazılarını gerçekten bile isteye kabul edip sırtımızda bir yük olarak taşımıyor muyuz? Sonra bu gönüllülükten hasıl olan zorunluluktan şikayet etmekliğimiz sizce de kendi kendimize biçtiğimiz mükemmel insan/kadın idealiyle ilgili değil mi?
Adeta Allah'ın erkeğe ve kadına verdiği tabii rol ve görevleri yeterli bulmayıp donatıp parlatmıyor muyuz?
Küçük kız küçücük bir kız ama gün gelip büyüyecek ve büyüdüğünde bir çocuğun sorumluluğunu sırtlanır gibi eşini de sırtına mı alacak, iş orada.
"Vermek insana iyi hissettiriyor"
Diyor küçük kız. Ona katılıyorum ve bu konuda ayarsız olduğum zamanları hatırlıyorum. Beni iyi hissettirenle aslında yavaş yavaş tüketeni karıştırdığım, dostlarım ve diğerleri için yaşar olduğumu farketmediğim zamanları.
Her şeyi vermek isteyen kız flütünü bir çobana veriyor, mavi atkısını rüzgarlı bir arazide üşüyen arkadaşına, sarı topunu fena halde sıkılmış olan komşunun köpeğine, tahta çubuğunu ateş yakabilsin diye bir avcıya, şapkasını saçları olmayan bir adama veriyor.
Bu arada kendisinin ne istediğini hiç düşünmüyor.
Büyüyüp genç bir kız olduğunda hayallerini anne ve babasını üzmemek, onları yalnız bırakmamak için erteliyor.
Çalışacak yaşa geldiğinde babasını mutlu etmek için onunla, fırınında çalışıyor.
Evlenecek yaşa geldinde annesinin onun için bulduğu bir adamla evleniyor.
Annesini ve babasını mutlu etmek için ömrünün yarınını geçirmiş olan genç kadın sonra da kocasını mutlu etmek için çalışıyor.
Neden sonra mutsuz ve yorgun olduğunu farkettiğinde, "ben ne istiyorum?"diye soruyor kendine.
Nihayet soruyor, nihayet.. Nihayet cümlelerine "ben"diyerek başlayabiliyor.
Herkes onsuz da yapabilirdi ama o onsuz yapamazdı. Kendini kaybettiği yere dönüp elinden tuttu.
Usulca kaldırıp kaybolduğu o kuytudan, diğer elinde valiziyle hayallerinin peşinde bir yolculuğa çıktı.
Fatima Sharafeddine bir kere daha elinden tuttu küçük okurun. Tuttu, kaldırdı ve renkli sözcüklerin arasında bir hayal kervanına götürdü.
Güzel Öyküler 5
Kendini Tanıma, Sevgi, Öz Güven, Cesaret
Küçük Kız
Yazan, Fatima Sharafaddine
Resimleyen, Anke Rymenams
Çeviren, Rabia Kesik
Erdem Yayınları
5+ ve büyümeye dirençlilere
