Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Kücük Bay ve Bayanlar
1971'den bu yana 17 ayrı dilde basılan ve 200 milyondan fazla insana erişen Kücük Bay ve Bayanlar serisinden bahsedeceğim bugün size. Bu eğlenceli çocuk kitapları serisiyle, kütüphane sonrası kitabevindeki büyük koltukta tanıştık. Konfor ve müdahelesizlik kütüphaneyi aratmadı doğrusu, öyle ki gömüldüğümüz yumuşak koltukta çok sayıda kitabı okuyup inceleme fırsatımız oldu. Bunu da okuyalım anne bunu da derken, arada "Kuyruğu Zilli Tilki"yle de tanıstık. Nesin Yayınevi'nden çikan bu eğlenceli çocuk kitabını da pek sevdik dogrusu.
Keşke ikide bir de araya giren şu oyuncak reyonu olmasaydı.. "Anneee, bunu da sonra alalım mı?! Aaaa anne bu lego figürlerinden de almalıyız! Anneee ayın sonunda sen kitap al bana ben de biriktirdiğim parayla oyuncak alayım olur mu?!"
Basit çizimleri ve eğlenceli hikayeleriyle çok popüler olan "Mr. Men, Little Miss" serisine çocukluğunuzdan aşina olabilirsiniz.
Değilseniz, çocukları bahane edip okumak içim tam sırası!
Britanyalı karikatürist ve yazar Roger Hargreaves'in yazıp resimlediği seriden Bay Pasaklı'yı takdim ediyorum. Bu birkaç gündür elimizden düşmeyen Bay Pasaklı, bir çocuk kitabı olmasının yanında oglumun pasaklı yeni arkadaşı gibi. Zira hemen herkese kitabını gösterip, "Bay Pasaklı'yla tanıştın mı? Çok eğlenceli!"diyor.
Yine bir iki gündür yerli muppet show tadındaki Türkiye'nin ilk kukla filmi Rimolar ve Zimolar'ı anlatıyor herkese! Bol kahkahayla başa sara sara izlediğimiz film yerli ağız ve şakalarla birlikte, aşkımlı sevgilimli "Dünyayı aşk kurtaracak"vurgulu bir konuya sahip. Bu aşk vurgusundan rahatsız olmayacaksanız muhakkak izleyin derim.
Üstüne de nostaljiyi perçinleyip Küçük Bay ve Bayanlar serisinden devam edersiniz belki bizim gibi ;)
Ha unutmadan, seriye internetten çok daha makul fiyatlara ulaşma imkanı var.
Bay Pasaklı
Yazan ve Resimleyen, Roger Hardgreaves
Doğan Egmont
4+
*Yayınevi 4+ dese de serinin çoğu daha erken okunabilir diye düşünüyorum.
Keşke ikide bir de araya giren şu oyuncak reyonu olmasaydı.. "Anneee, bunu da sonra alalım mı?! Aaaa anne bu lego figürlerinden de almalıyız! Anneee ayın sonunda sen kitap al bana ben de biriktirdiğim parayla oyuncak alayım olur mu?!"
Basit çizimleri ve eğlenceli hikayeleriyle çok popüler olan "Mr. Men, Little Miss" serisine çocukluğunuzdan aşina olabilirsiniz.
Değilseniz, çocukları bahane edip okumak içim tam sırası!
Britanyalı karikatürist ve yazar Roger Hargreaves'in yazıp resimlediği seriden Bay Pasaklı'yı takdim ediyorum. Bu birkaç gündür elimizden düşmeyen Bay Pasaklı, bir çocuk kitabı olmasının yanında oglumun pasaklı yeni arkadaşı gibi. Zira hemen herkese kitabını gösterip, "Bay Pasaklı'yla tanıştın mı? Çok eğlenceli!"diyor.
Yine bir iki gündür yerli muppet show tadındaki Türkiye'nin ilk kukla filmi Rimolar ve Zimolar'ı anlatıyor herkese! Bol kahkahayla başa sara sara izlediğimiz film yerli ağız ve şakalarla birlikte, aşkımlı sevgilimli "Dünyayı aşk kurtaracak"vurgulu bir konuya sahip. Bu aşk vurgusundan rahatsız olmayacaksanız muhakkak izleyin derim.
Üstüne de nostaljiyi perçinleyip Küçük Bay ve Bayanlar serisinden devam edersiniz belki bizim gibi ;)
Ha unutmadan, seriye internetten çok daha makul fiyatlara ulaşma imkanı var.
Bay Pasaklı
Yazan ve Resimleyen, Roger Hardgreaves
Doğan Egmont
4+
*Yayınevi 4+ dese de serinin çoğu daha erken okunabilir diye düşünüyorum.
Sosyal Medya Anneleri?
Bir kaç gündür farklı mecralarda çeşitli yazılara rastlıyor ve ardından yazarlarının penceresine doğru uzanıp nereden baktıklarını anlamaya çalışıyorum. Bazen tamamen anladığımı hissetsem de bir kısmını anlamaktan çok uzağım.
Kadınların kadınlara karşı var oluş mücadelesinde olduğu bir sosyal medya var sanki. Blogger anneler ve takipçileri yarışı!
Bu yarışta kötü olan tek şey çocuklara ayrılması gereken zamandan çalınarak sosyal medya üzerinde anne olarak "takdir"/like alma yarışı belki de.
Etkinlikçi anne, kitap kurdu anne, gezen anne vs. her çeşit paylaşımla ilgili temel düşüncem, şayet samimiyetsiz ve gerçek yaşamdan uzaklaştıran bir uğraşa dönüşmüyorsa, yavrularımızdan çalmıyorsak hayırda yarışmanın bir türü olarak çok güzel olduğu.
Bu sebeple kendileri de blogger olan çeşitli annelerin bu hayır ve var oluş yarışında diğer annelerin niteliksizliklerini ve takipçilerin takipçi sayısıyla biçtikleri değeri eleşirmelerini haksız buluyorum.
(Efendim, diyor ki takipçi sayısı çok diye yazdıkları değer görüyormuş. Doğru mu, doğru fakat..)
İlgili yazılarla ilgili bağlantı paylaşmayacağım çünkü biliyorum ki bu tür eleştiriler bir sebeple mutsuz olup sosyal medyadan mutluluk devşirmeye çalışan, anlamını arayan kadınlara ve erkeklere yabancı değil.
İnsan.. disconnectus erectus.. fazlaca böbürlenmemize ne hacet!
Gutenberg Galaksisi" (bkz. Marshall McLuhan) keşfedileli bir hayli oldu. O köprünün altından çok su aktı anlayacağınız.
Dolayısıyla süper hızlı mesajlar döneminde anlamın hızla tüketilmesine dair eleştiriler de isabetli olmakla birlikte fert fert kendimize dönüp bakmaktan başkaca çare göremiyorum. Bir paragraftan fazla okumaya tahammülümüz olmadığı gibi bu tür "nitelikli"(!?) paylaşımlar da rağbet görmüyor, buna da evet.
Listeler, anketler, kılavuzlar, hızlı mesajlar dünyasındayız. Çipleri takıp Matrix hesabı damardan zerkedilmesine açız.
Bu durumda ötekini eleştirirken sosyal medyada harcadığımız zaman ve urettiğimiz işlerin kendi öz değer ve nitelikleriyle ilgilenmeliyiz. Başkalarınca hakkı teslim edilen değerle, 'like'la değil. Bizim gayretimiz ve samimiyetimizle..
Okuduğum eleştirilerden birinde zengin annelerin diğer annelerin satın alamayacağı kitapları bir iki kelimeyle sosyal medya hesaplarından tanıtarak sadece o kitapların yayıncıları için anlamlı bir iş yaptıklarından dem vurulmuş.
Sizi bilmem ama uzun ya da kısa, bir kitaptan bahseden bir kadının ya da erkeğin varlığı; bu eleştiriye kısmen katılsam da beni memnun ediyor.
Kitaba erişmek isteyen insanların gayret ettiklerinde çocuk kütüphanelerine erişebileceklerini, bu şekilde de erişemeyenlerin kazandıkları farkındalıkla bulundukları yerlerde kütüphaneler açilması ya da iyileştirmesi için gayretkeş olacağını biliyorum.
Varin siz bana "gidişat kötü bacııım, sen amma iyimsermişin!"deyin!
Dünya değisik bir yer artık. 81 kuşağı ve öncesinin anlamakta güclük çektiği bir dünya. Ama aslolanın araçlar değil amaçlar olduğu hesaba katılıp internet ve teknolojinin hedef gösterilmesinin anlamsızlığını hatırlatmak isterim.
