Simla Sunay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Simla Sunay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Ücretsiz indirin, çıktı alın ve yapıştırın!
Evimizin Bayramlıkları 2016
Bu yıl hastalıklarla ve türlü çeşit başka meşgaleyle girdim Ramazan'a. Sizlerle paylaşmayı çok arzu ettiğim bu tasarımları tamamlamak ve...
Popüler
Simla Sunay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Simla Sunay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Çizmeyi Bilseydim
Eğer çizmeyi bilseydi, tavşanı 62'den, kuşu M harfinden, burunları L'lerden, yolları S'lerden, çatıları üçgenlerden, insanları kibrit çöplerinden yapmazdı elbet.
Bir uçan balonun sepetinde geldiği halasının "Magritte'in Pirene Şatosu" ndaki atölyesinde, resmini yapmayı dilediği hiçbir şey, o şeylerin kendisine benzemiyor.
Bir fotoğraf makinesinin vizöründen görebileceği, onunla yakalayıp hapsedebileceği kadar "gerçek" değil hiçbiri.
Gözün gördüğünü aynı onun gibi hapsedip dijital bir bellekten kağıda aktarabilse... Gördüklerine zihnindeki ve kalbindekileri giydirmeye yeltenmese çizmeyi başarabilecek.(!)
Bir fotoğraf makinesini mekanik bir araç olmaktan öteye taşıma gücü sanatçıdadır oysa.
Eğer çıplak bir gözlemle, aynısını yapacaksa, neden fotoğrafını çekmek yerine çizmeye çalışsın ki?
Yelpazeli bir tırtıl olduğunu sandığı halasının kuşu gibi, gözlemlediklerini kendi düşsel evreniyle giydirme gücü var Sera'nın.
O vakit, kim diyebilir ona, çizdiğinin bir kuş olmadığını?
Kim iddia edebilir kuşların hepsinin serçelere benzemesi gerektiğini?
Ya da kim ısrar edebilir tüm evlerin toprağın üzerinde olması gerektiğinde?
İnsanların çöplerden, kuşların M'lerden çizilmesinin imkansızlığında?
"Aa! Ne sevimli bir yelpazeli tırtıl."
"Bu bir kuş aslında, Sera"
"Ama hiç benzemiyor."
"Çünkü o benim kuşum."
"Bence yelpazeli bir tırtıl"
"Evet, çünkü bunlar senin gözlerin."
Sanatın özgün bir ifade dili olmaktan çıkıp dışarıdan biçimsel olarak dayatıldığı mevcut genel manzara, Helen Buckley imzasıyla okuduğumuz "Kırmızı Saplı Yeşil Çiçek" hikayesini hatırlatır bana sık sık...
Aynı öğretmeni gibi yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizmeyi öğrenirken kendi çiçeğini ve dilini kaybeden çocukları.
İşte o zaman, kendisi de bir mimar olup çocuklara sanat atölyeleri veren yazar, Simla Sunay gibi bir öğretmenleri olabilmesini diliyor insan...
Yazar kitabın hitamında okuruna bıraktığı mektubunda diyor ki:
"...kuşa kuş derken onun bütün özelliklerini bu sözcüğe sığdıramazken, onu çizerken de bunu yapamazdık. Kuşa kuş dediğimizde onu ancak diğer hayvanlardan ayrı çağırmış oluyorduk. Magritte'in resimlerinde bir şeye benzeyen şey, o şeyin kendisi değildi; ressamın gözünden ve elinden yansıyan yeni bir "şey"di, ne kadar çok benzese de."
Çeşme ve Rüzgâr'ını okuyup çok sevdiğimiz, uzun yıllar başucu yaptığımız yazarın ilham verici resimlemesiyle "Çizmeyi Bilseydim"ini de başucumuza astık.
