Bulduğumun ne olduğundan emin değildim elbet, "oglum, ne yapıyorsun." diye sordum merakla.
"Aynanın içinde bir tane daha benden var ya, onun yanına gitmek istiyorum" dedi.
Halleri oyle komikti ki gülmelerimi yutkunup onunla birlikte oynadım.
Aradan 3 kücük yıl geçti..dünya icin küçük, minnak oğlan için büyük..
Bu yıllarda en çok sevdiği oyunlar gölge oyunları, kuklalar, gizemli masallar, canavarlarla dolu olanlardı.
Yolda yürürken önüme düşen gölgemi yakalar, o yakalayınca ben kımıldayamam. Serbest bıraktığında yürümeyi ancak sürdürebilirim.
Bazen de camda, tabakta, demlikte veya aynadaki yansımama, kendi yansımasına sorar sen misin ben, ben miyim? Hangimiz gerçek?
Yansımamla konuşur, sesini değiştirip cevap verir sonra da yansımamdan aldığı izinle(!) türlü muzırlıklar için harekete geçer falan :)
Anne Ben Kimim, tam da bu sebeple çok yer etti onda. Öyle çok sevdi ve o kadar çok okuduk ki sayısını bilemiyorum.
Mini bir felsefe kitabı Anne Ben Kimim.
Yansımamda gördüğüm bu kız da kim? diye soruyor biteviye. Bir sanatçı mı, bir büyücü mü, bir bilim insanı mı yoksa bir fırıncı mı?
Uyum içinde bir ahenge sahip olan metinler ve resimlemeyle küçük kızın kafasının içinde, zengin hayal gücünün eşliğinde bir seyahate çıkarıyor kitap. Annesiyle geçirdiği tüm zamanda kendisini arayan, karşılaştığı görüntüsünü tanımlamaya çalışan tatlı bir küçük kız bu.
Tüm bu gerçeküstü resimlemeyle birlikte bu küçük felsefe seyahatinin sonunda anneden sadır olan o sözcükler beni düşündürüyor.. "Benim için sen herşeysin!"
Çocuklarımız kimliklerini ararken doğru cevap bizim için herşey olmaları mı olmalı?
Bizim onları nasıl tanımladığımız, ne oldukları ya da ne olabileceklerini belirleyen yegane kıstasmıdır?
Daha iyi bir son nasıl olurdu?
Bunlar da bizim için küçük felsefe noktaları olsun mu?
Anne Ben Kimim
Yazan, Marianne Valentine
Resimleyen, Philip Giordano
Mavibulut Yayıncılık
3+
0 yorum:
Yorum Gönder