Bakın özellikle etkinlikçi anneler bahsini açmayacağım çünkü hemen hepimizin en az bir fasıl uğradığı ve paralandığı durak orası.
Geçen gün oğluma kokoreç ısmarladığim dükkanda, kendisinjn de anne olduğunu söyleyen garson hanım geldi ve kendi ekmeğinden kalanı paketlemeye çalışan oğluma yardım etmeye çalıştı. Ben ayrı oğlum ayrı, zor durdurduk kadını. Anne refleksi ya da kadın refleksi, ne derseniz deyin ama kültürel kodlarımızdaki bu müdahelecilik, her şeyi ögretmeye çalışma hali, endişe ne biz ne de çocuklarımız için faydalı olmaktan çok uzak.
Gelelim bizim meselemize.
Şimdi baktım 400 küsür takipçim var. Hani kuş kadar der kimi :) Sayfalar dolusu yazıyorum bazen, üç dört kişi var okuduğunu bildiğim, bana yetiyor. Ama bazen "amaaan, ne gerek var adam sen de! Yazma! Kime ne yararı var.. iki kişi çocuğuna alacağı kitapları seçecek, üç kişi yazıklarınla rahatlayacak ya da yeni bir pencere açılacak.. sen yazmasan açılmayacak mı o pencereler" diyorum. Anlamsız geliyor, yorucu..
O kadar da önemli değiliz yahu! Kendi hayatımıza bakalım diyorum gülerek! Ben olmadan da olur!
Yazmadan duramam o ayrı, mecra başka olur ;)
Sonra bir dostum arıyor ve ne zamandır bloğa yazı girmedin, merak ettim diyor.
Bir mail geliyor.. Hani var ya "Onun için fark etti"meseli.. ondan sebep bahsedesim geliyor yeniden bir şeylerden. Alıyorum kalemi kağıdı, defteri tableti elime.
Çoğu zaman sayfada yazdıgım bir gönderi 50 kişiye ulaşıyor sadece, orada kalıyor. Oysa ki gercekten herkesin faydalanmasını istediğim birşey paylaşmışım. Vardır böyle huylarım. İlla paylaşacağım, teşekkür bile edilmesin ille de söyleyeceğim. Bir kisi de olsa istifade eden, bilip mutlu olacağım. Sosyal Medya olmadan da öyleydi ve sonuçları tamamen iyi değildi benim için. O kısım bende :)
Bu yazdıklarım kaçınıza ulaşacak bilmem ama okuyup mukabele edecek kişinin sesi yetecek yine bana.
Efendim daha önce söyledim, yazdım. Kitap satın almak konusunda ne düşundügümu okuyan hatırlar.
Benim öyle süper mega imkanlarım yok çoğu anne gibi. Ayrıca çocuk sahibiyseniz ve hele de birden fazlalarsa ihtiyaç kalemlerinin ne denli çok olduğunu biliyorum.
Hal böyleyken bir annenin çocuk kitabına ayırabileceği bütce üç aşağı beş yukarı belli.
Çocuk kütüphanelerini keşfetmeye ve ziyaret etmeye yönelik gayretlerimiz bunun için.
Çoğunlukla da satın almak yerine kütüphaneden temin ediyoruz. Az sayıda ve niteliksiz kütüphaneden şikayet ederken bir yandan da bunu değiştirmek için projeler peşindeyiz bir kaç arkadaşla. Tek tek, ferd ferd mücadele de mümkün mü? Bence mümkün..
Biz anneler bu mücadeleci ruhla inanın her zorluğun üstesinden geliriz.
Yeter ki kendi değerimizi fark edelim, takdir beklemek, kıyaslamak, kabuğuna çekilmek yerine ayağa kalkıp neyde iyiysek onu araç ederek amaçlarımız için gayret edelim.
Son olarak çocuğunuz için en iyi anne sizsiniz, asla bir başkası sizden daha iyi olamazdı bunu bilin ne olur. Sevgilerimle
Kadınların kadınlara karşı var oluş mücadelesinde olduğu bir sosyal medya var sanki. Blogger anneler ve takipçileri yarışı!
Bu yarışta kötü olan tek şey çocuklara ayrılması gereken zamandan çalınarak sosyal medya üzerinde anne olarak "takdir"/like alma yarışı belki de.
Etkinlikçi anne, kitap kurdu anne, gezen anne vs. her çeşit paylaşımla ilgili temel düşüncem, şayet samimiyetsiz ve gerçek yaşamdan uzaklaştıran bir uğraşa dönüşmüyorsa, yavrularımızdan çalmıyorsak hayırda yarışmanın bir türü olarak çok güzel olduğu.
Bu sebeple kendileri de blogger olan çeşitli annelerin bu hayır ve var oluş yarışında diğer annelerin niteliksizliklerini ve takipçilerin takipçi sayısıyla biçtikleri değeri eleşirmelerini haksız buluyorum.
(Efendim, diyor ki takipçi sayısı çok diye yazdıkları değer görüyormuş. Doğru mu, doğru fakat..)
İlgili yazılarla ilgili bağlantı paylaşmayacağım çünkü biliyorum ki bu tür eleştiriler bir sebeple mutsuz olup sosyal medyadan mutluluk devşirmeye çalışan, anlamını arayan kadınlara ve erkeklere yabancı değil.
İnsan.. disconnectus erectus.. fazlaca böbürlenmemize ne hacet!
Gutenberg Galaksisi" (bkz. Marshall McLuhan) keşfedileli bir hayli oldu. O köprünün altından çok su aktı anlayacağınız.
Dolayısıyla süper hızlı mesajlar döneminde anlamın hızla tüketilmesine dair eleştiriler de isabetli olmakla birlikte fert fert kendimize dönüp bakmaktan başkaca çare göremiyorum. Bir paragraftan fazla okumaya tahammülümüz olmadığı gibi bu tür "nitelikli"(!?) paylaşımlar da rağbet görmüyor, buna da evet.
Listeler, anketler, kılavuzlar, hızlı mesajlar dünyasındayız. Çipleri takıp Matrix hesabı damardan zerkedilmesine açız.
Bu durumda ötekini eleştirirken sosyal medyada harcadığımız zaman ve urettiğimiz işlerin kendi öz değer ve nitelikleriyle ilgilenmeliyiz. Başkalarınca hakkı teslim edilen değerle, 'like'la değil. Bizim gayretimiz ve samimiyetimizle..
Okuduğum eleştirilerden birinde zengin annelerin diğer annelerin satın alamayacağı kitapları bir iki kelimeyle sosyal medya hesaplarından tanıtarak sadece o kitapların yayıncıları için anlamlı bir iş yaptıklarından dem vurulmuş.
Sizi bilmem ama uzun ya da kısa, bir kitaptan bahseden bir kadının ya da erkeğin varlığı; bu eleştiriye kısmen katılsam da beni memnun ediyor.
Kitaba erişmek isteyen insanların gayret ettiklerinde çocuk kütüphanelerine erişebileceklerini, bu şekilde de erişemeyenlerin kazandıkları farkındalıkla bulundukları yerlerde kütüphaneler açilması ya da iyileştirmesi için gayretkeş olacağını biliyorum.
Varin siz bana "gidişat kötü bacııım, sen amma iyimsermişin!"deyin!
Dünya değisik bir yer artık. 81 kuşağı ve öncesinin anlamakta güclük çektiği bir dünya. Ama aslolanın araçlar değil amaçlar olduğu hesaba katılıp internet ve teknolojinin hedef gösterilmesinin anlamsızlığını hatırlatmak isterim.
Bakın özellikle etkinlikçi anneler bahsini açmayacağım çünkü hemen hepimizin en az bir fasıl uğradığı ve paralandığı durak orası.
Geçen gün oğluma kokoreç ısmarladığim dükkanda, kendisinjn de anne olduğunu söyleyen garson hanım geldi ve kendi ekmeğinden kalanı paketlemeye çalışan oğluma yardım etmeye çalıştı. Ben ayrı oğlum ayrı, zor durdurduk kadını. Anne refleksi ya da kadın refleksi, ne derseniz deyin ama kültürel kodlarımızdaki bu müdahelecilik, her şeyi ögretmeye çalışma hali, endişe ne biz ne de çocuklarımız için faydalı olmaktan çok uzak.
Gelelim bizim meselemize.