Çizmeyi Bilseydim
Yazan, Simla Sunay
Resimleyen, Zeycan Alkış
4+ ve büyümeye dirençlilere
Çengelköy'de bir Çeşme ve Rüzgâr
Bir çeşme neye benzer? Bir musluğa, sürahiye, fıskiyeli bir havuza ya da.. Hiç çeşme görmemiş bir sınıf dolusu çocuğun çeşme görmesi gerektiğine işaret eden o birbirinden ilginç resimlerden sonra, resim öğretmenleri karar veriyor.
Bir sonraki derste okullarının yakınındaki Çengelköy Lahana Çeşmesi'ni ziyarete giden çocuklar öğretmenlerinden çeşmenin hayat öyküsünü dinliyor. Hayat öyküsü ya, ne sandın! Nelere tanık oldu, kimlere omuz verdi, hangi dertleri dinledi, hangilerini suya kattı götürdü, hangi kurumuş dudakları ıslattı kimbilir.
Çocuklar, çeşmenin lahana biçimli sarığının öyküsünü dinleyip at üzerinde cirite tutuşmuşken düşünüyorum. Şehirlerin ruhu var derdi Mustafa Armağan, "Şehir Asla Unutmaz"da. Mutlu insanlar olduğu gibi mutlu şehirler de vardır. Neşeli şehirler, gamlı şehirler, bacası dumanlı, insanları kurumlu şehirler. Uzun yüzlü, uzun boylu, iki tarafı kavaklı uzun yollu şehirler..
Sanmayın ki suyu akmayan, kurnası olmayan, musluğu kırık Lahana Çeşmesi'nin öyküsü öğretmenin anlattığından ibaret. Lahana Çeşmesi'nin küçük kahramanı Rüzgâr'la birlikte ögreniyor ve dört bir yana dağılmış öykülerini bir hikaye toplayıcısı gibi yakalayıp ağımıza atıyoruz.
Rüzgârın dedesi için bir dinlenme taşıymış çeşme. Daha küçük bir çocukken; arkadaşları Todori, Yanni ve Tanaş ile Sirtaki oynadıktan sonra terli yüzlerini çeşmede serinletirlermiş.
Rüzgâr'ın abisi için ise çeşme, bir ayakkabı bağlama taşıymış meğer.
Başka bazı kişiler için, ne yazık ki çöp taşıymış.
Babası için, maç yaptıktan sonra soluğu başında aldıkları mola yeriymiş.
Bir başkasına göre çeşme, tükürme taşıymış ve Rüzgâr'ın babaannesi bu durumdan hiç ama hiç hoşlanmamış.
Çünkü babaannesi için çeşme, kömür karasını arındıranmış.
Kimi için poz verme taşı, kimi için tabela, kimisi için de kocaman kucaklanacak bir arkadaşmış o.
Topladığı tüm hikayeleri hikayesine katıp çoğaltan Rüzgâr için ise, çok daha fazlasıymış artık.
Rüzgâr hikayeler toplarken, çeşme de toplamış elbet. Yüzlercesini, binlercesini biriktirdiği küfesinde çeşmenin taşı yitmiş, ruhu ebedilesmiş.
Çengelköy'deki Lahana Çeşmesi'ni görmeye gideceğiz minik okurla. Çevresindeki tüm sesleri kısacağız. Kornaları, kahkahaları, bağrışları.. tüm seslerin içinden onun sesine kulak kabartacağız. Bakalım bize neler anlatacak. Siz de gelsenize! 😃
Dipteki o not: İlginç ve bir o kadar hoş resimlemesinin yanında güzel bilinmezlikler ihtiva ediyor kitap. "Anne bu ne demek?" diye sorduracak ki, ne ala!
Ayrıca belirtmeliyim ki bilhassa çeşmenin tarihiyle ilgili ayrıntılar içeriyor.
Çeşme ve Rüzgâr
Yazan, Simla Sunay
Resimleyen, Reha Barış
Remzi Kitabevi
5+ ve büyümeye dirençlilere!