Şimdi baktım 400 küsür takipçim var. Hani kuş kadar der kimi :) Sayfalar dolusu yazıyorum bazen, üç dört kişi var okuduğunu bildiğim, bana yetiyor. Ama bazen "amaaan, ne gerek var adam sen de! Yazma! Kime ne yararı var.. iki kişi çocuğuna alacağı kitapları seçecek, üç kişi yazıklarınla rahatlayacak ya da yeni bir pencere açılacak.. sen yazmasan açılmayacak mı o pencereler" diyorum. Anlamsız geliyor, yorucu..
O kadar da önemli değiliz yahu! Kendi hayatımıza bakalım diyorum gülerek! Ben olmadan da olur!
Yazmadan duramam o ayrı, mecra başka olur ;)
Sonra bir dostum arıyor ve ne zamandır bloğa yazı girmedin, merak ettim diyor.
Bir mail geliyor.. Hani var ya "Onun için fark etti"meseli.. ondan sebep bahsedesim geliyor yeniden bir şeylerden. Alıyorum kalemi kağıdı, defteri tableti elime.
Çoğu zaman sayfada yazdıgım bir gönderi 50 kişiye ulaşıyor sadece, orada kalıyor. Oysa ki gercekten herkesin faydalanmasını istediğim birşey paylaşmışım. Vardır böyle huylarım. İlla paylaşacağım, teşekkür bile edilmesin ille de söyleyeceğim. Bir kisi de olsa istifade eden, bilip mutlu olacağım. Sosyal Medya olmadan da öyleydi ve sonuçları tamamen iyi değildi benim için. O kısım bende :)
Bu yazdıklarım kaçınıza ulaşacak bilmem ama okuyup mukabele edecek kişinin sesi yetecek yine bana.
Efendim daha önce söyledim, yazdım. Kitap satın almak konusunda ne düşundügümu okuyan hatırlar.
Benim öyle süper mega imkanlarım yok çoğu anne gibi. Ayrıca çocuk sahibiyseniz ve hele de birden fazlalarsa ihtiyaç kalemlerinin ne denli çok olduğunu biliyorum.
Hal böyleyken bir annenin çocuk kitabına ayırabileceği bütce üç aşağı beş yukarı belli.
Çocuk kütüphanelerini keşfetmeye ve ziyaret etmeye yönelik gayretlerimiz bunun için.
Çoğunlukla da satın almak yerine kütüphaneden temin ediyoruz. Az sayıda ve niteliksiz kütüphaneden şikayet ederken bir yandan da bunu değiştirmek için projeler peşindeyiz bir kaç arkadaşla. Tek tek, ferd ferd mücadele de mümkün mü? Bence mümkün..
Biz anneler bu mücadeleci ruhla inanın her zorluğun üstesinden geliriz.
Yeter ki kendi değerimizi fark edelim, takdir beklemek, kıyaslamak, kabuğuna çekilmek yerine ayağa kalkıp neyde iyiysek onu araç ederek amaçlarımız için gayret edelim.
Son olarak çocuğunuz için en iyi anne sizsiniz, asla bir başkası sizden daha iyi olamazdı bunu bilin ne olur. Sevgilerimle
Benim Minik Kırmızı Balıgım
Usta çizer ve çocuk kitabı yazarı Ferit Avcı'yı, bazılarınız "Kırmızı Fil'i Gördünüz mü?"isimli çocuk kitabıyla tanır. Çocuk dergilerinde çizer ve yönetici olarak çalışan ve daha önce de Kültür Bakanlığı'nın Çocuk Kitapları yarısmasında birincilik kazanan yazarın elimizdeki kitabı "Benim Minik Kırmızı Balığım" da Tudem Edebiyat Ödülleri mansiyon ödülü almış.
Ama bize soracak olursanız biraz daha fazlasını hakediyor yine.
Küçük kırmızı, mavi, sarı, pembe, yeşil balıklarımızın büyüyüp akvaryumlarına sığmayacak hale geldiklerinde okyanusa açılacakları o güne dair naif bir masal bu. Yusuf, Ahmet, Azra, Barış, Nisa, Semih, Kayra hakkında bir masal. Yuvadan uçacak tüm kuşların, kedilerin, aslanların, baykuşların masalı.
Büyüdükçe kabına sığmayıp taşan, kaptan kaba, kılıftan kılıfa aktarıp nihayet günü geldiğinde büyüdüklerini kabul etmek zorunda kaldığımız çocuklarımızın.
Böyle söylüyorum diye sanmayın ki hüzünlü!
Zarif ve doğal üslubuyla bu az metinli bol resimli masal, mini minnacıklara da bir gün büyüyüp uzaklara gitmek isteyeceklerini anlatıyor.
Hem de usul usul, parmağıyla işaret etmeden :)
Oysa ki ne çok seviyorlar değil mi anne karnındaki küçük okyanustan dünyaya açılan bu yolculuklarında uğradıkları "anne baba durağı"nı.
Okyanusla başlıyor yolculukları ve nihayet başka bir okyanusla sürüyor.
Ve ne çok seviyoruz onları sevgimizle sarmalayıp korumayı, kanatlarımızın altına alıp ısıtırken ısınmayı.
Dünyanın tüm kötülüklerinden bir istasyon kadar daha muhafaza edebilmeyi!
Hüzün barındırmasa da bu masal, hüzün dolu dimağdan esen kelime kırıntıları satır aralarını doldurmak için mücadele ediyor kalemimle.
Dualar dökülüyor önüne, bend oluyor.
Rabbim yeryüzünün tüm mazlumlarını, en çok da çocukları tüm kötülüklerden muhafaza etsin. Amin
Benim Minik Kırmızı Balığım
Ferit Avcı
Tudem
2+
Ama bize soracak olursanız biraz daha fazlasını hakediyor yine.
Küçük kırmızı, mavi, sarı, pembe, yeşil balıklarımızın büyüyüp akvaryumlarına sığmayacak hale geldiklerinde okyanusa açılacakları o güne dair naif bir masal bu. Yusuf, Ahmet, Azra, Barış, Nisa, Semih, Kayra hakkında bir masal. Yuvadan uçacak tüm kuşların, kedilerin, aslanların, baykuşların masalı.
Büyüdükçe kabına sığmayıp taşan, kaptan kaba, kılıftan kılıfa aktarıp nihayet günü geldiğinde büyüdüklerini kabul etmek zorunda kaldığımız çocuklarımızın.
Böyle söylüyorum diye sanmayın ki hüzünlü!
Zarif ve doğal üslubuyla bu az metinli bol resimli masal, mini minnacıklara da bir gün büyüyüp uzaklara gitmek isteyeceklerini anlatıyor.
Hem de usul usul, parmağıyla işaret etmeden :)
Oysa ki ne çok seviyorlar değil mi anne karnındaki küçük okyanustan dünyaya açılan bu yolculuklarında uğradıkları "anne baba durağı"nı.
Okyanusla başlıyor yolculukları ve nihayet başka bir okyanusla sürüyor.
Ve ne çok seviyoruz onları sevgimizle sarmalayıp korumayı, kanatlarımızın altına alıp ısıtırken ısınmayı.
Dünyanın tüm kötülüklerinden bir istasyon kadar daha muhafaza edebilmeyi!
Hüzün barındırmasa da bu masal, hüzün dolu dimağdan esen kelime kırıntıları satır aralarını doldurmak için mücadele ediyor kalemimle.
Dualar dökülüyor önüne, bend oluyor.
Rabbim yeryüzünün tüm mazlumlarını, en çok da çocukları tüm kötülüklerden muhafaza etsin. Amin
Benim Minik Kırmızı Balığım
Ferit Avcı
Tudem
2+
Gogo, Günısıgı ve Ben
Gogo ve Günışığı bizim minik kitap kurdunun sipariş listesinin başlarındaydı geçen ay. Kütüphane ganimetlerinin kitaplıgındaki misafirliği ve buruk ayrılıkların artmasıyla zaman zaman detoks mahiyetinde bir liste oluşturup, satın alıyoruz. Böylece ayrılmak zorunda kalmayacağını bilerek edineceği bu yeni dostlarla güven buluyor sanki.
Kimilerini ise bir süre sonra tekrar kütüphane raflarında gördüğünde, uzun süre ayrı düşmüş iki dost gibi kucaklaşıyorlar. <3
Uzun süre bloğa kitap yazamayacak kadar yoğun bir iş-ev gündemi olunca bugün fazladan mesai yapıp arayı kapatayım dedim ve kucakladığım gibi kitapları, çöktüm yatağın üstüne.
Koşa koşa yanıma geldi, bir kaç tane de onun kucağında: "Anne bunları da okuyalım mı!?"
Bazen düşünüyorum da onun dışında da kendimi tanımladığım , keyifle yaptığım onca şeyin içinde hep o var. Ofiste, elimdeki herhangi bir iş için fikir ve proje üretirken de hep onun gözleri gözlerimin önünde. Hayata baktığım o pencere onunkine o kadar yakın ki bazen çok ciddi bir işe, örneğin endüstriyel bir firmanın fuar tanıtımına falan çizgi film çılgınlığında fikirler bulabiliyorum. İşin fenası bana gayet normal geliyor ağzımdan çıkanlar.
Ama çok yorulduğumda..
Gogo gibi ben de tüm gün uyumak istiyorum bazen. Birileri masal anlatsın bana da, yemekler, tatlılar, yapılmayı bekleyen tüm işler, sağlık, iş, okul takibi..hepsini biri benim için halletsin.
Hiçbir şey için kaygılanmam gerekmeden deliksiz bir uyku uyuyayım, sonra da yine hiçbir kaygı gütmeden çıkıp denize karşı oturup dalgaların sesine katayım zihnimin karmaşasını.
Sonra..birden en sevdiği şeyi kaybetmiş, bavulunu, biletini ya da büsbütün kendini; bineceği otobüsü kaçırmış da kan ter içinde uykudan uyanmışçasına eksik ve kayıp kalkıyorum oturduğum kıyıdan.
Eskiden anlamlı gelen, ozlediğimi sandığım şeyin şimdi anne olmadan, çocuğum olmadan, onun hayatıma kattığı bambaşka anlam olmadan hayal edilmiş tek karede bile ne kadar değersiz olduğunu farkediyorum. İçim hüzünle dolu bir sevgiyle çağlıyor öyle anlarda, gözlerime soğuk çalıyor rüzgâr.
Birkaç dakikalık dinginlik ve uyku arzum değersizleşiyor oracıkta.
Ah Gogo..o da anlıyor ya sonunda, dokunmadan, kalkıp nefesini havaya katmadan, adım atıp ilerlemeden, sarılıp yükselmeden bir anlamı yok o konforun.
Günışığı onunla oynamak için beyhude beklerken uyanmasını, Gogo yatıyor, yatıyor, yatıyor.. ta ki Gün ışımayı bırakana, ortalık sessizliğe bürünene kadar!
İste o zaman sıçrıyor yattığı yerden Gogo!
Şimdi yatma sırası, dışarıda fena halde şifayı kapmış olan Günışığı'nda.
İlişkiler emek ister, hem de her türlüsü.. ve dostluk, birlikte yaptığın şeyler değil, hissettiğin şeylerdir. Belki tek kelime konuşmadığınızda da gönlüne ayna olandır dost.
Anlaşılan o ki Gogo da bunu hatırlıyor nihayet.
Boşuna demiyoruz değil mi, çocuk kitapları aslında yetiskinler içindir de.. büyümeye dirençli çocukluğumuz için!
*Ofra Amit'in sıradışı ve hoş resimlemesi de bahse değer doğrusu.
Gogo ve Günışığı
Yazan, Dafna ben Zvi
Resimleyen, Ofra Amit
Final Kültür Sanat
4+
Kimilerini ise bir süre sonra tekrar kütüphane raflarında gördüğünde, uzun süre ayrı düşmüş iki dost gibi kucaklaşıyorlar. <3
Uzun süre bloğa kitap yazamayacak kadar yoğun bir iş-ev gündemi olunca bugün fazladan mesai yapıp arayı kapatayım dedim ve kucakladığım gibi kitapları, çöktüm yatağın üstüne.
Koşa koşa yanıma geldi, bir kaç tane de onun kucağında: "Anne bunları da okuyalım mı!?"
Bazen düşünüyorum da onun dışında da kendimi tanımladığım , keyifle yaptığım onca şeyin içinde hep o var. Ofiste, elimdeki herhangi bir iş için fikir ve proje üretirken de hep onun gözleri gözlerimin önünde. Hayata baktığım o pencere onunkine o kadar yakın ki bazen çok ciddi bir işe, örneğin endüstriyel bir firmanın fuar tanıtımına falan çizgi film çılgınlığında fikirler bulabiliyorum. İşin fenası bana gayet normal geliyor ağzımdan çıkanlar.
Ama çok yorulduğumda..
Gogo gibi ben de tüm gün uyumak istiyorum bazen. Birileri masal anlatsın bana da, yemekler, tatlılar, yapılmayı bekleyen tüm işler, sağlık, iş, okul takibi..hepsini biri benim için halletsin.
Hiçbir şey için kaygılanmam gerekmeden deliksiz bir uyku uyuyayım, sonra da yine hiçbir kaygı gütmeden çıkıp denize karşı oturup dalgaların sesine katayım zihnimin karmaşasını.
Sonra..birden en sevdiği şeyi kaybetmiş, bavulunu, biletini ya da büsbütün kendini; bineceği otobüsü kaçırmış da kan ter içinde uykudan uyanmışçasına eksik ve kayıp kalkıyorum oturduğum kıyıdan.
Eskiden anlamlı gelen, ozlediğimi sandığım şeyin şimdi anne olmadan, çocuğum olmadan, onun hayatıma kattığı bambaşka anlam olmadan hayal edilmiş tek karede bile ne kadar değersiz olduğunu farkediyorum. İçim hüzünle dolu bir sevgiyle çağlıyor öyle anlarda, gözlerime soğuk çalıyor rüzgâr.
Birkaç dakikalık dinginlik ve uyku arzum değersizleşiyor oracıkta.
Ah Gogo..o da anlıyor ya sonunda, dokunmadan, kalkıp nefesini havaya katmadan, adım atıp ilerlemeden, sarılıp yükselmeden bir anlamı yok o konforun.
Günışığı onunla oynamak için beyhude beklerken uyanmasını, Gogo yatıyor, yatıyor, yatıyor.. ta ki Gün ışımayı bırakana, ortalık sessizliğe bürünene kadar!
İste o zaman sıçrıyor yattığı yerden Gogo!
Şimdi yatma sırası, dışarıda fena halde şifayı kapmış olan Günışığı'nda.
İlişkiler emek ister, hem de her türlüsü.. ve dostluk, birlikte yaptığın şeyler değil, hissettiğin şeylerdir. Belki tek kelime konuşmadığınızda da gönlüne ayna olandır dost.
Anlaşılan o ki Gogo da bunu hatırlıyor nihayet.
Boşuna demiyoruz değil mi, çocuk kitapları aslında yetiskinler içindir de.. büyümeye dirençli çocukluğumuz için!
*Ofra Amit'in sıradışı ve hoş resimlemesi de bahse değer doğrusu.
Gogo ve Günışığı
Yazan, Dafna ben Zvi
Resimleyen, Ofra Amit
Final Kültür Sanat
4+
Ben Ne Zaman Dogdum?
Harika bir Behiç Ak kitabı daha, "Ben Ne Zaman Doğdum? ".
Kaç farklı cevap verilebilir ki bir soruya? Ya da sadece bir cevabı olabilir mi? Doğumumuz sadece bir tarihten, anlamsız rakamlardan mı ibarettir?
Bizimle birlikte doğan, batan, eğilen, yükselen, yanımızdan geçen, yanından geçtiğimiz, iz bırakan, iz bıraktığımız her şey de bizim dünyaya gelişimize dair değil midir?
Büyükannenin ördüğü masa örtüsünde, tam da o motifle aynı yaşta Memo! O ortadaki motifle..
...
"Masanın örtüsü, büyükannenin ördüğü küçük dantel parçalarından oluşuyordu.
İşaret parmağını dantel parçalarından birinin üstüne bastırarak, “İşte,” dedi, “sen tam bunu ördüğüm gün doğdun.”
...
Düşündük de biz, ya bu dünyaya gelişimiz bir tarihten ibaret olsaydı!? Etki etmesek ve etkilenmesek..öylece gelip gitsek mesela, mümkün olur muydu dokunmasaydık havaya?
Dahası kim ister ki boşlukta yankılanıp kaybolan bir ses olmayı? Dokunup nüfuz etmemeyi? İnsanın anlam arayışındaki, kul olarak var oluşundaki mananın çocuk dünyasındaki karşılığına dair bir hikayeydi okuyup üstünde konuştuğumuz.
Bir kuşun yumurtadan çıkışına şahit olan ve kendi doğumunu merak edip sorular sormaya başlayan küçük Memo'nun, sevmediği tek cevap Tombiş'in rakamlardan oluşan o cevabıydı. Oysa ki öyle alelade bir gün olabilir miydi o gün? Güneşle birlikte doğmuştu Memo o gün.
Behiç Ak'ın zarif ve ustalıklı dili, tatlı mizahıyla çok sevdik Memo'nun hikayesini.
Hatta elimizde kalem kağıt, anneanne ve dedesinin yanında aldık soluğu.
"Ben ne zaman doğdum?"diye zordu köfte oğlan, sonra da aldığımız cevapları yazdık kokulu çiçekli kağıtlara, özene bözene.
Anneannesi o doğduğunda bestelediği şarkıyı söyledi sevgiyle,
Dedesi hatıralara daldı gülümseyerek.
Minik okurlarla kitap sonrası aile büyüklerini, sağ ve sağlıklı eş dost akrabayı ziyaret etmek, minnak okurun çetin sorularıyla röportajlar yapmak eğlenceli olmaz mıydı ne dersiniz?
Tombiş Kitaplar Serisi,
Ben Ne Zaman Doğdum?
Behiç Ak
Odtü Yayıncılık
4+
Kaç farklı cevap verilebilir ki bir soruya? Ya da sadece bir cevabı olabilir mi? Doğumumuz sadece bir tarihten, anlamsız rakamlardan mı ibarettir?
Bizimle birlikte doğan, batan, eğilen, yükselen, yanımızdan geçen, yanından geçtiğimiz, iz bırakan, iz bıraktığımız her şey de bizim dünyaya gelişimize dair değil midir?
Büyükannenin ördüğü masa örtüsünde, tam da o motifle aynı yaşta Memo! O ortadaki motifle..
...
"Masanın örtüsü, büyükannenin ördüğü küçük dantel parçalarından oluşuyordu.
İşaret parmağını dantel parçalarından birinin üstüne bastırarak, “İşte,” dedi, “sen tam bunu ördüğüm gün doğdun.”
...
Düşündük de biz, ya bu dünyaya gelişimiz bir tarihten ibaret olsaydı!? Etki etmesek ve etkilenmesek..öylece gelip gitsek mesela, mümkün olur muydu dokunmasaydık havaya?
Dahası kim ister ki boşlukta yankılanıp kaybolan bir ses olmayı? Dokunup nüfuz etmemeyi? İnsanın anlam arayışındaki, kul olarak var oluşundaki mananın çocuk dünyasındaki karşılığına dair bir hikayeydi okuyup üstünde konuştuğumuz.
Bir kuşun yumurtadan çıkışına şahit olan ve kendi doğumunu merak edip sorular sormaya başlayan küçük Memo'nun, sevmediği tek cevap Tombiş'in rakamlardan oluşan o cevabıydı. Oysa ki öyle alelade bir gün olabilir miydi o gün? Güneşle birlikte doğmuştu Memo o gün.
Behiç Ak'ın zarif ve ustalıklı dili, tatlı mizahıyla çok sevdik Memo'nun hikayesini.
Hatta elimizde kalem kağıt, anneanne ve dedesinin yanında aldık soluğu.
"Ben ne zaman doğdum?"diye zordu köfte oğlan, sonra da aldığımız cevapları yazdık kokulu çiçekli kağıtlara, özene bözene.
Anneannesi o doğduğunda bestelediği şarkıyı söyledi sevgiyle,
Dedesi hatıralara daldı gülümseyerek.
Minik okurlarla kitap sonrası aile büyüklerini, sağ ve sağlıklı eş dost akrabayı ziyaret etmek, minnak okurun çetin sorularıyla röportajlar yapmak eğlenceli olmaz mıydı ne dersiniz?
Tombiş Kitaplar Serisi,
Ben Ne Zaman Doğdum?
Behiç Ak
Odtü Yayıncılık
4+
Küçük Filozoflar
Metis yayınları, 'küçük filozoflar" serisini uzun zamandır merak ediyordum. Son kütüphane ziyaretiyle, seriden üc kitabı birden okuyup inceleme fırsatı bulunca bahsetmeden olmazdı. Henüz oğlum icin erken olduğundan o uyuduktan sonraya sakladım onları.
Rousseau'nun Emile'ini muhakkak duymuş ya da eğitimle ilgiliyseniz okumuşsunuzdur.
Hayali karakterlerle bezeyerek yazdığı eserinde eğitim ve kültürel gelişimle ilgili kendine özgü fikirleri savunur.
Serinin küçük filozoflar için, Rousseau'yu ve Emile'i anlamak için bir kılavuz mahiyetindeki kitabı "Bendeniz Jean-Jacques Rousseau"yu okurken Emile ete kemiğe büründü ve tekrar eserin aslını okuma arzusu duydum.
Öte yandan tez canlılıkla buradayım işte! Olur da bir anne seriyi edinmeyi düsünürken arama motoruna giderse eli diye.. ;)
9 yaş ve üstü için onerilen serinin bu kitabinda Rousseau'nun çocukluğunu simgeleyen kurgu karakter Emile, vahşi yaşamda insan gormeden büyümüş bir çocuk ve doğuştan iyiliğe ve saflığa egilimli insanın da bir simgesi.
"Başlangıçta her birimiz Emile gibiyizdir. Doğamızdaki hiçbir şey bizi kötülüğe itmez. Merhamet ya da bize benzeyenlere karşı duyduğumuz sempati, yürekteki ilk duygudur" diyor eserde.
"İnsan iyidir ve onun özgür olması iyiliğe yol açar! Erdeme ve huzura ulaşmak için zincirlere ve cezaya ne hacet! Adaletin sesini işitmek için önderlere, hocalara, dediğim dedik yol göstericilere ne hacet! Yol kendi ateşleriyle aydınlansın"
...
Geçenlerde bir arkadaş meclisinde* masallarin tehlikelerinden bahis olunca söylediğim gibi; masallardan diğer bir çok şeyden korktuğum kadar korkmuyorum. Aksine klasik masallar ve fabllerin üzerinde tartışma, iyi, kötü, dogru ve yanlıs hakkında cocuklarımızla sohbet etme fırsatı doğurdukları ve bu yönleriyle de ayrıca çok değerli olduklarını düşünüyorum.
Daha önce Behiç Ak'ın Uyurgezer Fil'ine oğlumun itirazlarıyla yeni bir son yazıp Mambo'yu sirkten kurtardığımızdan bahsetmişimdir.
Onun aklına ve vicdanına uyan yeni sonu kitabın sonuna iliştirip sonraki okumaları o notla nihayetlendirmiştik.
Küçük Filozoflar serisiyle ilgilenen ebeveynlerin tam da böylesi münazaraları, sohbet fırsatlarını arzuladıklarını varsayarak detayları iç sayfa görsellerine bırakıyorum.
Yalnız 9 yaş ve üstündeki bir çocuk icin tartısmaya uygun metinler olarak degerlendirilebilecegi gibi çıplaklık ya da şiddetin iki boyutlu da olsa resmedilmesinden rahatsız olacaklar için uygun olmayabilir.
Bendeniz Jean-Jacques Rousseau
Edwige Chirouter, Mayumi Otero
Metis
Küçük Filozoflar
9+
Descartes Amca'nın Kötü Cini
Jean Paul Mongin , François Schwoebel
Metis
Küçük Filozoflar
9+
Profesör Kant'ın En Çılgın Günü
Jean Paul Mongin , Laurent Moreau
Metis
Küçük Filozoflar
9+
*Bahse konu meclis Okulsuz Eğitim Anneleri Facebook grubu ;)
Rousseau'nun Emile'ini muhakkak duymuş ya da eğitimle ilgiliyseniz okumuşsunuzdur.
Hayali karakterlerle bezeyerek yazdığı eserinde eğitim ve kültürel gelişimle ilgili kendine özgü fikirleri savunur.
Serinin küçük filozoflar için, Rousseau'yu ve Emile'i anlamak için bir kılavuz mahiyetindeki kitabı "Bendeniz Jean-Jacques Rousseau"yu okurken Emile ete kemiğe büründü ve tekrar eserin aslını okuma arzusu duydum.
Öte yandan tez canlılıkla buradayım işte! Olur da bir anne seriyi edinmeyi düsünürken arama motoruna giderse eli diye.. ;)
9 yaş ve üstü için onerilen serinin bu kitabinda Rousseau'nun çocukluğunu simgeleyen kurgu karakter Emile, vahşi yaşamda insan gormeden büyümüş bir çocuk ve doğuştan iyiliğe ve saflığa egilimli insanın da bir simgesi.
"Başlangıçta her birimiz Emile gibiyizdir. Doğamızdaki hiçbir şey bizi kötülüğe itmez. Merhamet ya da bize benzeyenlere karşı duyduğumuz sempati, yürekteki ilk duygudur" diyor eserde.
"İnsan iyidir ve onun özgür olması iyiliğe yol açar! Erdeme ve huzura ulaşmak için zincirlere ve cezaya ne hacet! Adaletin sesini işitmek için önderlere, hocalara, dediğim dedik yol göstericilere ne hacet! Yol kendi ateşleriyle aydınlansın"
...
Geçenlerde bir arkadaş meclisinde* masallarin tehlikelerinden bahis olunca söylediğim gibi; masallardan diğer bir çok şeyden korktuğum kadar korkmuyorum. Aksine klasik masallar ve fabllerin üzerinde tartışma, iyi, kötü, dogru ve yanlıs hakkında cocuklarımızla sohbet etme fırsatı doğurdukları ve bu yönleriyle de ayrıca çok değerli olduklarını düşünüyorum.
Daha önce Behiç Ak'ın Uyurgezer Fil'ine oğlumun itirazlarıyla yeni bir son yazıp Mambo'yu sirkten kurtardığımızdan bahsetmişimdir.
Onun aklına ve vicdanına uyan yeni sonu kitabın sonuna iliştirip sonraki okumaları o notla nihayetlendirmiştik.
Küçük Filozoflar serisiyle ilgilenen ebeveynlerin tam da böylesi münazaraları, sohbet fırsatlarını arzuladıklarını varsayarak detayları iç sayfa görsellerine bırakıyorum.
Yalnız 9 yaş ve üstündeki bir çocuk icin tartısmaya uygun metinler olarak degerlendirilebilecegi gibi çıplaklık ya da şiddetin iki boyutlu da olsa resmedilmesinden rahatsız olacaklar için uygun olmayabilir.
Bendeniz Jean-Jacques Rousseau
Edwige Chirouter, Mayumi Otero
Metis
Küçük Filozoflar
9+
Descartes Amca'nın Kötü Cini
Jean Paul Mongin , François Schwoebel
Metis
Küçük Filozoflar
9+
Profesör Kant'ın En Çılgın Günü
Jean Paul Mongin , Laurent Moreau
Metis
Küçük Filozoflar
9+
*Bahse konu meclis Okulsuz Eğitim Anneleri Facebook grubu ;)
Görünmeyenin Yazarı
İngiliz romancı ve eleştirmen Virginia Woolf'un çocuk dilinden öz yaşam öyküsünü anlatıyor, Görünmeyenin Yazarı.
' Feminist' yazardan bahsin tam da 8 Mart Dünya Kadınlar Günü'ne tekabül etmesi ilginç bir tevafuk olmakla birlikte feminizm bahsi içermeyeceğini baştan belirtmeliyim.
3 yaşına kadar hiç ama hiç konuşmayan Woolf'un ailesi 2000'li yılların dünyasında yaşasaydı nasıl bir yol izlerdi merak etmeden edemedim okurken.
3 yaşına kadar, evet.. 3 yaşından sonra pencere önünde bulutları bir takım hayvanlara benzeterek başladığı konuşması ilelebet ara vermeksizin sürmüş Woolf'un. Öyle ki bu konuşmaların bir kısmı yazı olup kağıtlara dökülmüş ve şimdi tanıdığımız o yazar olmuş.
Susamadıkları en çok da görünmeyenlerin sesini haykırdığından "Görünmeyenin Yazarı'"denmiş ona.
Küçük bir kızken kitaplara hayran olan ve mahir bir masal anlatıcısı olan Virginia için kitaplar, su kadar elzem birer ihtiyaçmış o günlerde.
Tam da bunları okurken, çocukluğuma dönüp Ginia oldum onunla. Çoluk çocuk toplanıp uydurduğum masalları anlattığım, kitap okuyup resim yaparken bambaşka bir paralel evrende yaşadığım çocukluk günlerime döndüm. Hal böyle olunca küçük Ginia'yla tanışmak, gerçek Virginia Woolf'la aramda bir gönül köprüsü kurdu. Küçük okurun da öyle!
Virginia yazar olmak istediğine karar verdiğinde kendi odası olması gerektiğine de karar vermişti. Çünkü sözcüklere attığı ağlar gürültücü insanlar yüzünden boş dönüyor, Ginia bir türlü dikkatini toparlayamıyordu.
Ancak o zamanlar bir kadının kendi odasına sahip olmasını düşünmek bile olanaksızdı. Kızların kitap okuması, yazması değil; evlenmesi gerektiği düşünülen bir toplumda o bir yazar olmanın savaşını vermişti.
Woolf okurları, 'Kendine Ait Bir Oda'yı iyi bilirler. Yazarın bu kitabı feminist felsefede önemli bir yer edinmiş ve kadınların kendi 'oda'ları ve okur-yazarlık mücadeleleri için bir mihenk taşı olmuştu.
Bu ilham verici harika çocuk kitabı sadece kız çocukları için değil tüm çocuklar için karanlığı ışıtan ateş böcekleriyle dolu.
Az metinli bol resimli eserin resimlemeleri de öyküsü kadar hoş.
Virginia Woolf: Görünmeyenin Yazarı
Yazan, Luisa Antolin Villota
Resimleyen, Antonia Santolaya
Çeviren, Kemal Atakay
Elma Çocuk
9+ ancak tamamen subjektif olarak 5 yaş üstü bir çocukla okunabileceğini savunuyorum.
' Feminist' yazardan bahsin tam da 8 Mart Dünya Kadınlar Günü'ne tekabül etmesi ilginç bir tevafuk olmakla birlikte feminizm bahsi içermeyeceğini baştan belirtmeliyim.
3 yaşına kadar hiç ama hiç konuşmayan Woolf'un ailesi 2000'li yılların dünyasında yaşasaydı nasıl bir yol izlerdi merak etmeden edemedim okurken.
3 yaşına kadar, evet.. 3 yaşından sonra pencere önünde bulutları bir takım hayvanlara benzeterek başladığı konuşması ilelebet ara vermeksizin sürmüş Woolf'un. Öyle ki bu konuşmaların bir kısmı yazı olup kağıtlara dökülmüş ve şimdi tanıdığımız o yazar olmuş.
Susamadıkları en çok da görünmeyenlerin sesini haykırdığından "Görünmeyenin Yazarı'"denmiş ona.
Küçük bir kızken kitaplara hayran olan ve mahir bir masal anlatıcısı olan Virginia için kitaplar, su kadar elzem birer ihtiyaçmış o günlerde.
Tam da bunları okurken, çocukluğuma dönüp Ginia oldum onunla. Çoluk çocuk toplanıp uydurduğum masalları anlattığım, kitap okuyup resim yaparken bambaşka bir paralel evrende yaşadığım çocukluk günlerime döndüm. Hal böyle olunca küçük Ginia'yla tanışmak, gerçek Virginia Woolf'la aramda bir gönül köprüsü kurdu. Küçük okurun da öyle!
Virginia yazar olmak istediğine karar verdiğinde kendi odası olması gerektiğine de karar vermişti. Çünkü sözcüklere attığı ağlar gürültücü insanlar yüzünden boş dönüyor, Ginia bir türlü dikkatini toparlayamıyordu.
Ancak o zamanlar bir kadının kendi odasına sahip olmasını düşünmek bile olanaksızdı. Kızların kitap okuması, yazması değil; evlenmesi gerektiği düşünülen bir toplumda o bir yazar olmanın savaşını vermişti.
Woolf okurları, 'Kendine Ait Bir Oda'yı iyi bilirler. Yazarın bu kitabı feminist felsefede önemli bir yer edinmiş ve kadınların kendi 'oda'ları ve okur-yazarlık mücadeleleri için bir mihenk taşı olmuştu.
Bu ilham verici harika çocuk kitabı sadece kız çocukları için değil tüm çocuklar için karanlığı ışıtan ateş böcekleriyle dolu.
Az metinli bol resimli eserin resimlemeleri de öyküsü kadar hoş.
Virginia Woolf: Görünmeyenin Yazarı
Yazan, Luisa Antolin Villota
Resimleyen, Antonia Santolaya
Çeviren, Kemal Atakay
Elma Çocuk
9+ ancak tamamen subjektif olarak 5 yaş üstü bir çocukla okunabileceğini savunuyorum.
Maymun Kral
Muzır, neşeli bir öykü Maymun Kral. Mızıkçı, haylaz maymun Muni gizlice kulak kabartıp arkadaşlarının konuşmalarına, yapıveriyor hemen bir plan.
Ormana ilk gelen yabancıyı kral yapmaya karar veren arkadaşları bambaşka yeni bir maymunla karşılaşıyorlar ve bizim Muni ormanın kralı oluveriyor.
Ama çekilir dert değil Muni'nin krallığı. Onu getirin, bunu götürün, onu yapın bunu edin derken orman ahalisinin de aklına bir fikir geliyor. Eee, kılık değiştirme fikri sadece akıllı maymunlara özgü değil demek ki.
Bizim Kral Muni, çamura bulanmış canavarımsı orman halkından kaçarken yağmur yüklü bulutlar aşikar ediyor herkesin gerçek yüzünü.
Tüm bunların sonunda ne öfke kalıyor ne de gizli planlar, koyuveriyorlar hep birlikte kahkahayı!
Muzırlıklar ve yalanlar arasındaki ince çizgide, neşeli bir masala eşlik eden Feridun Oral çizimleri yine bir harika!
Metin ise gayet yalın ve akıcı..
Maymun Kral
Öykü ve resimleyen, Feridun Oral
Yazan, Sara Şahinkanat
Yapı Kredi yayınları
3+
Ögrenme Güclügü mü, Ögretme Güclügü mü?
"Öğrenme güçlüğü"diye ne menem bir şey olduğunu bir türlü anlamlandıramadığım bir klinik tanı var. Bu "tanı"da bulunanların(!) büyük kısmı ise öğretmenler. Öğretmenliğin çok güç bir meslek olduğu muhakkak. Ayrıca mevcut eğitim sisteminde çocukların farklılıkları gözetilerek yapılandırılmış bir öğretme metoduna yer olmadığı da vakıa. Eğitim kurumları fabrikalara dönüşmüşken ve öğrencilerle birlikte öğretmenleri de çarkları arasında çiğnerken bacalar tütmeye devam ediyorsa, bu durum kapitalist sistemin aşırı kaygılı veya bezgin ebeveynlerinin bir ürünü aynı zamanda..
Hal böyleyken baş edemediği, anlamlandıramadığı bu varlıklarla tek tek iletişim için yeterli zamanı da asla bulamayacak bir öğretmenin içinde bulunduğu durumu "öğretme güçlüğü"şeklinde tanılaması akla ve mantığa çok daha uygun olurdu. Ya da belki de öğretmeye çalışmanın yollarını ararken aslında sadece kılavuzları ve koltuk değneklerini sağlamakla yükümlü olduğumuzu farkedebilmemiz..
Neyle ilgilenmesi gerektiğine karar vermek yerine, ilgilendiği şeyle ilgili merakını gidermenin yollarını sağlamamız gerekirdi. Egitim sözcüğüne "Sistemi" ilave edilecekse ancak bu biçimde anlamlı olurdu.
Bir öğretmen fert olarak nasıl saygın ve değerliyse, çocuğun da öyle olduğu ön kabulüyle elimizdeki kaşeleri bir kenara bırakıp yoldaki dikenleri temizlememiz gerekirdi belki de.
Yine bir okul dönemininin sonuna yaklaşırken annelerin gündeminde "ögrenme güçlüğü", "dikkat eksikliği", "dehb" gibi konularla birlikte akademik başarı kaygıları, eğitim planları var.
Tamamiyle yapay biçimde kurgulanmış şehir hayatında, yapay beslenip yapay yaşayarak/yaşama eklemlenerek, yapay öğrenerek yetişen çocuklar bir terslik olduğunun farkında. Verdikleri sinyaller de çoğunlukla bundan ibaret oysa ki.
Elimizde bir cetvelle santim santim ölçerek, planlayarak ve hesaplayarak tüm kötü sürprizleri ilaç şişelerine sıkıştırmanın, kapaklarını sıkıca kapatmanın ve toprağa gömmenin derdindeyiz. Çocuklarımızın geleceklerini garanti altına almanın! Garanti?
Garanti altına alınmış bir geleceği kim arzular ki? Milimi milimine hesaplanmış, önceden kararlaştırılmış, büyük yatırımlar yapılmış bir geleceği, içinde kendisinin ve arzularının yer almadığı bir geleceği kim ister?
Tam da burada kafamdaki sahne, Küçük Prens sinema filmindeki minik kızın hayatından..
...
Çocuklarımız adına buna nasıl karar veriyoruz? Bu fazlaca endişeli halimiz onların benliklerine olan saygımızı zedelemiyor mu sizce de?
Bu gem vurulmaz kontrol arzumuz yeryüzünün kanunlarına aykırı değil mi? Acziyetimize aykırı!
Biraz sakinleşip, melissa çaylarımızı duble kupalarımıza doldurup arkamıza yaslanalım.
Çocukluğumuzu düşünelim, şimdi nasıl yetişkinlere dönüştüğümüzü.. Bu kadar mı rahatsızız dönüştüklerimizden?
Mutlu mu değiliz?
..
Tersi mi?
Çocuklarımız bize benzemiyor diye mi korkumuz, öngöremediğimiz bir gelecek mi endişelendiren?
Aaaamaaan!
Mevcut halimizin anne ve babamız tarafından programlandığına, kodlarımızın /kaderimizin onlar tarafından yazıldığına mı inanıyoruz da bu denli kaygılıyız?
Kodlar yazmamız, çocukları kontrol panelleriyle programlamamız gerektiğini düşündüren nedir ki?
Yolcuyuz, gelip geçiyoruz da aslolan nedir?
Aç mı kalır çocuklarımız? Milyonlarca çocuğun her biri de doktor, mühendis ya da mimar olmazsa diye mi korkuyoruz?
"Insanların seçme özgürlükleri yoksa; bilinç, bireyi korumak için kendini kapatır ve farkındalığını azaltır" diyor Özgür Bolat. Yazının tamamı için burayı tıklayabilirsiniz.
Onlar adına tercihler yapıp, yarışlara koşmadan önce düşünmekte fayda var..
Kim adına, kime rağmen?
Hal böyleyken baş edemediği, anlamlandıramadığı bu varlıklarla tek tek iletişim için yeterli zamanı da asla bulamayacak bir öğretmenin içinde bulunduğu durumu "öğretme güçlüğü"şeklinde tanılaması akla ve mantığa çok daha uygun olurdu. Ya da belki de öğretmeye çalışmanın yollarını ararken aslında sadece kılavuzları ve koltuk değneklerini sağlamakla yükümlü olduğumuzu farkedebilmemiz..
Neyle ilgilenmesi gerektiğine karar vermek yerine, ilgilendiği şeyle ilgili merakını gidermenin yollarını sağlamamız gerekirdi. Egitim sözcüğüne "Sistemi" ilave edilecekse ancak bu biçimde anlamlı olurdu.
Bir öğretmen fert olarak nasıl saygın ve değerliyse, çocuğun da öyle olduğu ön kabulüyle elimizdeki kaşeleri bir kenara bırakıp yoldaki dikenleri temizlememiz gerekirdi belki de.
Yine bir okul dönemininin sonuna yaklaşırken annelerin gündeminde "ögrenme güçlüğü", "dikkat eksikliği", "dehb" gibi konularla birlikte akademik başarı kaygıları, eğitim planları var.
Tamamiyle yapay biçimde kurgulanmış şehir hayatında, yapay beslenip yapay yaşayarak/yaşama eklemlenerek, yapay öğrenerek yetişen çocuklar bir terslik olduğunun farkında. Verdikleri sinyaller de çoğunlukla bundan ibaret oysa ki.
Elimizde bir cetvelle santim santim ölçerek, planlayarak ve hesaplayarak tüm kötü sürprizleri ilaç şişelerine sıkıştırmanın, kapaklarını sıkıca kapatmanın ve toprağa gömmenin derdindeyiz. Çocuklarımızın geleceklerini garanti altına almanın! Garanti?
Garanti altına alınmış bir geleceği kim arzular ki? Milimi milimine hesaplanmış, önceden kararlaştırılmış, büyük yatırımlar yapılmış bir geleceği, içinde kendisinin ve arzularının yer almadığı bir geleceği kim ister?
Tam da burada kafamdaki sahne, Küçük Prens sinema filmindeki minik kızın hayatından..
...
Çocuklarımız adına buna nasıl karar veriyoruz? Bu fazlaca endişeli halimiz onların benliklerine olan saygımızı zedelemiyor mu sizce de?
Bu gem vurulmaz kontrol arzumuz yeryüzünün kanunlarına aykırı değil mi? Acziyetimize aykırı!
Biraz sakinleşip, melissa çaylarımızı duble kupalarımıza doldurup arkamıza yaslanalım.
Çocukluğumuzu düşünelim, şimdi nasıl yetişkinlere dönüştüğümüzü.. Bu kadar mı rahatsızız dönüştüklerimizden?
Mutlu mu değiliz?
..
Tersi mi?
Çocuklarımız bize benzemiyor diye mi korkumuz, öngöremediğimiz bir gelecek mi endişelendiren?
Aaaamaaan!
Mevcut halimizin anne ve babamız tarafından programlandığına, kodlarımızın /kaderimizin onlar tarafından yazıldığına mı inanıyoruz da bu denli kaygılıyız?
Kodlar yazmamız, çocukları kontrol panelleriyle programlamamız gerektiğini düşündüren nedir ki?
Yolcuyuz, gelip geçiyoruz da aslolan nedir?
Aç mı kalır çocuklarımız? Milyonlarca çocuğun her biri de doktor, mühendis ya da mimar olmazsa diye mi korkuyoruz?
"Insanların seçme özgürlükleri yoksa; bilinç, bireyi korumak için kendini kapatır ve farkındalığını azaltır" diyor Özgür Bolat. Yazının tamamı için burayı tıklayabilirsiniz.
Onlar adına tercihler yapıp, yarışlara koşmadan önce düşünmekte fayda var..
Kim adına, kime rağmen?
 |
| Banksy'e ait bir stencil |
Küçük Findus Kaybolunca
Sven Nordqvist'i Tilki Avı'ndan hatırlarsınız. Önceki blog yazısı için burayı tıklayın lütfen.
Küçük Findus Kaybolunca, yine harikulade detaylarla bezeli illüstrasyonlarıyla sıcacık bir Nordqvist masalı. Serinin bu ilk kitabında, Pettson'ın o kucağındayken bulmaca çözdüğü kedisi Findus'u görüyoruz, tatlı mı tatlı.
Bir yandan Pettson'ın sakalını çekiştirirken, afacan bir çocuk gibi "Nasıl kaybolduğumu anlatsana!"diyor. Muzır kedicikle birlikte dinliyoruz, Findus Yeşil Bezelye'nin bir kutunun içinde Pettson'ın evinde başlayan hikayesini.
Eser uzun metinlere rağmen su gibi akıp giderken, detaylı resimlemeyle kitaba ve kitapla dünyamıza konuk olan küçük yaratıklarla neşeleniyoruz.
Sadece resimleriyle bile birden fazla macera vaadeden bu güzel masal, metinlerine müdahele edilmeden okunduğunda 5 yaş altında bir çocuğun dünyasına yeni sorular da düşürebilecek cinsten.
Hani şu kısırlı börekli günlerde komşu teyzelerin mahallenin dullarını evlendirmek üzere kurduğu planlar, ettikleri laflar var ya.. eh, sizin çocuğa yabancıysa bayan Beda Anderson tanıştıracak :)
Beda Anderson'a göre Pettson'ın "onu biraz çekip çevirecek bir kadına ihtiyacı var. Ancak Pettson kendi başının çaresine bakabileceğini ve bu yaştan sonra bir kadına "katlanamayacağını"söylüyor.
Bizim Küçük Findus Yeşil Bezelye, o hediye kutusuna ve oradan da Pettson'ın hayatına işte tam da bu sebeple giriyor.
Bundan sonrası tatlı bir şamata; tam da Nordqvist usulü, edebi zerafetle ve incelikli resimlemeyle dolu.
Pettson'in bildiği her şeyi ama her şeyi küçük Findus'a anlattığı, patateslerin nasıl büyüdüğünden, ineklerden, kafasından geçen hemen her şeyden bahsettiği o uzun sohbetleri okuduğumuzda, küçük okur aynı Pettson gibi, bildiği her şeyi muhabbet kuşu Pamuk'a anlatmak için planlar yaptı heyecanla.
"Acaba onunla çok konuşursam Pamuk da konuşmayı öğrenir mi anne?" Buradan sonrası karısık çünkü Pamuk artık bizimle değil..
Küçük Findus Kaybolunca, maceralarla dolu birden fazla masal doğuran bir masal. Nasrettin Hoca'nın kazanı gibi.
Bu arada Tilki Avı'yla tanışana kadar nasılsa dikkatimden kaçmış ve listeme girmemiş olan bu güzel serinin Bir Dolap Kitap tanıtımı'nı buradan dinleyebilirsiniz.
Küçük Findus Kaybolunca
Yazan ve Resimleyen, Sven Nordqvist
Dinozor Çocuk
5+
*yuzbininci okumadan sonra zorunlu not: Metinlerin uzunluğu 5 yaş ve üstüne uygun olmakla beraber Petson'in gazetede okuduğu haberin detayından, Beda Anderson'in çöp çatma çabalarına.. 7+ için de uzun metinleriyle uygun. Biz şimdilik kırparak okumayı yeğliyoruz ;) Zira vazgeçilecek gibi değil.
Seneye kırpmaya gerek goreceğimizi sanmıyorum.
Küçük Findus Kaybolunca, yine harikulade detaylarla bezeli illüstrasyonlarıyla sıcacık bir Nordqvist masalı. Serinin bu ilk kitabında, Pettson'ın o kucağındayken bulmaca çözdüğü kedisi Findus'u görüyoruz, tatlı mı tatlı.
Bir yandan Pettson'ın sakalını çekiştirirken, afacan bir çocuk gibi "Nasıl kaybolduğumu anlatsana!"diyor. Muzır kedicikle birlikte dinliyoruz, Findus Yeşil Bezelye'nin bir kutunun içinde Pettson'ın evinde başlayan hikayesini.
Eser uzun metinlere rağmen su gibi akıp giderken, detaylı resimlemeyle kitaba ve kitapla dünyamıza konuk olan küçük yaratıklarla neşeleniyoruz.
Sadece resimleriyle bile birden fazla macera vaadeden bu güzel masal, metinlerine müdahele edilmeden okunduğunda 5 yaş altında bir çocuğun dünyasına yeni sorular da düşürebilecek cinsten.
Hani şu kısırlı börekli günlerde komşu teyzelerin mahallenin dullarını evlendirmek üzere kurduğu planlar, ettikleri laflar var ya.. eh, sizin çocuğa yabancıysa bayan Beda Anderson tanıştıracak :)
Beda Anderson'a göre Pettson'ın "onu biraz çekip çevirecek bir kadına ihtiyacı var. Ancak Pettson kendi başının çaresine bakabileceğini ve bu yaştan sonra bir kadına "katlanamayacağını"söylüyor.
Bizim Küçük Findus Yeşil Bezelye, o hediye kutusuna ve oradan da Pettson'ın hayatına işte tam da bu sebeple giriyor.
Bundan sonrası tatlı bir şamata; tam da Nordqvist usulü, edebi zerafetle ve incelikli resimlemeyle dolu.
Pettson'in bildiği her şeyi ama her şeyi küçük Findus'a anlattığı, patateslerin nasıl büyüdüğünden, ineklerden, kafasından geçen hemen her şeyden bahsettiği o uzun sohbetleri okuduğumuzda, küçük okur aynı Pettson gibi, bildiği her şeyi muhabbet kuşu Pamuk'a anlatmak için planlar yaptı heyecanla.
"Acaba onunla çok konuşursam Pamuk da konuşmayı öğrenir mi anne?" Buradan sonrası karısık çünkü Pamuk artık bizimle değil..
Küçük Findus Kaybolunca, maceralarla dolu birden fazla masal doğuran bir masal. Nasrettin Hoca'nın kazanı gibi.
Bu arada Tilki Avı'yla tanışana kadar nasılsa dikkatimden kaçmış ve listeme girmemiş olan bu güzel serinin Bir Dolap Kitap tanıtımı'nı buradan dinleyebilirsiniz.
Küçük Findus Kaybolunca
Yazan ve Resimleyen, Sven Nordqvist
Dinozor Çocuk
5+
*yuzbininci okumadan sonra zorunlu not: Metinlerin uzunluğu 5 yaş ve üstüne uygun olmakla beraber Petson'in gazetede okuduğu haberin detayından, Beda Anderson'in çöp çatma çabalarına.. 7+ için de uzun metinleriyle uygun. Biz şimdilik kırparak okumayı yeğliyoruz ;) Zira vazgeçilecek gibi değil.
Seneye kırpmaya gerek goreceğimizi sanmıyorum.
